mamy wielu naukowców
nauk trudnych i przeróżnych
tych zwyczajnych, nadzwyczajnych
tych medialnych i usłużnych

jest różnica jednak wielka
w ich tytułach i ich skrótach
ci, co tylko wykształceni
słomę ukrywają w butach

oby tylko słoma w butach
naukowe lżyła miano
raz posłuchasz i zrozumiesz
w butach słoma, w głowie siano

patrzę na człowieka
widzę w nim anioła
czuwa nad innymi
podpowiada słowa

ochrania, zabiega
na skrzydłach unosi
tu powie: " przepraszam"
tam z dołka podnosi

obojętność mu obca
nie odmówi, gdy trzeba
wątpliwości nie ma
że zesłany z nieba

obudzony w nocy
otworzy, nie zwleka
znacie te anioły
o twarzy człowieka?
A. S.

zaopiekuj się moją złością
przytul ją mocno do siebie
ona nie lubi twojej miłości
więc dużo zależy od ciebie

odpowiedz jej spokojem
ciepłym i miłym głosem
nawet, gdy coś tam brzydko
burczy na ciebie pod nosem

ona silniejsza bywa ode mnie
buzią mą krzyczy, czasem wyje
przepada nagle, zawsze gdy
twoje serce blisko mojego bije

W świecie pośpiechu, zgięłku ulicy,
krzyku pogladów, rozmów emocji
jest taka cisza zamknięta w murach,
co myśl otuli i duszę wzmocni.

Powietrze modlitwą tu malowane
płynie przez świętość cudu Ołtarza.
Płomień świecy spokojem oddycha,
język błagalny na boży przetwarza.

Tu piękno sztuki natchnionej wiarą,
Bliskość Chrystusa w Skarbnicy Chleba
ramiona Matki, spojrzenia świętych,
wszystko tu tworzy namiastkę nieba.

Tu serce tupot w krok równy zmienia
pokora się budzi, ku czci się kłania,
rozpełzłe myśli klejają się w całość.
W tej ciszy dusza ciało dogania.

córa narodu
który
kapliczki przydrożne
świętych przystanki
znakiem krzyża
z pokłonem mija

córa narodu
którego
kobiet wianuszki
pod umajonym niebem [...]

ono
bilet trzyma już w dłoni
LOT-em w dalszy rejs się wybiera
promienie słońcu skróciło
noc w talii dumnie przybiera

dopóki ono berło dzierżyło
ona szczuplutka była jak osa
gdy tylko w plecak je włożyło
ta już zadziera do góry nosa

wyjęła płachtę, na dzień nasuwa
kradnie minuty i godziny
oziębia, schładza, czasem zarządza
robi niewinne do swej gry miny

a ono spakowało wakacyjne miłości
dogasiło ognisk płomienie
plaże wiatrem gustownie zamiotło
odleci, pozostając wspomnieniem

Fraszka
Kto opłacany z sakwy sąsiada,
musi tak gadać, jak i on gada.

Gdzie byłabyś dzisiaj Polsko,
jakim krajem byś była,
gdyby tych istnień milionów
tętniła w Tobie siła?
Gdzie byłaby Twoja nauka,
myśl techniczna, medycyna,
gdyby machina wojenna
inteligencji nie wypleniła?
Jak nowoczesną byś była,
jak byś dziś wyglądała,
gdyby miast Twoich bestia
z ziemią nie zrównała?
Ile więcej byłoby w Tobie szczęścia,
ile łez mniej wylanych,
ile dobra i piękna,
dóbr nieoszacowanych?

Jaka byłabyś dziś Polsko
bez tych blizn krwawych śladów?
Jaka będziesz Polsko
politycznych układów?

Jestem piękno i wciąż istnieję
w kropkach biedronki,
w paskach osy.
Siedzę na kwiatku
i się śmieję,
śmieję się w niebogłosy.
Ty szukasz mnie, człowieku
tam, gdzie mnie nie ma.
Kwiaty depczesz, ptaki płoszysz,
zajęty dłońmi obiema.
Przesuwasz ekran, wzrok wytężasz,
nie widzisz nic wokół siebie.
Gonisz za szczęściem, za jak największym,
a ono tuż obok ciebie.
W kropce biedronki się skryło,
na płatku róży ze mną przysiadło,
cichutko zanuciło:
"nie widzisz mnie człowieku
w maleńkim skromnym bycie,
więc nie goń, mnie też nie znajdziesz
nawet w luksusie i dobrobycie.

dobre serce
jak kwiatów wianuszek
różnorodnie pięknych
delikatnych
subtelnych
tu nie ma miejsca dla ostów
choć te
zachwycić potrafią
kwitnieniem
A.S.