Jeśliby nadzieja znikła za szklanymi drzwiami,
a mrok wdarł się w serce niepostrzeżenie,
wiara w to, że będziesz przetrwała latami,
była memu sercu ciepłym ukojeniem.

Wiedziałam, że mogę czekać do skończenia świata,
byś tylko spojrzał na mnie chłodnym błękitem.
Lecz niespostrzeżenie minęło to zeszłego lata,
gdy upojona szczęściem nakryłam cię ze świtem.

Nie wylałam wielu kropli z cennych łez tysiąca,
to kuchenny blat zatrzymał klucze do wspólnej przyszłości.
Kupiłam bilet, nieszczęście gubiąc zeszłego miesiąca,
już nie słyszałam twych zapewnień o wiecznej miłości.

Dni później mijały naprzemiennie,
Jakby jesień w garści wskazówkę czasu trzymała.
Wtedy ktoś uśmiechnął się do mnie przyjemnie,
a w moim sercu znów wiosna zawitała.

Dzisiaj patrzę w kominek i ciepłe płomienie,
grzeję zmarznięte dłonie i ostatnie o tobie (dobre) wspomnienie.

Stałaś na łące wśród kwiecia obrazu
Piękna i wzniosła jak serca bicie,
Spokojna i dumna, lecz groźna zrazu.
Kochałem cię nieraz tak bardzo ukrycie.

I gdybyś spytała mnie - cichego obserwatora,
O to co myślę o wzorze na niebie.
Powstała by przede mną ciężka zapora.
Słowa nie byłym w stanie wydusić dla ciebie.

Lecz w chwilę później, pod spojrzenia zielenią, [...]

Dziś już nie wystarcza list
przewiązany miłością z dna szuflady.
Kwiaty w ogrodzie chylą swe kielichy,
bo brak im wody twojej obecności.

Światło gaśnie migotliwie rzucając się
w ramiona losu, by uciec ciemności.
I tylko Fortuna śmieje się chrapliwie
zacierając dłonie pełne mokrego życia.

Zasuszony pukiel włosów, wciąż jeszcze
lśni słabo w blasku rannego księżyca.
A zdjęcie na kuchennym blacie, tuląc się
w strony książki kucharskiej mruczy cichutko.

Twój kubek zbił się przypadkiem,
lecz klej nie zwrócił mu słuchu.
Płakałam uśmiechem z nadzieją,
że dzisiaj może znów cię zobaczę.

Stworzony ze snu mój świat jest nieduży,
gdzie tęcza uczuć rozlewa się po niebie.
Szybkie oddechy, w drżącej dłoni kieliszek Meduzy,
upada zaraz, strącony uśmiechem do ciebie.

Smak malin szepce mi do ucha,
piękne melodie rozkoszy zapomnienia.
Nie. Serce nie chce go słuchać,
lecz palce wplatają się w dźwięki spełnienia.

Dotykasz mych wspomnień ustami miękkimi, [...]

Stworzę cię z porannej rosy,
kiedy sen opuści mnie zbyt wcześnie.
Uśmiechem cię upoję,
ostrożnie ubierając w spojrzenie.
Może całkiem przypadkiem
musnę twoje usta,
byś poznał słodki smak malin,
A gdy słońce na niebie
wysoko wyciągnie dłonie,
nauczę cię mówić.
Kawałek ciszy ci zostawię
i samotności krótką melodię.
Nakarmię zapachem i uczuciami
z dna głębi duszy.
Zasnę przy tobie,
wtulona w marzenia
by pokazać ci drogę,
do mego serca.