Arisa

I just took an oath
I will take care of us now
You dear may now rest

jakoś
tak się po prostu zdarzyło
że cisza wyciekła piaskiem z międzypalców
tak to
wśród zabłąkanych tańców
zalęgła się niezaborcza biała miłość

oto
powiewem słońca
rozsiała się wokół z braku adresata
teraz
pod kolejny koniec świata
wrasta żywo nie rozumiejąc ni świata
ni końca

i po co te ćwiczenia
na coraz lepszą pamięć
po co te zapiski i wszystkie techniki
gdy na samym końcu
wszystko będzie odebrane
i tylko zaduma zostanie
dlaczego wszystkim tym
sympatycznym nieznajomym ludziom wokół
głos się łamie na nasz widok

zimą opadam
wyrosnę przebiśniegiem
już wkrótce wiosna

odpłyniemy ciemną rzeką
daleko
by żadna z twych dłoni nas nie dosięgła
w tym chłodzie nie zagrzejemy już miejsca
bezpiecznie znów nabrać powietrza

prosiłam o czarnej północy
pomocy
bo wypełniły mnie niespokojne skrzydła
i obijały stukotem o klatkę piersiową
zamknięte bezdechem, niemową [...]

powinnam obudzić się
jak rosa
powietrzem chłodnym i czystym

wyglądać i deszczu, i słońca
parować powoli otulona ciepłem
zastygać w kryształy chłodniejszym powiewem
stawać się chmurą
ulatać na wietrze
i zwiedzać światy
nadniebne, podwodne
wśród ptasich piór i sierści zwierzęcej
i stawać się łzą czyjąś, i potem
napajać ulgą strapionego wędrowca
nie kończyć się, nie zaczynać
od świtu do zmierzchu, od zmierzchu do świtu

tymczasem
drżę w obawie
by ten mały listek
nie wypuścił mnie
nie roztrzaskał mnie o ziemię

prawdy
nie wywlekasz z człowieka
na zewnątrz
jak myśliwy ciepłego serca
świętując pierwszą zwierzynę
bo zgadnij co
zwierzyna już dalej nie biega

milczenia złota
na obolałe barki
spuszczam zasłonę

chce mi się płakać
minęły czułe słowa
jak fajerwerki

utartym gestem
czmychnie werset aniołów
w światła choinek

kolejną głębią wdechu
wspominam przeszły świat
ostatni cień uśmiechu
od wielu, wielu lat