Bławaciaty

pochłonął mnie zachwyt
gdy w każdy liść
wiatrem uderzany
niby
najdoskonalszy fortepian
a na każdym z nich
nutka inna
była rozpisana
inny
wydawał dźwięk
[...]

od zawsze pamiętam
gonitwę za szczęściem
lecz nie pamiętam
bym je kiedyś
dogonił

aż ktoś
pewnego dnia
nie pamiętam
czy słonecznego
powiedział
przestań je gonić
zwolnij
spaceruj
a samo cię dogoni

tego dnia
zacząłem zwalniać
i choć wiele
było jeszcze dni
żaden z nich
nie zaglądał już więcej
ze smutkiem
w me okna

porannego słońca
na niebie
rozkwitły rany
zatrzymał się czas
i wzrok
od wzruszenia
szklany

odkąd pamięcią sięgam
zachwycałaś się
najdrobniejszymi ze zjawisk [...]

gdy świat
był jeszcze młody
a niebo
świeżo malowane
odbiłem nań swoje dłonie
i oczęta
utkwiłem nie bezszklane

nim dorosły jeszcze lasy
i malutkie za wiatrem
latały drzewka [...]

nim śmierć okrutna
zrzuci
z lasów
klomby ich pierza

nim ostatnia
włócząca się dusza
odnajdzie schronienie

nim ranek
zawita w gościnie [...]

wypachniły się wrzosów
szerokie przedpola
może dla mnie
a może dla ciebie
może dla wiatru
co nocną czernią
pod nogi nam zionie

chmurze rozlegowiska
porozlewanym błękitem
bawiły się nań [...]

ubrałem się elegancko
użyłem
najlepszych perfum
jakbym udawał
że idę z kimś
dokądś
a może szedłem
lecz sam
nie miałem o tym pojęcia

chyba nie dojdę [...]

widziałem
obłocze gniazda
daleko na wschodzie
nisko pod niebem
a wysoko
nad ciemniejącą aparycją
przygranicznych horyzontowi
lasów

widziałem słońce
pękające wieczorem [...]

uwielbiam smakować te chwile
nim wyciągnę notes
i pióro
czarne jak kawa
i zamknę w słowach
otaczający mię świat

nim określę smak
wiatru
nim zamknę
ulubiony swój zwyczaj
szurania liśćmi
elegancją trzewików
nim zamknę to wszystko
smakuję rozkosznie
smak
nierozsmakowanych do końca
chwil
niegłośnych jesiennych

nie chcę zamykać bieli raf
i mchów
porastających
błękitne wody nieba

zestarzało się niebo
i srebrną grzywą
w dół zaczesaną
majtało na wietrze
przemokły kartki
a różnerudo już
drzewa
zdawały się jeszcze bardziej
rdzewieć na deszczu

o najmilsza [...]

posadziłem kwiat
o błękitnej łodydze
co białe kwiecie rodziła
by o poranku kolorem by rydze
a marzycielom
przez noc się śniła

póki wieczór
mym kwiatom
nie odbierze ich blasku
szarym matem zdobiwszy [...]

z bielma
podniebnych wstąg
spadających z horyzontu
niby liście
z zaoknowych drzew
lepił wiatr
pozytywki

siedziałem na ławce
wśród opadających
liści [...]

zaskoczył mię
rankiem
lip
obraz blondowszy
nad rannego słońca
promienie przeszkliste

nie ujarzmiłem
marzeń wzbudzanych
ognistorudymi grzywami
bluszczowych pasaży [...]

utkwiły w mych oczach
liście
w złote rzeźby
pozamykane
na wietrze roztańczone

lecz któż
na tyle jest mądry
by ujrzawszy je pierwej
w moim spojerzeniu
mówić mi o tytułach [...]

jeden malutki ja
u jesiennej
nocnej
bramy
od swiatel neonów
i zapachu rozedrgany
wpadła ulica
w głąb duszy
mojej zwierciadeł
i do księżyca
cery złotobladej
eleganckim chaosem
jesiennej mody
listki białochodniczkowe
miast studzić emocje
dokładają
natchnień trzody
a jeden malutki ja
z brudną kartką papieru
wypasie na kartce misternie
szepty jesiennego szmeru