Będę dla ciebie deszczem, nasączę twoje ciało pożądaniem, będę rosą, złożę świtem pocałunek na twoich piersiach, odziany w wiatr - upnę twoje włosy w miłosną pieśń, będę słońcem, by piescić twoje ciało w aksamicie zielonych łąk, będę powietrzem, żebyś mogła mną oddychać w czułym dreszczu, będę ziemią, żebyś po mnie mogła stąpać dotykiem źrenic, i księżycem będę, nocą przytulę twoje znużone sny. Dla ciebie będę - sobą

żebyś mogła we mnie żyć...

Pamiętasz ? Biegłaś do mnie w niebieskiej sukience w blasku wiosennego słońca, twoje włosy czesał ciepły wiatr, a ja wsłuchany w bicie twojego serca zrywałem fiołki. Tak, to te fiołki, które do dziś pachną tobą.
Pamiętasz ? Patrzyłaś potem lśniącymi oczyma w niebo, a twoje usta szeptały, że kiedyś pobiegniemy tam razem, trzymając się za ręce...Gdybym tylko zdążył...
Białe obłoki tańczyły dziś walca, kiedy stałem wsparty o granitowy krzyż...z twoim imieniem...

Pamiętasz ? Zostawiłaś mi fiołki...nasze fiołki...

Maj już cichnie, z lekka uchyla się tajemnicą pachnących ogrodów. Mógłbym pozbierać wszystkie zapachy kwiatów i do stóp ci złożyć, mógłbym otulać cię nimi bezkresną wonią pieszczot, porankiem zbierać rosę i układać na twe usta pocałunkiem nocy. Mógłbym złapać promyki słońca i wić z nich wianki na twą skroń, mógłbym tak wiele, gdybym tylko zdążył cię zatrzymać przy sobie.

Znów przychodzisz do mnie nocą.
Wyłaniasz się z mgły moich zamyśleń, kiedy gwiazdy mrugają niespokojnym snem.
Nie, nie chcę zapomnieć tych porannych spazmów rozkoszy, kiedy twój uśmiech otulał moją zasmuconą twarz. I naszych nocy, kiedy spokojny twój oddech gładził moją pierś.
Nie, nie chcę zapomnieć blasku twoich oczu, kiedy w nich przeglądało się moje serce,
przejęte bólem rzeczywistości.
Brałem cię wtedy w ramiona, a ty rozbieganym szeptem barwiłaś tęczę mojego szczęścia.
Świta już, odchodzisz z mych ramion...
Powiedz, że tylko na chwilę...
I wrócisz znów...
Nocą.

Na okruszku nadziei składam mój szept, literą serca piszę prośbę o wybaczenie twoim łzom.
Zasłuchany w krople deszczowego świtu, otwieram pudełko z marzeniami, tam byłaś, jesteś...
Przytulam dzień, w którym będziesz tylko moim słońcem...

Dob­re ma­niery jak i wrażli­wość za­ni­ka na­wet tutaj.

Kre­tyństwo bie­rze górę nad wrażli­wością, ci co widzą, udają, że nie widzą. Cicho­ciem­ni. Nag­le. Śle­pi. Zaz­drość krzep­nie krwią, cwa­niac­two uczy mądrości.
De­li­kat­ność ko­bieca prze­radza się w de­mo­na su­ro­wej żądzy blasku. Uśpiony wstyd pisze wiersze cudzym piórem.

Kiedy kładziesz dłoń na mojej, ja płonę. Kiedy składasz mi w darze swoje serce, staję się twoim niewolnikiem. Kiedy grzeszysz, dzielisz się ze mną rozkoszą. Kiedy na mnie krzyczysz, słucham z pokorą. Kiedy się śmiejesz, moje życie nabiera tempa. Kiedy płaczesz, gładzę twoje mokre rzęsy, twoje oczy stają się moimi.
Nadziejo, nie umarłaś. Dałaś mi nowe życie, dałaś mi tę miłość.

Wiem. Byłaś za delikatna na moją miłość.
Wiem. Byłaś za dobra.
Wiem. Skrzywdziłem.
Wiem. Tęskniłem.
Wiem. Przecież kocham.
Wiesz.

Wypalam się. Wypalam w sobie resztę człowieczeństwa. Czekam na rogu piekła na twoje potknięcia. Przekrwione oczy płoną żądzą zemsty. Głęboko zakorzenione wrogie mi samemu emocje wciąż nie dają mi spokoju. To silniejsze ode mnie. Nie nazwę cię Bożym człowiekiem , dopóki nie uporam się sam z sobą, będziesz dla mnie zwykłym gadem. Chociaż to ja zjadam swój własny ogon, nie przyznam ci się, że zgubiłem swoją duszę.
Nie dawaj mi rozgrzeszenia, chcę się pławić w mojej drwinie, dopóki nie sięgnę stopami dna mojego piekła. Wtedy, przyjdź po mnie, wyciągnij po mnie rękę. I wybacz.

Wiem przyjacielu, zawiodłem cię. Nie mam skrzydeł, mam duże ręce, chciałem zagarnąć cały świat dla siebie, mam aspiracje, chciałem być najważniejszy, moje ego cierpi, gdy jesteś lepszy ode mnie. Mam w sobie zazdrość, dlatego moje duże stopy deptały kwiaty w twoim ogrodzie.
Czy wiesz jak to jest, kiedy na łokciach przylepia się naskórek ludzkich pleców, a dłonie zajęte trzymaniem maski, nie dzierżą lekkiego pióra ?
Przemykam cicho pod twoimi oknami, z kapturem opuszczonym na twarz. Nie, to nie wstyd. Nie znam go. To twoje światło razi moje oczy.

Kiedy cię nie widzę, moje oczy zachodzą mgłą, ponury wiatr szeleści w mojej duszy, kiedy cię nie słyszę, moje uszy głuchną na wszystkie melodie świata, kiedy cię nie dotykam, moje dłonie marzną, a lód pokrywa serce. Gdybym mógł dosięgnąć nieba, rozprostować przestrzeń, byś swobodnie mogła do mnie zejść po linii horyzontu, uczyniłbym to. Ułożyłbym chodnik z gwiazd, byś promieniem słońca zawędrowała jeszcze raz na moje usta. Zaufaj mi jeszcze raz.

Znowu przyłapałem się na tym, że zaprzeczam sam sobie. Moje myśli przechadzają się po głowie jak po kolorowej ścieżce. Kiedy przekradzają furtkę mowy, z barwnego motyla zamieniają się w ponurą modliszkę. To silniejsze ode mnie. Kokon szczerości rozbity, a zapach piekielnej smoły drażni nozdrza. Mój luby zapach. Jestem hipokrytą.

Drży dłoń strofy spisująca, na raty rozkłada litery, bez pośpiechu układa uczucia,
na skrawku snu przędzie marzenia, obłokiem przysłania puls czułego oddechu.
Miłość czuwa.

Coś dawno we mnie pękło. Nie potrafię zaszyć swoim ran. Zawiść i zazdrość o szczęście uśmiechniętych ludzi wciąż rośnie, uwięziony sam w sobie ukrywam słabości pod płaszczem sarkazmu. Szyderstwem głaszczę po twarzy ich radość, kojąc swój ból pustki.
Nie tędy droga moja do nieba, ani do ich serc. Wiem.

Słucham, kiedy mówisz, słucham co mówisz, i nie potrafię przyznać ci racji. Moja duma skrzypi, ugina się pod twoją prawdą. Dopiero bezsenną nocą, gdy wpatruję się w miliony gwiazd, dostrzegam tę właściwą, to ty. Wówczas przychodzi zrozumienie. Świt otwiera mi oczy, przepełnione twoim blaskiem. Twoja mądrość ratuje we mnie człowieka.