Nie ma znaczenia,
ile człowiek ma lat,
gdy odchodzi Matka,
odchodzi połowa jego świata.
Zmienia się wszystko.
Sercu najtrudniej,
bo skąpane w goryczy,
ciągle czuć będzie ucisk rozżalonej duszy.
I choć powróci radość,
i uśmiech powróci,
to już nie będzie ta sama radość
i ten sam uśmiech.
Pomimo słonecznych dni,
życie przywdziewa
niewidzialny woal szarości
i dopiero pod nim w pełni dojrzewa.

Człowiek się zdezawuował,
żeby nie powiedzieć skundlił,
bo i ta hierarchia zaczyna go przerastać.
Człowieku, opamiętaj się!
Co robisz ze swoim człowieczeństwem?
Dostałeś rozum i wolną wolę.
Dostałeś fortunę.
Możesz ją pomnożyć,
stworzyć piękny świat,
wzbić się,
wzlecieć
i kołować
na skrzydłach miłości.
A ty?
Dryfujesz na łodzi zła.
Fale coraz większe,
wiosła już próchnieją,
woda ciemna, brudna
i coraz bliżej dna.

Ludzka dorosła istota
Złudnej wolności jej mało
Duszę dla niej sprzedaje
Złu wynajmuje ciało

Zło w nowej skórze syczy
Fizys z rozkoszą zmienia
Ogonem w głowie mąci
Kontente z daru wcielenia

A biedne ludzkie stworzenie
Pewne swej nieomylności
Nawet świadome nie jest
Podróży w otchłań ciemności

znalazłam
mój Anioł Stróż
dał mi znak

i wiem już
że zgadza się
że jest na tak

decyzja podjęta
kamień z serca
wybrana droga

piórko upuścił
biały wysłannik
mojego Boga

Płyną na fali wiatru
z rozpostartymi skrzydłami.
Pokonują przestrzeń połowy świata,
by dotrzeć
do wiosny życia,
do słońca,
do ptasiej miłości,
do ptasiego szczęścia.

I w ptasim świecie
nic nie przychodzi łatwo.

Kupiła sukces za pieniądze, w obrzydliwym geście, zadufała się w sobie i udaje szczęście.

Gdy patrzę na niemowlę,
najwyraźniej widzę w nim
piękno Boga.
Jego doskonałość,
Jego miłość,
Jego tchnienie.
Cud stworzenia.

Całuję małe stópki.

Pięćdziesiąt plus
bez ustawy
otrzyma każdy,
bez obawy.
Nie musisz składać
żadnego wniosku
i nie ulegaj też panice.
Ten cenny plus
zapewnia Ci
data urodzin
w Twojej metryce.
Świadczenie pewne,
znasz jego logo.
Zrzec się nie możesz
na nikogo.
Więc weź nie marudź!
Podziękuj Bogu
i bierz je śmiało,
skoro Ci życie
to przewidziało.
Gdy już ten przelew
się dokona
i znajdzie się
na Twoim koncie,
zaczniesz dostrzegać
piękno świata,
ludzi, przyrodę
siostrę i brata.
To nic, że zmarszczek
Ci przybywa,
że [...]

Piegi moje znów tańczą cha-chę
Garściami łapią promyki słońca
Kąciki ust nimi łaskoczą
Uśmiech wzniecając bez końca
Oczami bawią się jak lusterkiem
W nich biel nieśmiałych dzwoneczków
Pazurki wierzby, sznur żurawi
Pąki i świeża zieleń listeczków
I dusza dusza ćwierć wieku młodsza
Lżejsza, rześka i odkurzona
A wszystko dzięki wiośnie i piegom
Skorupka marazmu wreszcie zrzucona

niezłomni, leśni, wyklęci
oni nie złożyli broni
synowie polskiej ziemi
nie czuli się wolni

żołnierze nieugięci
nazwani leśną bandą
opluci, zniesławieni
sowiecką propagandą

torturowani, straceni [...]

kupiłam florystyczną gąbkę
by przechować w niej łzy
powodem ich jesteś ty
gdy wrócisz i poprosisz o aprobatę
z premedytacją wycisnę z gąbki łzy
i zrobię ci z nich rzewną herbatę

Czas

Odnaleźć ciszę
Zwolnić bieg
W zadumie spędzić chwilę
Odkurzyć wnętrze
Wymieść zło
Przywrócić dobru siłę

Zamknąć Facebooka i Twittera
Rozejrzeć się wokół siebie
Patrzeć w oczy
Słuchać serca
Częściej rozmawiać z Niebem

przekonałam dzień, by nie zwracał na mnie uwagi
stres, łzy i pośpiech
zamknęłam w szkatułce
na klucz
zatrzymałam zegary
zasunęłam rolety
by nie dniało i nie ciemniało
kalendarz na ścianie
odwróciłam

najpierw powoli dopieściłam śniadanie
zasiadlam, zjadłam z rozkoszą,
celebrując każdy kęs

kawa
z kardamonem i likierem migdałowym
nogi na pufie
nici i szydełko pierwszy raz od lat
Luz
Cisza
Cisza
Cisza
tylko kot mruczy sennie
niech mruczy

Zakochać się można po uszy,
na zabój, a nawet na śmierć.
Zwariować na czyimś punkcie,
oszaleć, zadurzyć się.

Można też oddać serce,
darzyć uczuciem, wzdychać,
zabujać się, pałać miłością,
ubóstwiać i kimś się zachwycać.

Zakochanie to wirus miłości! [...]

Na brzegu Świata usiadł Bóg
nogi zamoczył w oceanie,
pochylił czoło, obmył pot
i czeka, co się stanie.

A świat szalony w ciemność brnie,
widząc w niej kolorowe światła
i nie da już zatrzymać się,
choć czarna go spowija płachta.

Popatrzył Bóg na ubogi lud [...]