Probierz czasu hipokryzji pęka,
gdy błyskawice noszą serduszka.
Dzisiaj walczą o prawo do aborcji,
jutro nie uświadczysz staruszka.

Na punkcie wielkości mamy dziś obsesję.
Duży telewizor, salon, garderoba,
szafa, auto, basen, wisior lub ozdoba.
Żyjemy na zewnątrz w bogatej panierce.
Wewnątrz, często bywa, bije małe serce.

Nasze małe światy kolebią się, jak mebel skręcony bez instrukcji montażu. Czasem trzeba złożyć od nowa na podstawie instrukcji i użytkować zgodnie z zaleceniami producenta. Inaczej rozleci się szybko. Z wielkim światem też tak będzie, jeśli na nowo nie odkryjemy Dekalogu.

Nie ma żadnej wojny ideologicznej.
To wojna serc z kamieniami.

Przez dekady programowano nas medialnie na podziwianie elit i budowano ich wirtualną wielkość. Instalowano nam aplikacje nienawiści wobec tych, którzy obnażali kłamstwo. Aż wierzyć się nie chce, ilu z nas funkcjonuje jeszcze na tym starym oprogramowaniu. Być może dlatego, że trudno pogodzić się z rzeczywistością.

Tak naprawdę kluczem do postrzegania tego świata w różnych jego odcieniach jest zdolność dokonywania porównań. Brak tej zdolności zakłóca odbiór.

Święta bombkowe i światełkowe,
iluminacje nie z tego świata.
Bogate prezenty, ubiór, makijaże.
Sensu tylko brak, gdy bez Jubilata.

Człowiek skazał miłość na wygnanie, dokonuje aborcji, chce jej na życzenie, usypał góry śmieci, zanieczyścił wody i powietrze. Nazywa siebie postępowym, a to nawet uwstecznienie nie jest, bo dziadowie nasi mądrzej żyli. W promocji mamy egoizm połączony z prymitywnym konsumpcjonizmem w otoczce ludzkiej fanaberii.

Głowy nasze różne:
kwadratowe, okrągłe,
trójkątne, podłużne.
I tak się zastanawiam,
znając różne wieści,
czy od kształtu zależy,
co nam w nich się mieści?

Jesteśmy w ciągłej podróży. Różnią nas jedynie środki lokomocji. Te szybkie ograniczają naszą percepcję. Te wolne pozostawiają nas w tyle. Czym zatem podróżować, by dostrzegać piękno świata i utrzymać właściwe tempo, szczególnie na zakrętach? Cel przecież, tak czy inaczej, zostanie osiągnięty, ale jakże wiele zależy od podróży.

Najgorzej boli, gdy widzisz błędy, te kardynalne, bijące po oczach, których wydawałoby się, nikt już nie może popełniać (a jednak) , a ty nie możesz nawet podkreślić ich czerwonym długopisem. I nie o ortografii tu mowa, lecz o życiu.

Zdalnie uczymy się życia. Nauczyciel wysłał 10 zadań w pliku. Czas wykonania: życie. Nie odsyłamy, stosujemy. Jesteśmy na podglądzie. Rozłączyłeś się? Poproś o dołączenie.Po zakończeniu spotkania, notatka. Od jej treści tak wiele zależy.

Człowiek potrafi już stworzyć hologram osoby zmarłej, a dalej wątpi w objawienia.

Czy Wszyscy Święci dziś balują?
Tu wątpliwości mam.
Czy raczej w niebie debatują,
jak odwieść nas od piekieł bram?