Wciąż tkwię w martwym punkcie życia, w szklanym domu, ze ścianami, którym nie potrafię rozbić. Przez okna wpada nadzieja na zmianę, ale ręce mam za ciężkie, żeby ją unieść...
Zazdroszczę kamieniom, utkwionym w rzece, one przynajmniej czują ożywczy chłód wody.

Zdaje mi się, że szczęście spogląda na mnie z każdego kąta, z każdego rogu a nawet z kiosku z gazetami. Stoję i patrzę, widzę. Niestety, kiedy wprawiam nogi w ruch, znika. Mój krok zamiera, a przede mną wyrasta ściana, obszarpana, wyszarzała, stara ściana. Chciałabym chwycić mocno za klamkę wyimaginowanych drzwi i przejść. Przejść tam, gdzie schowało się szczęście.

Czego sobie w życiu człowiek sam nie zepsuje, w tym go wyręczy los.

Coraz bardziej staję się chłodniejsza i coraz bardziej lekceważąca świat.Zamknięta w sobie hoduję własne piekło. Z rozpaczą uświadamiam sobie, że wewnątrz mnie toczy się wojna, wojna między pragnieniami i rozsądkiem. Zbyt obawiam się tego, czego pragnę.

Czy wiesz jak to jest stra­cić wszys­tko do gra­nic siebie, gdy nie ma już nic, co po­może wziąć od­dech? Dzień zle­wa się z nocą, sza­rość obej­mu­je myśli, słowa stoją w miejscu.
Jeśli nie wiesz, nie próbuj zrozumieć.

15 05 2014, ost. myśl z poprzedniego konta, która w moim życiu nadal jest aktualna.