wkroczyć w przestrzenie
w których daje zadowolenie
aktywność i działanie
gdzie jest szczery wysiłek
z trudnościami mocowanie
a wytrwała i konsekwentna praca
ciało umysł i serce wzbogaca

istnieją takie słów układy
które w żywot szary i blady
wprowadzają pastelowe kolory

robią się malutkie wszelkie potwory
karmiące się złością człowieka
do serca wlewa się rzeka
miodem i mlekiem płynąca

nawet jeśli wyciągniesz nogi
zrób to w kierunku obłoków i słońca

w Bogu schronienie
On pomoże dźwigać
wszelkie utrapienie
podniesie ludziom
opuszczone głowy
by dostrzegli życia
wymiar duchowy
wypełniony blaskiem
Jego przychylności

jesteś źródłem obfitej radości

prawy człowiek jest niczym drzewo
które soczystą zielenią się mieni
posadzone wśród strumieni
słowa i oddziaływania bożego
prawda piękno oraz dobroć są owocami jego

w tobie jest ukryte
to co piękne
niesamowite
tkwisz w głębinach umysłu i serca
walcząc o duszy przetrwanie
budujesz tkanki świetliste
na każdej mrocznej ranie

nabieram wody w dłonie
zalewam oczy
belki wypłukuję
dom z nich buduję
na skale
łaskotany przez chmury
przemija we mnie
człowiek ponury

piszę od rzeczy
do Ciebie
gdyż jestem w potrzebie
światłoczułości
wejdź odpocznij
rozprostuj
bezsensowności

szatę zmienię
zdejmę stare wytarte przygnębienie
a ciepłą i lekką tkaninę założę
którą tkasz z obłoków mój Boże
w słońcu skąpanych

ten ubiór nie jest tylko dla wybranych

na drzewie życia wgryźć się w owoce
promieniować w mroczne noce
i lecąc za wonią lepszego świata
być drogowskazem choć dla jednego
mniej świetlistego brata