Wiedzieliście, że pewne historie kończą się zupełnie niespodziewanie? Budzimy się któregoś poranka, a ich po prostu nie ma. Mija dzień za dniem, kiedy pojawiamy się w pewnych historiach. Nierzadko stwarzają nam rytm dnia. Wyznaczają ramy mijającego czasu, a później... Później po prostu się kończą. Bo wyszliśmy do sklepu, bo pies chciał na spacer, bo trzeba było dłużej zostać w pracy. Nagle okazuje się, że nie ma powrotu, a my po latach przypominamy sobie z uśmiechem na sercu, że też tam byliśmy. I nierzadko [...]

Rzeczy zwykle mają swój początek i koniec. Niektóre z tych rzeczy mają nieco dłuższy koniec niż inne. Szybciej się zużywają, szybciej się nam nudzą, szybciej zostają zastąpione przez inne. Niektóre z nich towarzyszą nam przez dłuższy czas. Czujemy się do nich przywiązani, może nawet czasem uzależnieni. Zdarza się też, że trafiamy na rzecz, która potrafi towarzyszyć nam przez całe życie. Może nie wnosi do niego zupełnie nic, a zwyczajnie trwa zapomniana gdzieś w głębi kieszeni, ale nadal obecna. Może staje [...]

To wieczorami, najwcześniej późnymi, myśli mają nieprzyjemne zwyczaje układać się w czarne scenariusze.
Błądzimy ich korytarzami, otwierając kolejne, przypadkowe drzwi, które nie wiedzieć dlaczego nie mają zamków.
W takie wieczory przystojny pan świt nie ma w zwyczaju zjawiać się zbyt chętnie. A i jego przyjaciel, spokojny sen, robi to nadzwyczaj opieszale.
Wieczory z samym sobą są najtrudniejszym towarzystwem. Godzimy się wtedy na spacery po zakamarkach własnych dusz i wydzieramy z nich ostatnie tajemnice zbierające się pod powiekami.
Smętne wieczory mają jedną przyjemną zasadę. Budzą się z nadejściem słońca, w kolejny dzień. Naszym przywilejem jest wtedy wybór. Czym będzie nowo obudzona doba i w jaki sposób powita nas kolejny zmierzch.

Wyczekany,
Spotkałam Cię całkiem nie przypadkiem. Chociaż boję się, że moje wybory nigdy nie podsuwają prostych rozwiązań. Chociaż boję się, bo nie znam się na ludziach. Chociaż boję się kolejnych chwil, w których łamie się serce... Wciąż mam nadzieję.
Zieleń Twoich oczu odbija mi się w myślach, a zapach perfum drażni zmysły. Twój uśmiech plącze się w kosmykach moich włosów i nawet to stanowcze "nie" brzmi jak ciepło otwartych ramion.
Przytul mnie do swojego dnia, nie pozwól poczuć gorzkiego smutku rozczarowań.

Wyczekany,
Spotkałam Cię na końcu moich marzeń w bezgwiezdną noc pełną milczenia. Osiedlowe latarnie spowił mrok nadchodzącego poranka, gdy zbudziły się pierwsze promienne motyle. To nie ładnie z Twojej strony, że pozwalasz mi tęsknić za tembrem swojego głosu. Wciąż czuję Twój dotyk i przebiega mnie dreszcz podniecenia, gdy przemierzam dłonią drogę, jaką znaczyły Twoje palce.
Otul mnie nadzieją na lepsze dni.

Wyczekany,
Spotkałam Cię.
Kłam, że jutro będzie nasze.

Nigdy nie brakowało mi słów. Mniej lub bardziej wyniosłych, które czasem lepiej, czasem zupełnie niezgrabnie wyrażały myśli. Zawsze jednak mówiły prawdę. I nigdy nie żałowałam, że jakiekolwiek z nich padło. Niektóre plątały się między nogami, inne przyjemnie łaskotały, jeszcze inne czule całowały w czoło i pozwalały spokojnie zasnąć. Zdarzało się, że któreś z tych słów padało w niewłaściwą chwilę, nie czyniąc ostatecznie żadnej krzywdy. Moje słowa nigdy też nie wbijały się ostrzem w plecy. Ot, [...]

Kiedy ubywa nam siebie? Rodzimy się, dorastamy, zaczynamy samodzielne życie. Przez całą tą wędrówkę dzielimy się sobą. To ludzie wybierają z nas po garści? Czy to tylko i wyłącznie nasza wina, że otwierając oczy któregoś poranka zdajemy sobie sprawę, że jest nas mniej? Na przestrzeni leniwie mijających dni dostrzegam zmiany własnego otoczenia. I siebie. Równie obcej, jak miejsca do dawnych ucieczek - nieodwiedzane od wieków. Zmienił mnie czas i los. Być może nawet na przekór przeznaczeniu. Sytuacje nie stwarzają prostych rozwiązań, ale oto jestem. Wcale nie cieniem, lecz nowym, głębokim oddechem dawnej siebie...
Mimo wszystko mniej mnie, niż więcej.

Z rana najbardziej boli mnie dusza, ale nie dlatego, że działam pochopnie, czy nieodpowiednio. Rani mnie moja własna pewność. Pewność, że zbyt wiele rzeczy i osób będzie na zawsze. Czy już można nazwać to naiwnością? Bo jeśli wciąż jeszcze wierzę w ludzi, to chyba muszę być po trosze zbyt pewna i proporcjonalnie zbyt naiwna, prawda?
Mało tego, wspomnienia gubią mi się w szyderczym tłumie upływającego czasu. Nie tylko złe. Z rąk wypadają mi, co gorsza dobre chwile, te, z których powinnam nabierać szczęścia i wyciągać wnioski. I chyba zostaję z niczym, bo nocą nawet sen nie przychodzi do mnie nie dlatego, że przerabiam miliony scenariuszy do (nie)przeżycia... Ramiona Hypnosa wymijają mnie, bo pustka w głowie odbija się echem od kalekiego sumienia. Co z tego, że serce krzyczy mi z rozpaczy i woła nie wiedzieć nawet do kogo?
Powiedziałeś, że ja przecież nie mam serca.

Nie łatwo jest zapomnieć kiedy nie chce się pamiętać. Problem pojawia się, gdy zapominasz, choć coś wewnątrz ciebie krzyczy, by do tego nie dopuścić. Z czasem nawet i ten głos znika, bezradnie ochrypły. Tylko wiatr tulący się w ubranie, spojrzenie przechodnia, czy jakakolwiek inna, nigdy nie zauważalna czynność dnia, na moment przywraca wspomnienie. I uśmiech... Albo żal. Tak właśnie odchodzą ludzie. Gubią się w tłumie własnego życia.

Witaj, miło cię poznać.
Jak się masz?
Zobaczymy się jeszcze?
Jutro nie mogę.
Odezwę się później.
Żegnaj.

Słowa, słowa... Słowa. Spisane na stosie papieru, stoją w równych rzędach, jakby czekając na wyrok.
- Ognia!
I nawet popiół, mógłby spalić się raz jeszcze.

Człowiek krzyczący o własnej inności znów zatraca się w tłumie krzyczących tak samo. W przeciętności nie ma miejsca na lot z rozłożonymi skrzydłami. I tylko ja stoję na środku cichej i mrocznej cyrkowej areny, w przepięknym, czerwonym fraku konferansjera, z nadzieją, że widownia nie zaklaszcze na bis, kiedy będą pożerać mnie lwy.

Co więcej? Dziesiątki pytań. Czy życie bywa przewrotne z jakiegoś konkretnego powodu? A może wręcz banalnie - nie bywa przewrotne, bo tak. Zaraz nasuwa mi się także kolejne: jak wiele znaczy dla nas gest drugiej osoby? Osoby być może kiedyś bliskiej, a teraz zupełnie obojętnej. I czy jakikolwiek człowiek, tak naprawdę, nie myśli tylko o sobie?
Obracając to w dłoniach wnioskuję sobie, że może jednak lepiej nie znać odpowiedzi. Bo gdyby okazało się, że niektóre życie po prostu musi być pełne niepowodzeń? Albo, że gest, o który nawet nie powinno się prosić, jest wszystkim? A jeśli prawda o własnym egoizmie wyszłaby na jaw? Świat okazałby się jeszcze większy, jeszcze bardziej niezrozumiały i na pewno nie dla mnie.

A gdyby tak na prawdę wsiąść do pociągu byle jakiego? Dokąd zaprowadziłaby mnie niewidzialna ręka przeznaczenia? I czy realizm, który ostatnio dość skutecznie wypiera marzenia i lekkość dni z mojego serca nie zatrzymałby mnie w połowie podróży, w pół kroku, w pół oddechu? Czy sama podróż donikąd potrafi rozproszyć zamęt, zatrzymać gonitwę czasu?
Wiosna niezmiennie napaja mnie nadzieją. W dal odchodzi dziwny smutek i melancholia zimowych dni, co nie zmienia jednak faktu, że bałagan jaki zdążył nagromadzić się przez ten czasokres zdążyłam już uprzątnąć. Promienie słońca przenikają do głębi zziębniętego wnętrza i ciągnie się za mną wstęga babiego lata. Oddycham.
Wciąż jeszcze oddycham.

Było ich tylu... Tak strasznie, nieprzeciętnie różnych. A ja wciąż jestem głodna miłości. Czy to normalne, proszę Pana, że w pewnym momencie życia zaczynam zastanawiać się nawet nad tym, czy mój dentysta ma narzeczoną i jak wygląda ich wspólny dzień? Właśnie to nazywa się prawdziwą samotnością? Jakoś inaczej? Może: ciężką tęsknotą? Czy nie myśli, Pan, że to bardziej pogoń za bliskością niźli uczuciem? Chciałoby się w końcu obudzić któregoś poranka i patrząc na osobę śpiącą obok, mieć tą [...]

Co robisz ze swoim życiem, Ty tam człowieku, który stoisz nad przepaścią? Co tam szepczesz? Nie słyszę. Zejdź znad urwiska i porozmawiajmy. Czas na nikogo nie czeka. A jeśli znajdę rozwiązanie?
Co robię ze swoim życiem, ja tam, która stałam nad przepaścią? Szeptałam? Słyszałeś mój drżący głos? Zeszłam znad urwiska, by w ciszy odnaleźć siebie. Czas i na mnie nie czekał. Jednak rozwiązania wciąż nie odnalazłam.

Problemy nawarstwiają się w najmniej odpowiednich momentach - to takie oczywiste, że niemal [...]

Nie zdawałam sobie chyba sprawy, że będzie aż tak ciężko. Dopiero dzisiaj uświadamiam sobie, że cudowne plany i pięknie sformułowane zdania, zapisane na czystej karcie, nie dla wszystkich przybierają ten sam sens. Sens, jaki próbuję im nadać. A same słowa? O ile miniony czas temu miękko układały się pod palcami i z lekkością wirowały w powietrzu podsycane moim ciepłym oddechem, tak teraz zamarzają gdzieś w głębi zaciśniętego przez gorycz i żal gardła. Mam tą świadomość, że nie pozostaję bez winy w działaniach, jakie zaprowadziły mnie do TEGO punktu, ale... chciałabym mieć nadzieję, że chociaż druga strona medalu nie jest (już/jeszcze?) okryta rdzą.
Barwy dnia załamują się na mojej twarzy, cienie wirują wokół źrenic, a przyszłość jest okryta mgłą tak gęstą, że chciałoby się ją pokroić. Może to i lepiej, że nie widzę w niej drogi? Może to znak, że nadal mam szansę i czas coś zmienić? Tylko jak zacząć żyć, kiedy wciąż jeszcze umyka mi radość poranka?
*Okazało się, że potrzebuję trochę więcej.

Powoli otrząsam się z kurzu, który zdążył okryć mnie już dość grubą warstwą zniechęcenia, bezsilnej niemocy i niechęci do ludzi. Nie od razu zrzuciłam z siebie wszystkie cząstki szarego pyłu, zdającego się być ochronną tarczą, odgradzającą mnie od miliona problemów dodanych bonusem przy okazji życia; przy okazji budzenia się każdego chłodnego poranka. Pierwsza, nawet nic niewnosząca, rozmowa o pogodzie stała się symbolem ręki wyciągniętej w potrzebie. Na razie trzymam ją zupełnie rzeczowo, bez emocji. [...]