I feel bad. I feel dull and incompetent. I fill stiff. I feel paralysed. I feel like in this dream, where you have to run, but your legs are too heavy to move fast, so you just slow-mo your way away from the danger you don't even see.
somehow.
jakoś
tak się po prostu zdarzyło
że cisza wyciekła piaskiem z międzypalców
tak to
wśród zabłąkanych tańców
zalęgła się niezaborcza biała miłość
oto
powiewem słońca
rozsiała się wokół z braku adresata
teraz
pod kolejny koniec świata
wrasta żywo nie rozumiejąc ni świata
ni końca
nieporozumienie.
i po co te ćwiczenia
na coraz lepszą pamięć
po co te zapiski i wszystkie techniki
gdy na samym końcu
wszystko będzie odebrane
i tylko zaduma zostanie
dlaczego wszystkim tym
sympatycznym nieznajomym ludziom wokół
głos się łamie na nasz widok
zimą opadam
wyrosnę przebiśniegiem
już wkrótce wiosna
rozstaj.
odpłyniemy ciemną rzeką
daleko
by żadna z twych dłoni nas nie dosięgła
w tym chłodzie nie zagrzejemy już miejsca
bezpiecznie znów nabrać powietrza
prosiłam o czarnej północy
pomocy [...]
break up.
powinnam obudzić się
jak rosa
powietrzem chłodnym i czystym
wyglądać i deszczu, i słońca
parować powoli otulona ciepłem
zastygać w kryształy chłodniejszym powiewem
stawać się chmurą [...]
w oczy kole.
prawdy
nie wywlekasz z człowieka
na zewnątrz
jak myśliwy ciepłego serca
świętując pierwszą zwierzynę
bo zgadnij co
zwierzyna już dalej nie biega
utartym gestem
czmychnie werset aniołów
w światła choinek
koyaanisqatsi.
kolejną głębią wdechu
wspominam przeszły świat
ostatni cień uśmiechu
od wielu, wielu lat
Tylu ludzi właśnie przekracza granice wyobraźni, a ja ciągle potrafię jedynie siedzieć i patrzeć na tę wszechstronność do której człowiek jest zdolny, z paczką chipsów i nadziejami, które nieustannie zawodzę.
tak jakby ona była automatem do którego wkładasz dobroć, a wypada ruchanie.
~ tuni
Co i kiedy stało się ze światem, że publiczne palenie jest normą, a publiczne śpiewanie to już dziwactwo?
W tym wszystkim kiedyś był ładny sens. Kiedyś uczyłam się czegoś z pragnienia. Teraz nie potrafię już pragnąć. Zgubiłam coś z siebie, nie wiedząc kiedy ani co. Boję się tego wewnętrznego pogodzenia z myślą, że pewnie nie uda mi się już tego odnaleźć.
Wszystko, czym chciałam kiedyś być, przepadło. Została niema, zupełnie bezbolesna pustka tu, gdzie, według przeszłości, miało rozkwitać życie.
Arisa
Autor
Zeszyty
wgraj.
Rymowany pogląd na świat.
"Gdy."
Nie długo, nie krótko lecz w sam raz.
których nawet pisząc, nie wypowiada się na głos
Tak w kilku cegłach, niepostrzeżenie.
Znajomi
• 2019-05-04, godz. 15:45
• 2019-05-03, godz. 22:58
• 2019-05-03, godz. 22:56
• 2018-06-24, godz. 11:52
• 2018-06-24, godz. 3:05
• 2018-06-13, godz. 20:42
• 2018-06-13, godz. 3:48
• 2018-03-21, godz. 10:00
• 2018-03-20, godz. 13:36
• 2018-03-19, godz. 9:28
askila lawenti santere
pozdrawiam