Dzieciństwo - beztroski czas, gdy wszystko było tak proste.
Mało pieniędzy - dlaczego ich nie dodrukują?
Kochasz kogoś - powiedz mu to!
Zrobiłeś coś źle - wystarczy podać rękę na zgodę i zapomnieć.
Więc dlaczego dorośli tak wszystko komplikują? Bo uczy się ich, że dzieci są głupie. A to dzieci czasami widzą więcej i lepiej wiedzą co należałoby zrobić. Jedna rada - słuchaj dziecka w sobie, nawet jeśli będą nazywać Cię wariatem. Bo tylko wariaci są w stanie cokolwiek zmienić.

Religia? Tylko kolejny wymysł ludzi pragnących podziałów. Mówicie, że dawni bogowie to bajki. Aktualni też nie wychodzą poza bycie tylko wyobrażeniem. Allah, Jahwe, ktokolwiek inny - nie ma między nimi różnicy. Jest wiele religii, ale Bóg tylko jeden. Zostawił nas, bo uwierzył, że sobie poradzimy. Więc zacznijmy sobie radzić i korzystać z naszego daru wolnej woli - nie szukajmy fałszywych Zbawicieli, oni nie przyjdą.

Zazdrość. Małe, czarne zwierzątko o jadowicie zielonych oczach. Dlaczego właśnie tak mi się kojarzy? Czarne futerko jest miękkie i tak chętnie zanurzam w nim ręce. A te oczy. Takie tajemnicze… Często widać w nich chęć mordu lub rządzę zemsty. Dlatego zielone. Są też inne uczucia. Przyjaźń. Ma futerko w kolorach tęczy i piękne, wielokolorowe oczy. Mimo swej zmienności jest cudowna. W końcu nie chcemy być sami na świecie. A radość? Wiecznie uśmiechnięta. Roziskrzone oczy i rdzawo-złote futerko. Jak polska jesień, a wtedy się raduję. Szczęście, złotooka kotka z piękną, złocistą sierścią. Nieufna, ale jeśli już ją oswoić, to zostaje. Dopóki nie zdradzisz. Miłość. Calutka różowa, tylko oczy takie szare, smutne. Przecież nie zawsze jest szczęśliwa. Bezpieczeństwo. Słodko pachnący cytryną i czekoladą. Sam nawet nie wiem, czemu. Jego oczy są takie piękne. Ból i uczucie zdrady i jeszcze nienawiść. Wszystkie są krwistoczerwone, tylko oczy mają inne. Ból ma je takie strasznie smutne i błagające o litość. Zdrada boleje i płacze. Oczy już dawno wypłakała. Nienawiść zaś ma oczy tej samej barwy, co futro. Czerwone i błyszczące. Pragnące krwi. Wiele uczuć jest. Ale jedno prześladuje mnie od zawsze. Śmierć. Gdzie się nie zwrócę, tam widzę białą kotkę o czarnych, pustych oczach i dziwnych wzorach na futrze. Nitki życia, którymi się bawi. I w końcu zrywa… Kiedyś ją przytulę i nie wypuszczę. Mam nadzieję, że wtedy już nikt nie umrze przeze mnie…

Rozwiewam swe marzenia,
Tracę to, co zyskałam,
Umieram - jak nasza ziemia,
Nigdy nic nie odebrałam.

Moje życie jest pełne cierpienia,
Moje serce pełne smutku,
Nigdy nie znajdę już ukojenia...
Nie bez złego skutku.

Spaliłam za sobą mosty,
Rzuciłam czarne kości.
Rachunek to bardzo prosty -
Śmierć już sprosiła gości.

I mnie wśród nich nie zabraknie,
Na słońcu bielą się me kości.
W końcu, nie każdy pragnie
Zwiedzić czarne ogrody samotności.