Anna S.

Brak samotności tak samo męczy,
jak ona sama.
Męczy i denerwuje.
Uwielbiam, kiedy mogę wskoczyć do niej na chwilę.
Wtedy czuję się lekka,
słyszę wreszcie swoje myśli,
balsamuję duszę,
oczyszczam serce ze złogów złej energii, wnętrze białkuję, jak zżółkłe od słońca ściany.
Czasem wałek z wzorem spokoju puszczę jeszcze
i border ozdobny.
Uwielbiam czas takiej odnowy
w jej obecności.
Później....
To ja ją opuszczam, a ona czeka na mnie z utęsknieniem.
Wie jednak, że uwielbiam ją od czasu do czasu, i na krótko, bez żadnych zobowiązań.
Dopóki sama będę o niej decydować,
będzie moją odskocznią, krótkim urlopem od kieratu codzienności. Polecam!

Niebo za oknem potrząsa dzwonkami,
a za firanką krzyczy ząbłąkana muszka.
Mokną liście staruszków kwiatów.
Świat powoli kładzie się do łóżka.
Zakrywa oblicze kołderką ciemności.
Ludziom pozapalał latarnie, neony.
Pozostawił światła, jak gwiazd odbicie,
dla każdego, kto nocą bywa przerażony.
A kiedy zaśnie snem swoim spragnionym,
gdy u Morfeusza już głośno zachrapie,
biorę wtedy książkę, koc, kieliszek wina,
siadam z wyobraźnią na mojej kanapie.

Przy lampie już,
ale jeszcze...
kradnę okruchy
zapachu lata.
Usiadłam...
cicho tak,
znajomy pająk
sieć srebrną wyplata.
Liście mej brzozy
raz po raz płaczą,
żegnając się z zielenią.
Wiatr wpadł na chwilę,
słodycz ciepła rozsiał.
Broni mnie przed jesienią.

odkurzyłam serce
ślady zmyłam po starej czerwieni
nałożyłam balsam
przetarłam
niech się mieni
lekkie się zrobiło
rytm na dwa złapało
oddech wydłużyło
zapromieniowało
promienie swym blaskiem
umysł rozjaśniły
przenikły do duszy
ciało uzdrowiły
po co nosić ciężar
i trapić się wielce
wystarczy po prostu
wysprzątać swe serce

Statkiem wspomnień
po morzu życia
płyniemy wciąż w nieznane.
Wczoraj minęło,
jutro przed nami.
Dopłyńmy tam
zdrowi i cali.
Nieznane niech staje się przyjazne.
Nowe wschody niech
cieszą po brzasku.
Bądźmy sobą, żyjmy pięknie.
Nie szukajmy taniego
poklasku.

Ludzie
stroszą piórka wobec ciebie w obecności innych,
("ale") bez tej obecności są potulni
i przychylni.

Długo zawijałam swój kokon,
przerywałam tę mozolną pracę ,
chciałam przeczekać emocje,
bo  może nie przystoi,
nie wypada,
głupio.
Dobrnęłam jednak do końca.
Posiedziałam w nim,
nie czułam,
nie słyszałam,
nie widziałam,
myślałam.
W końcu przegryzłam twardą, splątaną nić.
Wyfrunęłam!

Ciągły niepokój w sercu,
bo martwisz się o kogoś,
i wreszcie przychodzi ulga,
i serce bije miarowo.
Oby nie była to cisza,
cisza przed kolejną burzą,
bo znowu oczy moje
na chwilę się nie zmrużą.
Niech serce bije miarowo,
niech tętno nie przyspiesza,
niech w końcu w życiu moim,
szczęście i spokój zamieszka.

Słowo-nóż włożyłaś mi w serce,
tak po prostu i w podzięce.
Zakłuło, zabolało,
duszą potargało.
Ze łzami wypłynęło.
Pozostał smak goryczy,
nie myślę teraz o niczym,
tylko jeden obraz w oczach
męczy mnie po nocach.
Słyszę słowa, widzę twoje gesty.
Stan duszy odmienny, nieczęsty.
Trwa również i w dzień.
Chciałabym, by był to sen.
"Przepraszam"- padły słowa.
Czy przyjaźń wytrwać zdoła?

rani zaufanie,
drąży serce,
wyciska łzy,
konfrontuje,
szydzi z naiwności,
porzuca iluzję.

Któż nie doświadczył?
Kto nie wybaczył?

dom jakiś inny
meble zastygły
cisza tak głośna
aż serce drży

myśli w oddali
w duszy coś pali
kryształy w oczach
rozbiły się

tak zwyczajnie
i naturalnie
skrzydła uniosły
wyfrunęły

kolej rzeczy
zmiana pieczy
choć z gniazda powoli
i tak serce boli

Grab ze starości
pamięć stracił.
Nie wie kim jest
i po co.
W lustrze ogląda
swą koronę,
boi się jej nocą.
Pień gruby, pełen
zmarszczek,
fale jeziora dodają
mu grozy. [...]