Niektórym nie będzie dane być oświeconymi. Ale i tak lepiej się starać... By być ślepcem, który w końcu zaczął niedowidzieć.

Czemu tak trudno jest nam spełnić sny o sobie samych?
Jesteśmy tylko pojedynczymi planetami w wojnie kosmosów.

Po świecie chodzą ludzie, którzy nie potrafią tak po prostu żyć. Z dnia na dzień… Albo płoną, albo są martwi.

Koszmar idioty.

Na bocznym torze życia,
bezsilnie stara się wcisnąć w główną tętnicę rajdu,
ale już tylko świst mknących maszyn budzi w nim strach.
Rozpryśnięty żwir gniewu i krytyki kaleczy mocno.
Ból płonie, namawia do zostania.
Gdy mija, blizny drą się by stąd uciec.
Ale wszelkie próby są tylko robieniem zdjęcia zdjęciu – koszmarem idioty.
Okrążony błędnymi kołami, potrafi tylko wąchać smród pracującego żelaza.

Wykuj swoje zasady w skale, ale miej w razie czego kilof pod ręką.

Krytyka, to tylko smagnięcie bata nad głową. A często traktujemy ją jak salwę z najcięższych armat.

Budujące eksplozje.
Próżnia rozpruta kłębami chmur i powietrza. Pustki i równiny zmącone fajerwerkami świateł, szklanym ogniem wieżowców, odłamkami parków. Flarami dróg.

Wszyscy jesteśmy niedoskonali. Ale na ten moment, Jesteśmy najlepszymi wersjami samych siebie

Sny nie są wyroczniami. Ale ich cień kładzie się na jawie gęsto pozostawiając ślady

Słabe charaktery; uwięzione księżyce na orbitach nie swoich planet.
Zasiedlani gdy tylko większy wykaże wolę.
Zalewani radością jak konie zaprzęgnięte do rydwanów.
Jak bezpańskie psy przetrzymane przez obcych… Z których wylewa się współczucie - miłości piryt.

Gdyby życie było dźwiękiem, byłbym szeptem liścia
Gdyby życie było kolorem, byłbym przezroczysty.
Gdyby życie przebrało się w zapachy, psy mnie nie potrafiłyby wyczuć.
Gdyby życie pozwoliło nam zamieszkać w ciele, pojawiłbym się w odciętych włosach.
Gdybym stał się smakiem, nikt nie chciałby mnie skosztować.
Gdybym stał się emocją… ehhh.

Są tacy, którzy nawet jak idą, to biegną.
Są też inni, którzy idą, choć są już zrównani z ziemią.
I są jeszcze ci, którzy potykają się choć stoją w miejscu.

A gdyby tak wywrócić bieg wydarzeń kompletnie?
Gdyby Hektor pokonał Achillesa?
Gdyby żona Lota się nie odwróciła?
Gdyby Spartanie poddali Termopile?

Popadanie w szaleństwo to średnio uroczy proces. Ale jeśli masz już zwariować, to przynajmniej zwariuj po swojemu.