W tekturowe pudełeczko
Zapakowała marzenia,
Które leżały odłogiem
Gdzieś pośród pajęczyn i stert kurzu.

Z czasem włożyła też i emocje,
Które nieużywane poniewierały się
Pod nogami.

Upchnęła na koniec i zmysły
Które mąciły jej ‚idealny’ świat.

Gdy poznasz dziewczynę
Z tysiącem masek w szafie,
Wiedz, że to ona
I już nie ma dla niej ratunku.

Zniszczone miasto,
A pośród ruin kłębiąca się mgła.
Cichy śpiew wiatru słychać tylko,
Żadnego śmiechu czy odgłosu życia.

Ni roślin, ni zwierząt, ni koloru tu,
Tylko ogromny świat kamiennych mgieł.

I tylko jedna z gwiazd przebija się co noc,
Jej smutny blask stara się dorzeć do dna
Tych piekielnych mgieł.

Tylko jedna jedyna postać,
Widmo byś rzekł,
Błąka się wśród kamieni
I szuka swego cienia.

Taki odległy,
Spowity za mgłą.

Co noc odwiedzasz mnie w snach.
Za dnia zapominam twą twarz.

A jednak tęsknota ogarniająca mnie,
Wzbudza strach.

Czyś ty jest ten zły duch,
Którego okala zapach samotności ?

Czyś może zwykłą mara jest,
nawiedzającą moje sumienie?

Kropelki potu co rano
spoczywają na mym czole.

Niemy krzyk staje w gardle.

Koszmar się skończył…
przynajmniej na dziś.

Z dala od twych silnych dłoni.
Zaciskających się na mojej szyi,
Z sekundy na sekundy coraz mocniej.

Bez wrzasków,
Co niebezpiecznie drażnią uszy.

Mimo śmierci i jej oddechu,
Co łaskocze niebezpiecznie w kark.
Mimo strachu,
Odchodzącego coraz szybciej w niepamięć.

Z każdą upływającą chwilą,
Co zapiera mi dech
Jestem szczęśliwa.
Jestem wolna.

Teraz gdy kości zostały rzucone,
Karty rozdane
I zakłady obstawione,
Nie możemy się wycofać.
Zachowajmy pozory uczciwości,
Grajmy dalej nie patrząc na cenę,
Którą przyjdzie nam zapłacić.
Kochanie, pamiętaj tylko,
Że w kartach nigdy nie oszukuję.
Lecz w życiu na każdym kroku.
Ciągnie się za mną nutka kłamstwa
I zapach przeszłości.