Jest to autentyczne zdarzenie, chciałam tylko uświadomić niektórym, że chociaż miłość nie pokonuje śmierci, to i tak nie zna granic, nawet po śmierci.
Byłam w ośrodku dla osób niewidzących, oraz chorych umysłowo. Jak zwykle poszłam na spacer, tym razem z samym Krzysiem, ponieważ reszta była albo chora, albo na zajęciach. Szliśmy dróżką, umiejscowioną obok ośrodka. Nagle Krzysiu zaczął się wpatrywać w niebo, zaczął śpiewać jakąś piosenkę o niebie, a po pewnym czasie zatrzymał się.
-Basiu, a co to jest niebo?-zapytał, wciąż patrząc się w górę.
-No wiesz Krzysiu, tam mieszka Bóg, to jest to niebieskie, co rozciąga się nad nami- powiedziałam jakoś nieprzekonana, nie wiedziałam czy to widzi, ma bardzo ,,ograniczony" wzrok, nie widzi zbyt wiele.
-Wiesz, tam jest Karol-powiedział, [...]

-Ale..
-Ale co? Ja już podjęłam decyzję, pytanie tylko czy jesteś ze mną..-rzekła.
-Przecież ty..
-Tak zginę.. Bynajmniej śmierć mnie nie powstrzyma

Nie ważne jak wielkie słońce, zawsze przykrywają je chmury..
Tak, kocham cię słońce, tylko te chmury nie dają mi dojść do ciebie..

..Przepraszam.. za szybko cię zabiłam.. nie powinnam prosić, ale czy dasz mi drugą szansę?..
Proszę odezwij się.. Nadziejo, tak mi ciebie brak..