Tutaj szepczę; to nie jest moje ciało.
To tylko balast, który stawia stempel
rzeczywistości. Wklepuje mnie w nią,
sprawia, że mogę je kaleczyć.
Boję się pomyśleć, co by było
gdyby pielęgniarki, te dojrzałe, białe duchy
przywołały starych kochanków, którzy
trzymaliby mnie za stopy i dłonie w ten
uroczysty sposób.
Mówię, że to nie jest moje ciało;
to tylko nadpsute narządy, paręnaście
kilogramów wnętrzności, długie i pozawijane
jelita, które są jak serpentyny, krew, ona
mnie nie chce. Skóra nawleczona na kruchy szkielet
łuszczy się. Zabliźnia.
Krzyczę, że to nie jest moje ciało; chcę wyjść.
Umarłam na wiele pytań.

Horyzont
morze i niebo na zardzewiałych zawiasach, prawie jak
ta stara szafka dziadka i ten piskliwy dźwięk, który
tylko jego przypomina. Przypływ spienionych fal,
dotyka ich lepkie, pełne potu ciała. Piasek, w którym się
obtaczają jak słynne skrzydełka z grilla. Syczy tłuszcz,
żar spala ich skórę, upieczone indyki. I już teraz nie było
krzyku, nie było lamentu. Wszyscy byli spieczeni, spaleni
warstwy odchodziły jak miąższ mango od napsutej skórki.

Koniec lata, sierpień. Prawie wrzesień, talerze są zabrudzone,
przylecą mewy, zjedzą to co zostało. Wieczny smutek za tym,
co stracone.

Oddałam to co miałam; trochę szczęścia
w kapsułkach zamkniętych prawie jak moja
nie istniejąca krew menstruacyjna. Wznoszone
usta ku górze, ku kielichom, modlitwa i celebracja
macicy, w której nie zagnieździ się żadne istnienie.
Nie będę matką. Kto to jest matka? Czym jest ona?
Wyłuskuję swoje puste pestki, ofiaruję Ci je.
Policzę niebieskie żyłki; rzeki płynące pod
alabastrową, prawie przezroczystą skórą.
Poczęstuję piersią, w których sutków nie ma mleka.
Czyszczę twarz bawełnianą chusteczką, łzy zlizuje.
Słowa czyste, jakby wypłukane przez detergent;
dwa palce złożone w nożyce, wkładam w nie papierosa.

Zakwitam, dym unosi się z jaskini ust. Popiół, trochę
spalona twarz, która jeszcze oddycha, przeczytam Ci wiersz.

pachnie lękiem i gotowanym mlekiem.
kożuch pokrył chodniki. przychodzisz
do mnie w odwiedziny. ja cała na czarno
prawie jak kruk z okularami na nosie.

ciemność kapie z nieba. słońce jest zamglone.
księżyc rozbiera się przede mną.
mówię: jestem twoją kochanką. a on wchodzi
w pierwszą kwadrę.

jak uciec z tożsamości wydzieram;
wyłuskuję sens.

dlaczego zabierasz mi parapety
spod nóg.