Wychodzimy z siebie, pozwalając by ktoś inny mógł w nas zamieszkać.

Bywa, że wszystko zawiera się w myśli i nie powinno silić się ku słowom.

Pozostajemy zagubieni w obawie, że moglibyśmy odnaleźć w sobie kogoś innego, nie daj Boże..

Wpisani w okrąg i kwadrat, tak często tkwimy w zwykłej kropce.

Normalność nie musi się udowadniać, ale nie powinna zaprzeczać nienormalności.

w ciszy nocy budzimy wyobraźnie, by w hałasie dnia, uśpić rzeczywistość..

pragniemy empatii, a to nawet nie logiczne - stawiać się w czyimś położeniu..

jedność składa się z mnogości, i może dlatego za cholerę nie wiem gdzie jestem, gdy mnie nie ma

nie po to chce umrzeć by żyć, a tak cholernie chce żyć by umrzeć

Nikt nie chce być na marginesie, ale wszyscy pchają się poza pieprzony nawias.