siedział
i o błękitnych migdałach
marzył
topił wzrok
w błękicie nieba
w tym pięknym akwamarynie
przypominającym
leniwe wody nilu
przelewane
wraz z horyzontem nieba
na jedną [...]

dwie dusze
zachód
przytulone głowy
opadłe z sił
cisza
wymowna
piasek
ślady twoich stóp
odbitych na piasku
odbiłem w pamięci
las [...]

czytam listy do n
widzę szklanki porozbijane
serca zranione
spojrzenia wymijane

n jej było na imię
a może nie miała imienia
może ja ją nazwałem
a naprawdę jej nie ma

czy wspomnień też nie ma
niespełnione tylko marzenia
n nie ma
to nie ma znaczenia

cóż tedy ze wspomnień
serce z trudem
oddech łapie
a cienie tamtych wydarzeń
duszą
tatuowały papier

są takie wiśnie
które widać jedynie
w lustrze jezior
zwłaszcza tych nastoletnich
o gładkich cerach
jako cienie
rzucane
od światła gwiazd

pamiętam
z zakłopotaniem [...]

twoje oczy
są
jak najpiękniejsze wiersze
które
z początku
wydają się być
tylko kartkami
zupełnie jak oczy
pozornie
są tylko oczyma
ale gdy zacząłem [...]

w sukni złocistej
królowa jesieni

w tej chwili
wzniosłej i czystej
przyćniewa wyblakłe
odcienie zieleni

i pozłocon drzewa
z sąsiedniego parku
[...]

często
stojąc
pod latarnianym światłem
wyobrażam sobie
jakoby
te śniegowe motylki
z niebios
pikujące na ziemię
roztańczone z wiatrem
były gwiazdami
a ja [...]

naprzeciw słońcu
chmury ciągnęły
ni z początku
acz w końcu
dalej
bezradne płynęły

rozciągały się mew
różnokształtne pasaże
o krwawym słońcu
zza drzew [...]

kimże jestem
nie
kim ty jesteś
żeby
ah
brzęcz moja duszo
szarpana niewymownością
tej zdrady
oddawaj się katuszom
nim zstąpi
świt blady [...]

stałem
w świetle latarni
pośrodku
milionu
płatków śniegu
czułem je
jak
rozpuszczały swe dusze
na moich dłoniach

rozpuszczone włosy [...]

rozłożyste drzewa
prezentowały mi
swoje facjaty
wyłożone zdobiennym
niebiańskim marmurem
pruszącym
i opadającym
na latarniach
i drzewach

klimatyczniały chodniczki
całe bielusie
i obcasy
stukały inaczej

ah
zimo
zwiastunko ślubnych
sukni
całego swiata
uwielbiam cię
nie zmieniaj się

uwielbiałem to miejsce
to hebanowe słońce
otulone
niebieściną
mieniących jezior

dzień czy noc
to bez znaczenia
dla nich
te jeziora
potrafiły mętnieć [...]

pozwól mi
w całości cię
pochłonąć
staniesz się mną
a ja
nie zaznam już
nigdy
tęsknoty

pozwól mi
całować cię w szyję [...]

z dedykacją dla niewidzeinaczej

nie uniosłyby oczy
me piękna
tych pól
aż po horyzont
swych grzbietów ciągnących
w złotych odcieniach
skąpanych

nie bezpożądliwie [...]

spotkałem się
z deszczem
wielką eminencją
który ciszę
nawet farbował
rozbijaną
swą egzystencją

roztańczyła się ulica
szmaragdząc oczyma
i w wieczorowej swej sukni
w dłoni luster
pełno trzyma

gdy więc nareszcie deszcz
do mnie przybywszy
włosy moje zmoczon
stałem tak
duszę rozmarzywszy
a on
tylko
przygladał się
modrym
od rosy oczom