Jesień smutna pora.
Wydawać by się mogło, że pusto na drzewach.
Szumią liście pod nogami, zwilgotniałe.
Niebo wraz z Nami płacze.
Tęskno za Słońcem, Twoją dobrą pogodą.
Jesteś już wiatrem, co muska policzki Nasze.
Zaszczypisz jak mróz i zróżowisz lica, przypomnisz o tym, że będzie chwilowo trwać w sercach zima.

Tymczasem wytrzymaj proszę me serce do wiosny.
Ona zwróci Nam ciepło i pogodę ducha.
Podaruje więcej promieni, a uśmiech na Twarzach namaluje.
Smutek w wspomnienia się tym razem zmieni, a w kolo zakwitnie dużo zieleni.

Wytrzymaj proszę me serce żalu tyle.
Przyjdzie lato, kolorami już patrzeć bedziemy. Wsród łąk spacerować z ciepłym Wietrzykiem. Choć zapomnieć się możemy, że to lato a nie jesień. O Wyjątkowym pamięć zawsze tkwić w Nas będzie.

Obudź się, poźno już.
Proszę wstań i coś zrób.

Poźno już, nie obracaj się.
Idź do przodu, chwytaj swój dzień.

Pora żyć, nie czas na koniec.
Przestań się zastanawiać i wracać do wspomnień.

Nie miej żalu, daj coś z radości.
Spójrz jaki możesz tworzyć obraz miłości.

Poźno już - to słowa względne.
Zawsze może być 'zbyt wcześnie'.

Pod skórą czuję strach, jak wrze w moich żyłach.
Stojąc tak za dnia, ledwo się na nogach trzymam.
Próbując wszystko spajać, łączyć - nie dzielić.
Udając, że w porządku - nie mając już nadziei.
Płaczę na sucho, bo więcej już na nic mnie nie stać.
Za drogie te życie, żeby teraz po prostu przestać.

Tańczysz miedzy palcami,
tańczysz jak wiatr między
rozpuszczonymi włosami...
Przy Tobie mętnieją myśli,
płoną pragnienia.
Gdy oddechem choć chłodnym,
otulasz marzenia.
Nękane po nocy,
w snach, chwile Nasze.
Oddaj to co czas zabrał,
podobno na zawsze.
Nie zamykaj oczu,
nie zamykaj serca.