To, że cofasz rękę przed ogniem, nie oznacza jeszcze, że jesteś wrażliwy.

Uwaga, dziś wielki koncert granic. Granica geograficzna batutą zaznacza granicę uczuć. Tuż obok, duet - granica wytrzymałości ,z granicą motywacji. Muzyka! Granica możliwości, granica wybaczenia… Graj, graj, życie! Granica umysłu opuszkami muska granicę spontaniczności, tym ograniczonym rytmem zahamowań...

Bis! Bis dla tych wszystkich granic, za którymi jest już tylko bezgraniczna bezsilność.

Palcami błądząc po ścianach, próbuję złapać choć cień... obecności.

Masz w sobie tyle wolności, co spadający z klifu człowiek- głową czy dupą rozbić się na skałach.

Ludzie jak słowa. Niektórzy mają tyle synonimów, ale zawsze znajdzie się taka cholera, na którą nie znajdziesz zastępstwa.

Zły, zimny świat. W którym dotykamy tylko skostniałymi dłońmi, z krzykiem przysypanym śniegiem i tylko nocą, kiedy szron zamalowuje rzeczywistość.

Zimny świat, pragnący tylko gorącego oddechu.

I znów biorę tylko pół oddechu, stawiam tylko pół kroku. Półuśmiechem witam połowiczną satysfakcję. Znów w połowie staję, w połowie się cofam. Pół żyję, pół umieram.

Pieprzone ‘na pół gwizdka’ oddaj mi chociaż jedno tchnienie.

I pamiętaj, żeby przy tym słowotoku, ust nie wytrzeć... kimś.

‘Nigdy’ to okrutne ‘na zawsze’. Okrutna definicja bezsilności.

Podobno ‘zawsze masz wybór’. Więc decyduj… szubienica czy rozstrzelanie?

Chciałabym, umierając, zobaczyć przed oczami takie migawki z życia, że nawet Śmierć zapragnęłaby oddychać.

Dwa uśmiechy, za brak samotności. Sto słów w zamian za zaszufladkowaną szczerość. Milion gestów zamiast wykrochmalonej godności. Trzy westchnienia, za niedobór miłości. Uczuciowy burdel.

Niektórzy są jak wyrostek robaczkowy. Niewycięci w odpowiedniej chwili, mogą być tragiczni w skutkach.

-My, ludzie… jesteśmy tacy wspaniali! – powiedział człowiek, wysoko zadzierając nosek.
-I tacy zaślepieni. –mruknęła skórka od banana wskakując mu pod nogi.

Guzy nabite przez nieuzasadnioną próżność bolą dłużej.