Będę dla ciebie deszczem, nasączę twoje ciało pożądaniem, będę rosą, złożę świtem pocałunek na twoich piersiach, odziany w wiatr - upnę twoje włosy w miłosną pieśń, będę słońcem, by piescić twoje ciało w aksamicie zielonych łąk, będę powietrzem, żebyś mogła mną oddychać w czułym dreszczu, będę ziemią, żebyś po mnie mogła stąpać dotykiem źrenic, i księżycem będę, nocą przytulę twoje znużone sny. Dla ciebie będę - sobą

żebyś mogła we mnie żyć...

Pamiętasz ? Biegłaś do mnie w niebieskiej sukience w blasku wiosennego słońca, twoje włosy czesał ciepły wiatr, a ja wsłuchany w bicie twojego serca zrywałem fiołki. Tak, to te fiołki, które do dziś pachną tobą.
Pamiętasz ? Patrzyłaś potem lśniącymi oczyma w niebo, a twoje usta szeptały, że kiedyś pobiegniemy tam razem, trzymając się za ręce...Gdybym tylko zdążył...
Białe obłoki tańczyły dziś walca, kiedy stałem wsparty o granitowy krzyż...z twoim imieniem...

Pamiętasz ? Zostawiłaś mi fiołki...nasze fiołki...

Maj już cichnie, z lekka uchyla się tajemnicą pachnących ogrodów. Mógłbym pozbierać wszystkie zapachy kwiatów i do stóp ci złożyć, mógłbym otulać cię nimi bezkresną wonią pieszczot, porankiem zbierać rosę i układać na twe usta pocałunkiem nocy. Mógłbym złapać promyki słońca i wić z nich wianki na twą skroń, mógłbym tak wiele, gdybym tylko zdążył cię zatrzymać przy sobie.

Znów przychodzisz do mnie nocą.
Wyłaniasz się z mgły moich zamyśleń, kiedy gwiazdy mrugają niespokojnym snem.
Nie, nie chcę zapomnieć tych porannych spazmów rozkoszy, kiedy twój uśmiech otulał moją zasmuconą twarz. I naszych nocy, kiedy spokojny twój oddech gładził moją pierś.
Nie, nie chcę zapomnieć blasku twoich oczu, kiedy w nich przeglądało się moje serce,
przejęte bólem rzeczywistości.
Brałem cię wtedy w ramiona, a ty rozbieganym szeptem barwiłaś tęczę mojego szczęścia.
Świta już, odchodzisz z mych ramion...
Powiedz, że tylko na chwilę...
I wrócisz znów...
Nocą.