Herbatę słodzę sześcioma łyżeczkami cukru, choć świat wcale nie zmusza mnie do tego by poprawiać na nim chwile. Mimo, że bywa naprawdę ciężko, a ludzie przychodzą i odchodzą - czasem nawet zbyt szybko zamazując się w pamięci. A Ty? Nie pozwól mi o sobie zapomnieć, Przyjacielu.

W pełnym balasku wschodzącego słońca, z przepiękną muzyką skradającą zmysły i ułudnym uśmiechem. Tak właśnie odchodzi dusza. Ciało staje się pustą skorupą, przepełnioną jedynie organami niezbędnymi do „życia.” Funkcjonuje jak wcześniej. Z dawną codziennością, czy powtarzalnością. Jednak każdy kolejny, machinalnie odtwarzany ruch kruszy misterne dzieło. Człowiek w pierwszej chwili zapada się w sobie. Zwykliśmy potocznie nazywać ten stan depresją i w większości przypadków unikać o nim rozmów. Później ów człowiek, określany przez wszystkich wokół mianem szaleńca, stara się w panice odzyskać, to, co być może utracił bezpowrotnie. Z różnym skutkiem. Najważniejszym jednak pozostaje pytanie o to, kiedy nadchodzi owa chwila? Chwila stagnacji, moment gaśnięcia najpiękniejszego z kolorów oczu, czas zwykłej szarości.
Kiedy? I czy można to powstrzymać?
A Ty, czy straciłeś już duszę?

Przepis na idealne życie poplamiony jest tłustymi plamami z palców. Kartka przerwana niemal na pół i tusz słów rozmazany milionem łez. A potem okazuje się, że nie istnieje żaden przepis. I budzimy się ze snu, który przy odrobinie szczęścia będzie trwał trochę dłużej niż inne.

Ta droga nie prowadzi mnie do nikąd. I kiedy stoję na leśnej polanie, skąpana w blasku wschodzącego słońca, przebiega mnie dreszcz oczekiwania. Wynurzam się z zieleni soczystych traw, kiedy ramiona drżą jeszcze z nadmiaru emocji. Rosa we włosach łapie pierwszy ostatni promień światła. Oto jestem. Wspomnieniem dni, zagubionych gdzieś po drodze, w uśmiechu. Błękit spojrzenia miesza się z najpiękniejszym kolorem nieba, a dłoń wyciągnięta w geście, którego nawet ja nie potrafię nazwać, unosi ku mnie garść pełną życia.
Znajdź mnie na końcu tęsknoty, przytul do serca i podaruj, choć okruch nadziei. Że świat jest także i mój. Że jeszcze czeka, z planem zarezerwowanym tylko dla mnie.

Chciałam być marzeniem. W snach boso stąpać po soczystej zieleni traw. Odpoczywać pod rozłożystym cieniem drzewa i w dłonie łapać promienie słońca. Chciałam być uśmiechem. Pojawiać się by przynosić ukojenie i radość. Wyrażać zachwyt wejrzeniem w piękno kochanego człowieka, a przy tym rumienić lekko policzki. Cieszyć.
Chciałam być wiosennym deszczem. Chciałam być płomieniem. Motylem. Skrawkiem koca i ciepłą czekoladą w ulubionym kubku. Jesienią i ostatnim jej liściem. Smutkiem i pierwszą łzą. Chciałam być dla innych... Ale zapomniałam o sobie.
Nie będzie pięknego zakończenia.
A Ty? Nigdy nie żądaj więcej, niż to, co zdołasz pomieścić we własne kieszenie.

Nie wszystko kończy się z jakiegoś powodu i próżno szukać w tym sensu. Czasem coś po prostu musi zniknąć. Dobrniemy do jego sedna, gdy otworzą się nam oczy duszy - już daleko stąd.

... historię piszą zdarzenia, o których ludzie woleliby nie wiedzieć.

Napiszę swoje szczęście i będę nosić przy sobie. W kieszeni, gdzie schowałam napis o: "radości poranka".

Nazywali mnie różnie, aż w końcu zapomnieli jak naprawdę mi na imię.

Czasem, gdy dni mijają naprzemiennie, tak bardzo do siebie podobne w swej monotonności, myślę, że chociaż jeden sms w środku południa - z dwukropkiem i gwiazdką - byłby w stanie zmienić stagnację w świadomość jakiejkolwiek obecności, której ostatnio potrzeba hektolitrami.
Dwa znaki. To tak niewiele.

Sms z życzeniami z pokoju/mieszkania obok i śmieszne statusy na portalach społecznościowych. Gdzie po drodze zgubiliśmy magię przeżywania świąt?

Właściwie tak było by o wiele prościej, ale proste rozwiązania nigdy nie były na wyciągnięcie ręki. Zawsze czaiły się gdzieś za stertami innych brudnych spraw.

Los nigdy nie podsuwa prostych rozwiązań, a jeśli czasem się zagapi to można mieć całkowitą pewność, że przeznaczenie przejmie pałeczkę kształtowania wydarzeń.