odkurzyłam serce
ślady zmyłam po starej czerwieni
nałożyłam balsam
przetarłam
niech się mieni
lekkie się zrobiło
rytm na dwa złapało
oddech wydłużyło
zapromieniowało
promienie swym blaskiem
umysł rozjaśniły
przenikły do duszy
ciało uzdrowiły
po co nosić ciężar
i trapić się wielce
wystarczy po prostu
wysprzątać swe serce

Statkiem wspomnień
po morzu życia
płyniemy wciąż w nieznane.
Wczoraj minęło,
jutro przed nami.
Dopłyńmy tam
zdrowi i cali.
Nieznane niech staje się przyjazne.
Nowe wschody niech
cieszą po brzasku.
Bądźmy sobą, żyjmy pięknie.
Nie szukajmy taniego
poklasku.

Ludzie
stroszą piórka wobec ciebie w obecności innych,
("ale") bez tej obecności są potulni
i przychylni.

Długo zawijałam swój kokon,
przerywałam tę mozolną pracę ,
chciałam przeczekać emocje,
bo  może nie przystoi,
nie wypada,
głupio.
Dobrnęłam jednak do końca.
Posiedziałam w nim,
nie czułam,
nie słyszałam,
nie widziałam,
myślałam.
W końcu przegryzłam twardą, splątaną nić.
Wyfrunęłam!

Ciągły niepokój w sercu,
bo martwisz się o kogoś,
i wreszcie przychodzi ulga,
i serce bije miarowo.
Oby nie była to cisza,
cisza przed kolejną burzą,
bo znowu oczy moje
na chwilę się nie zmrużą.
Niech serce bije miarowo,
niech tętno nie przyspiesza,
niech w końcu w życiu moim,
szczęście i spokój zamieszka.

Słowo-nóż włożyłaś mi w serce,
tak po prostu i w podzięce.
Zakłuło, zabolało,
duszą potargało.
Ze łzami wypłynęło.
Pozostał smak goryczy,
nie myślę teraz o niczym,
tylko jeden obraz w oczach
męczy mnie po nocach.
Słyszę słowa, widzę twoje gesty.
Stan duszy odmienny, nieczęsty.
Trwa również i w dzień.
Chciałabym, by był to sen.
"Przepraszam"- padły słowa.
Czy przyjaźń wytrwać zdoła?

rani zaufanie,
drąży serce,
wyciska łzy,
konfrontuje,
szydzi z naiwności,
porzuca iluzję.

Któż nie doświadczył?
Kto nie wybaczył?

dom jakiś inny
meble zastygły
cisza tak głośna
aż serce drży

myśli w oddali
w duszy coś pali
kryształy w oczach
rozbiły się

tak zwyczajnie
i naturalnie
skrzydła uniosły
wyfrunęły

kolej rzeczy
zmiana pieczy
choć z gniazda powoli
i tak serce boli

Grab ze starości
pamięć stracił.
Nie wie kim jest
i po co.
W lustrze ogląda
swą koronę,
boi się jej nocą.
Pień gruby, pełen
zmarszczek,
fale jeziora dodają
mu grozy. [...]

Czy znacie takie pary,
co to najpierw piękne,
klamrą jedności spięte,
ciągle razem, żyją w bliskości,
lecz gdy żyć im przychodzi
w codziennej szarości,
szybko kończy się sielanka?
Chadzają wtedy z dala od siebie.
Razem bywają przez chwile,
lub zmiennie, raz z przodu,
a raz w tyle.
A później ...
rozchodzą się bez powodu,
a ty szukasz ich wg kodu:
kolor, wzór, długość, dzianina.
Znajdujesz, lecz każda jest inna.
Były pary, prały się w mydle.
Po praniu nagle zostały single.
W życiu podobnie...
wiele w praniu wychodzi,
częsty brak zgody i ładu.
Ważne jednak, by nie brać
z nieszczęsnych skarpet przykładu.

Gdy woda sodowa uderza do głowy
i robi bufona z człowieka,
zachowaj spokój, użyj żartu,
nabierz powietrza, przeczekaj.
Nadęcie minie wraz z urzędem.
Czas trawi tytuły i fotele.
Ze szczytów schodzi się niestety,
czy będą czekać przyjaciele?

namaluję siebie na nowo
z dobrą myślą mądrą głową
uśmiech kredką dorysuję
coś pogrubię pocieniuję
pędzlem zrobię lifting duszy
by nie czuła już katuszy
a zwiotczałe jej cierpienia
gumką do cna powycieram
stare tło zmienię koniecznie
będzie jasne i słoneczne
i nikomu od tej pory
nie dam wtrącać się w kolory
nowa ja na nowym tle
będę żyć jak sama chcę

Porzucić wygodę, wrócić pod strzechę,
pić wodę żurawiem czerpaną.
Zostawić cały ten pośpiech
i nowoczesność nieudaną.

Zaszyć się w głuszy, kłaść się o zmierzchu, wstawać o świcie, bez budzika z telefonu.
Polano dorzucić do pieca,
by obudzić duszę domu.

Chleb upiec bez prądu.
Naturze przywrócić koronę.
To życie trudne, piękne i mądre,
plastikiem niesplamione.

Zdarte buty, dziurawy sweter,
gałgankowa lalka,
kromka chleba,
ziemniak w mundurku,
szklanka mleka,
pocałunek matki na dobranoc.
Radość dziecka,
szczęście ocalałej rodziny.
Czas niedostatku.
Czas wojennej zawieruchy.

Kilkanaście par butów, szafa ubrań,
kosz zabawek,
frytki, kebab, pizza...
butelka coli,
.......................................
smartfon do poduszki.
Niezadowolenie, dyskomfort
nieustanne uczucie
niezaspokojenia potrzeb.
Czas dobrobytu. Czas pokoju.

Skończyła się wena,
wrażliwość ma focha.
Pomiędzy duszą a sercem
stagnacja.
Prosiłam ją wprawdzie:
ustąp na chwilę.
Nie spodobała jej się
narracja.
Próbuję myśli pozbierać,
ubrać je dla niej
w słowa uznania.
A tu, niestety, biała kartka
z napisem:
Żegnaj! (Do odwołania)