Żyję w ciągłej obawie. Obawie przed tym co mnie czeka, przed tym czy będę sobie w stanie poradzić gdy to co sobie zaplanowałam nie nadejdzie? Przed tym, że jest ktoś kto ma dla mnie całkiem innym plan. Wiem, że powinnam mu zaufać ale obawiam się...

Rozwala mnie,
łamie,
nie umiem się podnieść... już nie.
Złamał mnie,
chcę zniknąć,
odpadam...
Nie bawię się.

Cholernie się cieszę, że Cię mam. Takie moje prywatne szczęście. Potrafisz słuchać mojej paplaniny na wszystkie możliwe tematy, lekko się uśmiechając i całując ukradkiem w policzek, mówiąc 'kontynuuj'. Potrafisz mnie rozśmieszyć najbardziej niedorzecznymi żartami jakie mogłabym usłyszeć. Sprawiasz, że każda chwila spędzona w Twoich ramionach jest najlepsza, a zły dzień staje się piękny. Wystarczy, że na mnie spojrzysz a wiesz co myślę. Uzupełniamy się. A żadne z nas nie pomyślało, że może się tak to kiedyś skończyć. Świadomość, że mam Ciebie jest czymś pięknym i nie będę tego ukrywać. Nie będę kłamać mówiąc, że 'tego kwiatu jest pół światu', bo dla mnie jesteś TY, nie ma nikogo kto mógłby mi Cię zastąpić, kto jest choć w połowie tak wspaniały jak Ty.