Mówili. To tylko stan ducha. Polepszy ci się wkrótce. To zwykłe ,,złamane serce".
Słuchałam. Uważnie.
Tylko skąd oni mogli wiedzieć...
że boli mnie całe ciało, boli mnie samo oddychanie, boli mnie patrzenie na ten świat, boli mnie krtań - niezdolna do wymówienia choćby słowa, boli mnie każda cząstka mego ciała. Obejmowanego kiedyś przez niego...

Miły mi K. Dzisiaj koło 18 poszłam do mojego dziadka. Ma 79 lat, przeżył II wojnę światową, walczył z rakiem - najpierw płuc, potem ucha, a na końcu siadło mu serce - w tej chwili ma rozrusznik i zastawkę. Rozmawiał ze mną bardzo pogodnie, pouczał jak trzeba podejść chłopaka, jak zawładnąć jego sercem. Spojrzałam mu w oczy otoczone siateczką zmarszczek i pomyślałam : ,,Ten człowiek przede mną przeżył wojnę i wszystkie okropności z nią związane, choroby. On C I Ą G L E walczył o lepsze jutro. Jeśli teraz odebrałabym sobie życie dla samego odebrania - bo życie nie ma sensu, to ten człowiek by się załamał albo roześmiał mi się głośno w twarz. Po co on, mając 7 lat latał po wojennej Warszawie i pomagał jak się dało ? Po co się narażał, dając życie mojemu tacie, który dał życie mi ? Po co uśmiecha się do mnie, skoro mógł sobie - od tak - umrzeć, przestać czuć ból i porażkę ? TO WŁAŚNIE dla mnie nie miałoby sensu. Poddanie się, mimo, że ja tak naprawdę... jeszcze nic nie wywalczyłam."

Wszyscy zabierają mnie po kawałeczkach. Codziennie. 24/7. A jeśli ci wszyscy zabiorą mi wszystko i odejdą, tak po prostu, to kim będę ? Co mi pozostanie ?

Północ, południe, wschód..
To i tak nie ma znaczenia. Każdy i tak idzie pokrętną drogą.