Bucza
Tu serce już nawet nie płacze
Ono wyje z rozpaczy
Wyrywa się z piersi
By za te trumny z dziećmi
Za te gwałcone kobiety
Za strzały w tył głowy
Za mogiły zbiorowe
Za barbarzyństwo
Za dom, który płonie
Karabin chwycić w dłonie
A. Sz. 4.04.2022

Dziś zaniosę kwiaty do starego lasu
Zatknę je za korę szumiącego drzewa
Na mchu uklęknę, modlitwę odmówię
Moje serce "Ciszę" pamięcią wyśpiewa

Mogiła Katyńska, tam czas się zatrzymał
Odgłosy strzałów echem brzmią od lat
Z ranną rosą z liści polska krew tam spływa
Melancholię cicho gra zapłakany wiatr

nieważne
czy
pod warstwą ubrań ze znaną metką
czy
pod kapotą dziesięcioletnią
mieszkają w nas serca
same zazwyczaj odmiennie odziane

bywają
w gorsecie z pancerza
te [...]

a wiosna tego roku
niebiesko - żółta
mniej rozbawiona
zamyślona

wschodni wiatr
podarł jej suknię
włosy potargał
załgał

a ona [...]

wiatr włożył jej suknię
słońce podało rękę
niczym anioł
sfrunęła z nieba

nieśmiała
delikatna
filigranowa
przemarznięta nieco

wierzb dotknęła
wstąpiła do parku
drzewom cień rzuciła
ludziom nadzieję

miś Władimir (cz.II)

miś Władek od dawna
za sprawą kamratów
pod górkę robi
leśnemu światu

dzieli faunę w gajach
by jedność zakłócić
by na mapie lasu
dawny ład przywrócić

ziarnem nienawiści
rzuca tak, jak leci
kamraci je łapią
i budują sieci

kiedy znany orzeł
przejrzał jego plany
został za to w locie
przez misia zdybany

misio las przekonał
że winien sam orzeł
bo zahaczył skrzydłem
o toporną brzozę

a że wśród orłów
wciąż kryją się kruki
przyjęły tę wersję
wbrew prawom nauki

miś sobie [...]

spinki, opaski, klamry, wsuwki
zwiewne sukienki, tenisówki
warkocze, kitki, kucyki, koki
zaokrąglone fasonów boki

czerwone usta, uśmiechu chwilka
czarna pończoszka, wysoka szpilka
dredy, jeże, wygolone głowy
glany, tatuaż, tryb wodstockowy

trochę oszustwa tam, gdzie krągłości
niech koleżanki pękną z zazdrości
makijaż ukrywa zmarszczki i plamki
oko odsuwa sztuczne firanki

tak czy inaczej, to o nas, panie,
dziewczyny, kobiety, nobliwe łanie
nieważna przecież powłoka zewnętrzna
piękno nasze wypływa z wnętrza

karmiły wróble misia
pchełki mu iskały
miód w dziobkach przynosiły
tulały i głaskały

a gdy już przekarmiony
znudził się ich miłością
pazury rozcapierzył
i tąpnął swą wściekłością

drży ziemia, gore niebo [...]

strużka krwi po kamieniu płynie
to dla niej świat nieznany
"którędy do serca?"
pyta głosem złamanym

a serce gdzieś obok
szepnęło ostatnim drgnieniem:
"pozostań na kamieniu
bądź moim wspomnieniem"

krew zastygła na te słowa
posłuchała serca
kamień pamięć zachował
nie zatrze jej morderca

mały pomnik żołnierza
mchem z czasem obrosły
ciało spopielone
i mundur niedorosły

A ty nadziejo?
Ty jesteś.
W kim?
Dobrze to wiemy.
Mówią, żeś matką głupich.
Niech mówią.
My tobą żyjemy.

.....
Smutne nieba nad nami, jak krzyż złamanych rąk.
Głowy dudnią po ziemi, noce schodzą do dnia,
dni do nocy odchodzą, nie łodzie – trumny rodzą,
w świat grobami odchodzą, odchodzi czas we snach.
A serca – tak ich mało, a usta – tyle ich.
My sami – tacy mali, krok jeszcze – przejdziem w mit.
My sami – takie chmurki u skrzyżowania dróg,
gdzie armaty stuleci i krzyż, a na nim Bóg.
.......