powiedziała -slam
- ja nie przyszedłem
średnio mi z poezją
jakoś jej nie toleruję
jakoś jej nie lubię
choć kochałem kiedyś kobietę
o dziwnym imieniu
i mówiła do mnie wierszem
słyszeć ją- ledwo słyszałem
z gwiazdami miała słowa
miękkie jak szczeniaczki
z kogutem
twarde jak kostki brukowe
a my łącznie
- jak szczeniaczki
z 6 piętra
na brukową kostkę

Tęsknota kochanie, rozrywa duszę, nie na dwa lecz na milion kawałków. Po jednym na każdy milimetr, każdego kilometra, który Nas dzieli. Tak, jak Ariadny nić, tak moja dusza, byś zawsze mógł po prostu być lub żebym mogła wrócić do Ciebie. Wysłać mi możesz, przez milion kawałków duszy, miliony pocałunków. I ja je porozrzucam po całym ciele i będzie mi cieplej, bo tylko przy Tobie nie ma chłodu. A ostatni Twój uśmiech został w tym fragmencie, mojej obolałej duszy, który jest we mnie, a obok niego Twój kawałek. Bo dałeś mi trochę swojej nadziei, wiary, przyszłości i teraźniejszości. A przeszłość? Przeszła, więc po co o niej mówić. I zacisnęłam Twoje spojrzenie w garści i otwieram ją leciutko, by tylko spojrzeć, ale [...]

Obiecałeś mi wiele rzeczy. Teraz bolą wszystkie. Każda niespełniona obietnica, każdy dotyk, samotne spacery, czarne myśli... Tak po prostu odszedłeś zostawiając mnie samą. Pusto w moim świecie, cicho. Chciałabym tylko, żebyś wrócił i znów mnie kochał. Tymczasem Ty odchodzisz, wyjeżdżasz. I Cię nie ma. A każdy dzień bez Ciebie trwa nieskończoną wieczność. I każdego dnia proszę Boga, by mnie zabrał. Gdybyś chociaż był szczęśliwy. Chcę tylko Twojego szczęścia, wiesz? Chcę byś obdarowywał wszystkich swoim uśmiechem. Tym samym, który był dla mnie lekiem. Na wszystko, na całe zło tego okropnego świata.
Ale Ciebie nie ma.
A ja płaczę. Bo nie lubię jesieni, bo zbyt dużo osób ode mnie odeszło, bo nie mam siły, bo nie mam wiary, bo słońce świeci słabiej i te smutne noce, coraz to dłuższe i dłuższe.
Dwudziesty ósmy smutek, wypłakany słowami.

* Z napływu emocji.
sztuczniewspaniali.blog.onet.pl