„Samotna nadzieja jest czystym płomieniem
Co łzy rodzi w swych okrzykach blasku
Nadzieja jest pięknym i dźwięcznym imieniem
Co pęka i wstaje wśród feniksich wrzasków

Lecz czym jest nadzieja? Znów serce się pyta
Bo czasem się śmieje, a czasem i płacze
Bije nierówno, krwawi i zgrzyta
W rytm wciąż niepoznanych swoich pragnień znaczeń

Czym jest nadzieja, jak nie trudną drogą?
Choć zbolałą, to pełną wielkiej szlachetności
Nadzieja pokona każdą siłę wrogą
I jest zapowiedzią prawdziwej radości!”

„Bądźcie przeklęte, miasta- wy potwory
Co jak smoki dymią, jak demony trują
Wy nienaturalne, mechaniczne stwory
Co ludzką duszę swą szarością skują

Bo wasze kajdany pozornie kuszące
Ale iluzoryczna jest wasza wszechwładza
Bestie z was plugawe i deprawujące!
Które pokrywa brudu czarna sadza!

Uwolnię się od was, wy ciemiężyciele
Nie zabierzecie więcej ziemi lasom!
Ja i inni Natury przyjaciele
Zwrócimy się ku czystszym, bardziej przeszłym czasom!”

Bo tak mi tęskno do natury... Rok mamy pański 2012, a świat w gnoju skąpany i ludzkiej obłudzie... odejdź, ludzkości, i szczeźnij w ciszy i mroku...

„I jakaż to śmiałość mną już kierowała!
Do spółki z pychą sprytnie się zmówiły
Chaos tak ma dusza ukochała
I krzyczy ciągle, choć już nie ma siły

I stoję ciągle- jakbym leżał w błocie
Wciąż pełen dumy i podłej zawiści
Krwawiący, nieskąpany w złocie…
Król Nienawiści

Nie wiem, czy kocham- i czy kochać mogę
I czy nie braknie sercu nagle mocy
Idę, przed sobą ciemną mam drogę
Pośrodku nocy…

Próżen jestem spełnienia i radości
I ciągle tęsknię, aż na płacz się zbiera
Czekam na następny przypływ złości
I na cios, co dech odbiera…”

Pisałem otoczony ułudą i szarością szkolnych murów, zamknięty w klatce niczym tresowane zwierze... wciąż gotowy na bunt i na walkę. Czekam jeno, by zatrząść ludzkością u podstaw, ucinając ramiona samego Atlasa...

„Piekieł sięgają moje przysięgi
I chmurny las niebios sobą rozdzierają
Czy nie mam w sobie mocy, potęgi?
A słowa moje w rymy się nie ubierają?

Język myśl fałszuje, dźwięk ją słowem łamie
W sercach zaprzysięgłych dziś mieszkają noże
Czas na koniec- niech się dzisiaj stanie
Koniec wszlekiego życia i wszelakich stworzeń

Niech błyskawice biją dzisiaj w nocy
Niebo rozdzierają jak anielskie miecze
Da mi to poczucie nadziei i mocy
Lecz los tego świata i tak mi uciecze!

Pieśni moja krwawi, dusza moja pęka
Śmiech szalonego niesie się po nocy
Krew się ciągle leje, a żelazo szczęka
Poezja poraniona balladami broczy…”

„Maleńki płomień po zmarłym zostanie
Poecie, co z piórem uprawiał taniec
Przeżył cierpienie i przetrwał rozstanie!
Serce jego silne jak kamienny szaniec!

Lzy jego czyste a nadzieja- stal!
I swoje marzenia zabiera ze sobą
Myślicie, że komuś go żal?!
Nie był wam nawet przeklętą ozdobą!

Niewdzięczne wasze słowa dla tego, co kona
Ślepi jesteście na jego potęgi
A on was wszystkich swym sercem pokonał
I spuścił Poezją tęgie, mroczne cęgi!”

„Szare dni, szare słowa
Szare światło szarych słońc
Pęka od szarości głowa
Kruszą palce słabych rąk!

Czekamy na błogosławieństwo
Na szarej, bezniebnej Ziemi…
Oddajcie nam człowieczeństwo
Wybawcie dusze z podziemi!

Przywróćcie wiarę w niewinność
Nim ona całkiem przeminie
Taka jest wasza powinność
Miast topić smutki w winie!

Bo moja nadzieja nie gaśnie
I ja trwać będę wiecznie
Wy co zrobicie…? No właśnie!
Miną me słowa bezdzwięcznie!”