No przepraszam,
no już,
nie gniewaj się.
Wiesz, że Cię kocham -
rzekł gołąb do gołębicy,
a nad ranem poleciał do innej samicy.

Miłość - słowo krótkie, zmiękczone.
To słowo, czyli ono.
Ta miłość, czyli ona.
Ono czy ona? 
Tak czy inaczej,
z nazwy  taka nijaka, niepozorna i mało wytworna.
Święty Paweł twierdzi jednak, że niezwykle zdolna.
Któż z nas nie słyszał na ślubnym kobiercu że:
cierpliwa jest, łaskawa jest, nie zazdrości.......
Tak, ale to słowa o idealnej miłości.
W życiu Świętego, to
wartość najwyższa w całej swej narracji.
A jak jest naprawdę?
Wśród ludzkich relacji, trochę w tym przesady, patosu  i  [...]

Pędzi ślimak
przez pustynię drogi.
Dom na grzbiecie niesie,
nie bolą go nogi.
Boli go serduszko,
w małym ciałku drży.
Czy zdąży do celu,
czy dojdzie tam żyw?
Morał z tego płynie
dla człowieka taki:
Nie pędź, tak na oślep,
nie bądź, jak ślimaki.

Niebiosa zesłały Proroka
By mury świata rozbroił
By dał ludziom nadzieję
By lęki ich oswoił

Karol chłopiec z Wadowic
powiedział Bogu "tak"
Swoją barkę pozostawił na brzegu
By wkroczyć na świętości szlak

Wcześnie bez mamy chowany
Zawierzył swój los Maryi
Ona  sercem swoim objęła
Jego życie do ostatniej chwili

Wielki umysł i serce człowieka
Człowiek wielkiego czynu
Silny wiarą i posłuszny Bogu
Stał się Biskupem Rzymu

Nauczał dawał nam lekcje
Wartości życia niezmiennych
Wiary Nadziei Miłości
zapisów z [...]

Świat zawraca z drogi ku nicości,
Odnalazł zagubiony czas,
Na nowo uczy mowy.
Poskramia chciwość,
Pychę ujarzmia lękiem,
Wzbudza uczucie pokory.
Zatrzymał życie, zabiera życie,
Ludzie w panice osłupieni.
To lekcja z terapią zaburzeń pamięci.
Jej temat : Po co jesteśmy stworzeni?
Terapeuta jest tylko jeden,
Bez Niego nic nie istnieje,
Człowiek odwołał wizyty,
Uwierzył  w  samego siebie.
Czy ta lekcja przyniesie efekty?
Czy ludzkość treści przyswoi?
Czy zmieni nawyki, poglądy?
Czy rany Świata zagoi?
Być może ostatnia to szansa,
Świat na odpowiedź wciąż czeka,
a ręką Terapeuty
stworzy Nowego Człowieka.

W podniebnym locie przepiękna para.
On ją prowadzi w takt walca .
Wiatr rytm wybija, gra i śpiewa,
tworzy im podkład do tańca.
Synchronizacja skrzydeł niezwykła,
można  im pozazdrościć.
Płyną w swym tańcu dumni i wolni,
pełni bocianiej miłości.

Nie stoi na stacji lokomotywa, ani ta
ciężka, ani ogromna,
ani współczesna od Pendolina.
Nie dyszy, nie sapie.....
Nie ma wagonów,
świateł, gwizdów i semaforów
Tory są puste,
leżą  leniwie
i nie ma śladów
po tłustej oliwie.
A między szynami,
widok to rzadki,
kwitną żółte
urocze kwiatki.

czas odmierzany
falami wody
był i go nie ma
upłynął choć trwał
rzeka ta sama
woda w niej inna
i świat nie ten sam
brzeg mimo wszystko
wiele pamięta
niesfornych chłopców
piękne dziewczęta
dziś wszyscy oni
też nie ci sami
dorośli inni
życiem splątani

o brzasku
świat
rodzi się jakby nowy
wyłania swe piękno
spod woalu mgieł
rześkie powietrze
i ptaków rozmowy
świeżą zieleń
zziębniętych drzew
pierwsze jaskrawe
promienie słońca
wstydliwie łapie
trawy źdźbło
a konar w wodzie
czas przelewa
mrucząc pod nosem
" quid pro guo"

Gwar uczniów ucichł na wieki
Ze ścian  sypią się tynki
Nie patrzą przez okna z niewiedzy
dziecięce stresy i lęki
Podłoga spragniona tupotu
i śladów trampek na hali
Dziś wszystko przeminęło
Dziś dusza szkoły w oddali
Cisza i smutek ponury
bez szkolnej wesołej gawiedzi
Nawet piłka z rozpaczy
milczy i... na krzesełku siedzi

Maj i kwiat kasztanowca
Zwiastun, symbol, tradycja
Poranne, rześkie powietrze
Niepokój, stres.... ambicja
Młodość w odświętnej wersji
Piękno biało-czarnych kreacji,
               Rok 2020
Oddał ten zaszczyt akacji.

W majowy wieczór
stoi samotna,
rozsycha się z tęsknoty.
Nie ma dziewczęcia
i nie  ma chłopca,
co czynić miał zaloty.
Nikt tu nie przysiadł,
nie trzyma się nikt za ręce.
Nawet latarnia smutna stoi
i świecić jej się nie chce.

leci kropelka dżdżu
po nerwów sieci listka
łagodzi jego ból
po suszy
która wyniszcza
czym dla liścia deszcz
tym łza jest dla człowieka
oczyszcza
koi żal
gdy po policzku
przemyka