Bise

płaszcz założyć mgielny i szary
mgliste ulice, szare powietrze
beton też modny szary
czerwona szminka, wino czerwone
czary mary usta,
szary czary, czerwony mary
rozmawiać, róż zmazać, rozmazać
ciebie czaruję
rozmawiaj mną szary

w mroźnych mrugnięciach
przy próbach stworzenia
nikną kruche światy
opiekuńcze ramiona
pękają na mrozie
szklane oczy

wiedziałaś, że dorosłaś do dojrzałości
odkąd perfekcyjnie malujesz migdały paznokci prawej dłoni
bez emocjonalnego opanowania
ciała
nadmiernie migdałowatego

niebo przegwieżdżone
na odwrocie w chmurnych konstrukcjach
pod wspólnym niebem przybici
sobie nie odpowiadają

tandetna pocztówka

„jedyne czego potrzebujesz w życiu to osoba, która potrzebuje cię w swoim”*

na samotność spadł śnieg
obsypał cekinami dla zabawy
usta zimy koronkowe
na szybach sznur kropli zamiast pereł
tęskne konfetti z pocałunków
biały obłęd bez bliskiego ciebie

* znalezione w zaspie internetu

wieczorami, gdy przychodzisz mi na myśl
czuję, że popełniliśmy frazeologiczny związek,
czeski błąd na śmierć i życie,
pogubieni, kręcimy się wokół blasku przyćmionego cieniem
już na zawsze uwięzieni w poczekalni życia

podobnie jak noc,
która nigdy nie kończy się zmierzchem tylko świtem

gdy upał karmi słońcem godziny
dojrzewamy w cieniu

czas pozwala przeciekać przez palce
miłość wlewa się w ciał konstelacje
rozszerza oczy, wydmy ust roztrwania
spojrzeniami kształtuje ramiona

znamiona

gdybałam o nadchodzących znakach zapytania
a przecież znaki czasu i miłości nosimy na ramionach

powiedz
czy coś nam więcej zostanie
prócz warg opasanych w pocałunków testament

może tylko znikanie w miłości rozszeptanej
do snu kołysanej twoim czuwaniem

odejdziemy przed ranem
nim świt zgasi pierwsze latarnie

"Mów tylko wtedy kiedy wiesz, że słowa będą lepsze od milczenia."

nie wiń siebie,
odchodzenie już takie jest,
każde słowo zamieni w ciszę

odchodzimy od zmysłów czekając na słowa
można też odejść od słowa na zawsze

szarość dnia
szorstkość nieutulonych nadgarstków
zdzieranych dla nieba
by niebieściło nieustannie z nadzieją
aż zawiśnie księżyc jak paznokieć olbrzyma
(w)skazujący nas na samych siebie

noc jest zatraceniem
we mgle świtu zasuszony pocałunek

wpisywanie się w słowa
na oczekiwanie
na nic
wprost w skomplikowanie

wiosno nakarm
niedoczekanie
ta zima trwa za długo

upycham kroplę wczoraj
zamarza niezauważona

obudzę się wschodem
zaszkli się słońce
oczy bardziej wilgotne

w szklaną nie patrzę kulę
odwilż idzie czuję

głosy zimowe
łamliwe gałęzie myśli
spływają pod paznokciami
sople konary ramiona udomowione

drogowskazy jednokierunkowe

czułością wchodzisz mi w oddech
od niechcenia wodzisz po szyi
słowem na pokuszenie
opieram się chwilę zdziwiona że najdoskonalej
wyglądam w twoich ramionach

myślę o słonecznych dniach
gdy szłam piaszczystym szlakiem bosych prawd
złudzenia niczym statki tonęły w białym krzyku mew

tak bardzo pragnęłam być bliżej nieba
by nie rozpadało się nigdy więcej

dzisiaj czuję że żadna z prawd
nie boli bardziej niż brak

nie dowiesz się że złapał mnie deszcz
choć mogłeś to być ty

może istnieje świat do połowy pusty
bez uśmiechu dzień stracony

albo do połowy pełny
gdy w szkle tłoczą się słowa

jedno życie pomieszane
lubię ideały
doprawione cytryną

"Żyjemy w przeświadczeniu, że jeśli coś ma być boskie, to musi być idealne. Mylimy się. Boskość oznacza całość, a całość oznacza wszystko: to, co pozytywne, negatywne, dobro i zło, świętego i diabła”. D. Ford.