Tą chwilę chcę zamknąć w klatce,
Żeby nie odleciała zanim się na prawdę dla mnie zacznie.
By nie poszła na koniec świata,
I nie ziściła się nawet za 2 lata.

Wszystkie senne marzenia,
Które doprowadzają mnie do omdlenia.
Do tego, że nagle płacze,
I moje serce szybciej kołacze.

Każde przebudzenie z uśmiechem,
Każdy dzień zaczynający się niebem.
Przez te kilka minut zatracenia,
W których spełniają się głęboko zakodowane marzenia.

Bo co by było,
Gdyby się spełniło?

Wszystko co mi się przyśniło,
Stało się moją rzeczywistością.
Wymarzoną realnością.

Czy rzeczywiście byłoby tak cudownie?
Czy na pewno tego bym chciała?
Nie wiem już sama,
Ale pomarzyć mi nikt nie zabrania.

Podobno po deszczu,
pojawia się tęcza,
Która będzie nagrodą pocieszenia,
za nasze potknięcia.

Za wszystkie krzywdy nam wyrządzone,
Za te kłamstwa nam wpojone,
Za każdą wylaną przez nas łzę,
Za to chyba chwila szczęścia należy się.

Za każdą przykrość nam sprawioną,
Za to, że tyle chwil zostało spędzonych w samotności,
I wiele niemiłych słów usłyszanych prosto w oczy.

Za to, że życie nie miało już sensu,
A serce zostało złamane w każdym możliwym miejscu.

Ale podobno po deszczu,
Pojawia się tęcza...

Nie chciałam się dopasować,
Chciałam być wyjątkowa.
Nie chciałam niczego udawać,
Zyskiwać fałszywą sympatię.

Patrzę teraz klarownie na ten obraz,
W którym niedawno i długo sama byłam uwięziona.
Każdy udaje coś innego,
Aby osiągnąć coś kolosalnego.

Zaczyna lubić, coś czego nienawidził,
Uśmiechać się, choć ktoś z Niego szydzi
Łamać zasady, których wcześniej się trzymał
Aby dotrzeć do mety
I wygrać finał

Codziennie ogląda się to samo,
Obraz Boga splugawiony fałszem, kłamstwem i hańbą,
I tak ciągle, od nowa.

Nie chce być wciąż w tym świecie uwięziona,
Nie chce być pionkiem,
Ruchem amatora.

Wszystko się kończy,
W końcu spada kurtyna,
Teraz mamy antrakt.

Później znów będziemy na scenie,
Tej samej, ale innej jednocześnie.
Nowe twarze, nowy świat,
Pamiętaj, musisz się wczuć w ten klimat.

Wszystko czym teraz żyjemy,
Wszystko czym się przejmujemy,
Nagle gdzieś zniknie, ominie nas,
zniknie szybko z naszego życia,
Jak ptak, migrujący na nowy świat,
I pozostanie tylko blizna, słaby znak.

Osoby, z którymi przebywamy,
Przeżywamy najlepsze chwile,
Wybierają inną ścieżkę,
Rozdziela nas marzeń blask i zastępują nas.

Mijają lata, mija czas,
Skleroza uczuciowa uderza w nas,
Nic dla siebie nie znaczymy,
Nic już o sobie nie wiemy.

Kończy się antrakt,
Zaczyna się nowy akt,
Więc rozłóż skrzydła,
I poleć jak ptak.

Zaczynasz wszystko od nowa,
Czysta karta, to sedno tego słowa,
To teraz Ty decydujesz,
Czy podwinie Ci się noga.