I kiedy się rano budzę.
Kiedy dostrzegam brak Ciebie,
To jakoś się robi mi smutniej
Byłem w zmyślonym niebie.

Wstałem rano.
Szaro.
Za oknem metafizyczny puch.
I w głowie Ty.
Na biurku Twój oddech.
Na szybie Twoje palce.
Twój duch.
A za oknem szaro.
I szaro...
I mgła.
*
I to powietrze ciężkie.
I to powietrze...
Przesiąkłe szarością.
A Ty...
A w Tobie kropla różu.
A w Tobie kolor gra.
A w Tobie...
Cień.
*
Bezbarwny świt.
Mgła oplata wzrok,
Nie pada już deszcz,
już sucho, już nic.
Nie kapią już łzy.
Nic.

Bycie samym nie oznacza bycia samotnym. Ona była sama, ale nie doskwierała jej samotność, ja zaś - nie będąc sam czułem się wciąż cholernie samotny.