Z rana najbardziej boli mnie dusza, ale nie dlatego, że działam pochopnie, czy nieodpowiednio. Rani mnie moja własna pewność. Pewność, że zbyt wiele rzeczy i osób będzie na zawsze. Czy już można nazwać to naiwnością? Bo jeśli wciąż jeszcze wierzę w ludzi, to chyba muszę być po trosze zbyt pewna i proporcjonalnie zbyt naiwna, prawda?
Mało tego, wspomnienia gubią mi się w szyderczym tłumie upływającego czasu. Nie tylko złe. Z rąk wypadają mi, co gorsza dobre chwile, te, z których powinnam nabierać szczęścia i wyciągać wnioski. I chyba zostaję z niczym, bo nocą nawet sen nie przychodzi do mnie nie dlatego, że przerabiam miliony scenariuszy do (nie)przeżycia... Ramiona Hypnosa wymijają mnie, bo pustka w głowie odbija się echem od kalekiego sumienia. Co z tego, że serce krzyczy mi z rozpaczy i woła nie wiedzieć nawet do kogo?
Powiedziałeś, że ja przecież nie mam serca.

Nie łatwo jest zapomnieć kiedy nie chce się pamiętać. Problem pojawia się, gdy zapominasz, choć coś wewnątrz ciebie krzyczy, by do tego nie dopuścić. Z czasem nawet i ten głos znika, bezradnie ochrypły. Tylko wiatr tulący się w ubranie, spojrzenie przechodnia, czy jakakolwiek inna, nigdy nie zauważalna czynność dnia, na moment przywraca wspomnienie. I uśmiech... Albo żal. Tak właśnie odchodzą ludzie. Gubią się w tłumie własnego życia.

Witaj, miło cię poznać.
Jak się masz?
Zobaczymy się jeszcze?
Jutro nie mogę.
Odezwę się później.
Żegnaj.

Słowa, słowa... Słowa. Spisane na stosie papieru, stoją w równych rzędach, jakby czekając na wyrok.
- Ognia!
I nawet popiół, mógłby spalić się raz jeszcze.

Człowiek krzyczący o własnej inności znów zatraca się w tłumie krzyczących tak samo. W przeciętności nie ma miejsca na lot z rozłożonymi skrzydłami. I tylko ja stoję na środku cichej i mrocznej cyrkowej areny, w przepięknym, czerwonym fraku konferansjera, z nadzieją, że widownia nie zaklaszcze na bis, kiedy będą pożerać mnie lwy.

Co więcej? Dziesiątki pytań. Czy życie bywa przewrotne z jakiegoś konkretnego powodu? A może wręcz banalnie - nie bywa przewrotne, bo tak. Zaraz nasuwa mi się także kolejne: jak wiele znaczy dla nas gest drugiej osoby? Osoby być może kiedyś bliskiej, a teraz zupełnie obojętnej. I czy jakikolwiek człowiek, tak naprawdę, nie myśli tylko o sobie?
Obracając to w dłoniach wnioskuję sobie, że może jednak lepiej nie znać odpowiedzi. Bo gdyby okazało się, że niektóre życie po prostu musi być pełne niepowodzeń? Albo, że gest, o który nawet nie powinno się prosić, jest wszystkim? A jeśli prawda o własnym egoizmie wyszłaby na jaw? Świat okazałby się jeszcze większy, jeszcze bardziej niezrozumiały i na pewno nie dla mnie.

A gdyby tak na prawdę wsiąść do pociągu byle jakiego? Dokąd zaprowadziłaby mnie niewidzialna ręka przeznaczenia? I czy realizm, który ostatnio dość skutecznie wypiera marzenia i lekkość dni z mojego serca nie zatrzymałby mnie w połowie podróży, w pół kroku, w pół oddechu? Czy sama podróż donikąd potrafi rozproszyć zamęt, zatrzymać gonitwę czasu?
Wiosna niezmiennie napaja mnie nadzieją. W dal odchodzi dziwny smutek i melancholia zimowych dni, co nie zmienia jednak faktu, że bałagan jaki zdążył nagromadzić się przez ten czasokres zdążyłam już uprzątnąć. Promienie słońca przenikają do głębi zziębniętego wnętrza i ciągnie się za mną wstęga babiego lata. Oddycham.
Wciąż jeszcze oddycham.

Nie rozmawialiśmy już od bardzo dawna. Na początku myślałam, że niemal nie będę w stanie wytrzymać ciszy, że nie poradzę sobie bez twojego uśmiechu, który do dzisiaj odbija się ode mnie miękką nutą. Byłam niemal pewna, że zatracę się w smutku - jak kiedyś. Przeczuwałam nawet, że kurz okryje mnie cienką warstwą zapomnienia... Ale to już było. Już raz pozwoliłeś mi zapomnieć o barwie swoich oczu.
To tamtego dnia lód zmroził mi w sercu mnóstwo uczuć i tylko mój ognisty temperament pozwolił by przeżyły, by [...]

Było ich tylu... Tak strasznie, nieprzeciętnie różnych. A ja wciąż jestem głodna miłości. Czy to normalne, proszę Pana, że w pewnym momencie życia zaczynam zastanawiać się nawet nad tym, czy mój dentysta ma narzeczoną i jak wygląda ich wspólny dzień? Właśnie to nazywa się prawdziwą samotnością? Jakoś inaczej? Może: ciężką tęsknotą? Czy nie myśli, Pan, że to bardziej pogoń za bliskością niźli uczuciem? Chciałoby się w końcu obudzić któregoś poranka i patrząc na osobę śpiącą obok, mieć tą [...]

Co robisz ze swoim życiem, Ty tam człowieku, który stoisz nad przepaścią? Co tam szepczesz? Nie słyszę. Zejdź znad urwiska i porozmawiajmy. Czas na nikogo nie czeka. A jeśli znajdę rozwiązanie?
Co robię ze swoim życiem, ja tam, która stałam nad przepaścią? Szeptałam? Słyszałeś mój drżący głos? Zeszłam znad urwiska, by w ciszy odnaleźć siebie. Czas i na mnie nie czekał. Jednak rozwiązania wciąż nie odnalazłam.

Problemy nawarstwiają się w najmniej odpowiednich momentach - to takie oczywiste, że niemal [...]

Nie zdawałam sobie chyba sprawy, że będzie aż tak ciężko. Dopiero dzisiaj uświadamiam sobie, że cudowne plany i pięknie sformułowane zdania, zapisane na czystej karcie, nie dla wszystkich przybierają ten sam sens. Sens, jaki próbuję im nadać. A same słowa? O ile miniony czas temu miękko układały się pod palcami i z lekkością wirowały w powietrzu podsycane moim ciepłym oddechem, tak teraz zamarzają gdzieś w głębi zaciśniętego przez gorycz i żal gardła. Mam tą świadomość, że nie pozostaję bez winy w działaniach, jakie zaprowadziły mnie do TEGO punktu, ale... chciałabym mieć nadzieję, że chociaż druga strona medalu nie jest (już/jeszcze?) okryta rdzą.
Barwy dnia załamują się na mojej twarzy, cienie wirują wokół źrenic, a przyszłość jest okryta mgłą tak gęstą, że chciałoby się ją pokroić. Może to i lepiej, że nie widzę w niej drogi? Może to znak, że nadal mam szansę i czas coś zmienić? Tylko jak zacząć żyć, kiedy wciąż jeszcze umyka mi radość poranka?
*Okazało się, że potrzebuję trochę więcej.

Powoli otrząsam się z kurzu, który zdążył okryć mnie już dość grubą warstwą zniechęcenia, bezsilnej niemocy i niechęci do ludzi. Nie od razu zrzuciłam z siebie wszystkie cząstki szarego pyłu, zdającego się być ochronną tarczą, odgradzającą mnie od miliona problemów dodanych bonusem przy okazji życia; przy okazji budzenia się każdego chłodnego poranka. Pierwsza, nawet nic niewnosząca, rozmowa o pogodzie stała się symbolem ręki wyciągniętej w potrzebie. Na razie trzymam ją zupełnie rzeczowo, bez emocji. [...]

To ostatni list, który do ciebie napiszę. Ostatni, który zmieści się w szufladzie. Tej tam, pierwszej z dołu, po prawej stronie biurka - z mnóstwem innych listów przewiązanych czerwonym sznureczkiem. Lubię je tak związywać. Wydaje mi się wtedy, że mają w sobie jakąś zaklętą moc. Magię, która splot słów pisanych na białym papierze przeniesie prosto w twoje sny, żebyś po przebudzeniu mógł zastanawiać się czy prawdą były, czy tylko mylącym wyobrażeniem. Piszę je ołówkiem, bo zawsze wydawało mi się, że [...]