ze wspomnień poblakłych skrawki
co trzymane po nic
aby tylko w nić
aby tylko utkać płótno
w razie czego oby nic
a jednak tylko nić
zwisa niedbale ze srebrnej haftki pamięci
rysomyśl jak nic

z ramion zdejmujesz dzień
jak płaszcz mokry od śniegu
skapujesz stale czujesz odparowujesz

halka nocy pospolita koronka
w gwiazdy ubrana nie czujesz
jak mija chwila po dłoniach spływa skroplona

...

w zimnej kołdrze snów
z plątaniny czułych słów
ubiliśmy twardy puch
na konturach nagich drzew
rozmoszczona niewygoda
ulizuje pustkę gniazd

zdrętwiały mi palce
cieknie odmrożony wzrok
szukam śladów minionej jesieni
z tobą mi się my(ś)li

przez rzęsy za długie
wpatrzenie w nocy skłonienie
płoną kamienne życzenia
z serca łzy spadają