Ogarniało ją jedno wielkie wspomnienie, które wpychało się w kieszenie, przyczepiało do włosów i przytulało do ubrania.
Zaśmiała się.
Wspomnienia są jednak całkiem przyjemne.

Moja dziecinność? Widziałeś ją, znałeś mnie już od jakiegoś czasu – więc chyba musiała i ta beztroska i ta dziecinność Cię pociągać. Jak zrobię się nagle super, ekstra poważna – to zniknie część mojego uroku. Więc nie mów mi, że mam się zmienić.

Nie kocha się za coś. Za piękne oczy, dobry charakter, czy umiejętności. Kocha się pomimo wszystko. Pomimo to, że nie umie gotować i pomimo to, że czasem ubarwia rzeczywistość kłamiąc. Chociaż... Czasami trzeba kochać za piękne oczy, dobry charakter i umiejętności.

Śnił mi się dzisiaj. Później po prostu się obudziłam.

Bo odwagę znajdę wtedy, gdy będzie troszkę za późno.

Przecież o wiele ciekawiej jest odkrywać. Tylko w którym momencie życia zgubiliśmy chęć przeżwania przygód?

Sen jest myślą, złem lub dobrem, koszmarem lub marzeniem.
Jak łatwo wejść w nieskończoność naszych myśli, widzieć obrazy, lecz nie słyszeć słów.

Dalej jest już tylko świetlisty tunel, który okazuje się promieniem porannego słońca.

"Usiadła i gorzko zapłakała. Świat jej się zawalił. A może walił się stopniowo, z każdym dniem coraz bardziej, ale po prostu tego nie zauważała? Dopiero teraz gdy wszystko osiągnęło poziom krytyczny zorientowała się, że milczenie i unikanie niektórych spojrzeń nie pomoże i nic nie zmieni. Zorientowała się, że w życiu nie dojdzie do niczego i postanowiła to zmienić.
Ponosi porażki, ale próbuje. Jak długo?"

Skończyła pisać myśl i patrząc na migający na ekranie kursor stwierdziła, że znowu kłamie - ale było to dość ambitne kłamstwo.

Szaleństwo to żaden wstyd. To sposób na życie. Idiota, wariat, szaleniec. Nikt z nich nie przejmuje się troskami życia codziennego, mają własny, szczęśliwy - o zgrozo - świat. To naprawdę żaden wstyd, to sposób bycia, to sposób na własne ja.

Pod koniec dnia, wiara to zabawna rzecz. Pojawia się, kiedy tak naprawdę tego nie oczekujesz.

Obudziłam się całkiem wcześnie. Śniło mi się chyba coś ładnego. Zerknęłam za okno...
- Mmm, zapowiada się piękny dzień. - Pomyślałam przeciągając się. Rzeczywiście pogoda była nieprzeciętna, słońce nieśmiało wychodziło zza miejskiego horyzontu tak piękne w swej czerwieni jakby chciało zawstydzić wszystkie zasłaniające je bloki. Nie mogłam się powstrzymać i otworzyłam na oścież okno łapczywie chłonąc mroźne powietrze i rozganiając tym samym resztki snu. Było już dość zimno jak na tę porę roku. Z beztroskiego zamyślenia wyrwał mnie jakiś dotyk na policzku, łagodnie zsunął sie na ramię.
- Hej, listku, co Ty tu robisz tak późno? Przecież wszystkie już dawno opadły...

Wczoraj - w kolorze malin i o smaku szczęścia.
Dzisiaj - marchewkowo przeżywając przygody.
Jutro? Jutro będzie zwyczajne, ale znowu zaczniemy tańczyć, mój promyczku.

Komuś beztroski i uśmiechnięty żółw na huśtawce wyda się totalną głupotą, innego rozbawi, ktoś trzeci przejdzie obok niego zupełnie obojętnie.
Wszystkich nie zadowolimy.