Jak zwykle stroisz piórka,
"tak, tak" - twoja mowa,
a później senna jesteś
lub boli cię głowa.

nakarm moje serce ufnością
zatrzymaj jego chęci zrywu
niech nie dręczy się i nie trapi
tym, na co nie ma wpływu

ujmij nieco wrażliwości
obdarz kogoś, kto jej poszukuje
niech mniej widzą oczy duszy mojej
niech inaczej serce moje czuje

w świecie makiawelizmu
w bezdusznej egzystencji człowieka
wrażliwość staje się słabością
gdy oko wzruszeniem ocieka

Wróciła żaba z długiej podróży
po tym, jak z błota własnego uciekła.
Oczy wybałuszyła
i coraz bardziej stawała się wściekła.
Nie po nosie jej, nic nie szło po jej myśli.
Błoto jeszcze nie wyschło,
mokre i pełne zgniłych liści.
Najpierw zadufana,
z pewnością właściwą królowi
kumkała i kumkała
lecz bajorko na brednie nie pozwoli.
A że cwana, zmieniła szybko postawę,
i tu... porzekadło dla obrazu się zjawia:
za koniem chodzi krok w krok
tam, gdzie go kują
i sama nogę podstawia.

ktoś narzucił nam styl
nie pytając o zgodę
i wprowadził na świat
plastikową modę

kwiaty z plastiku
których się nie sieje
z plastikowych butelek
woda dziś się leje

plastikowe rzęsy [...]

Kręgosłup moralny Europy
chwieje się od głowy,
choć powszechnie wiadomo,
że to projekt scalony.
Rodzą się więc wątpliwości,
czy głowa to głowa,
czy rolę jej pełni
kość ogonowa?

gdyby tak można było
przykleić
plasterek na serce
połączyć
ze sobą w sposób prosty
ranę głęboką
brzegami do siebie
a krew sącząca się
wypłakać jednego wieczora

ileż to lat cierpienia
mniej by było?
ileż przespanych nocy
więcej?
ile łez zaoszczędzonych?
ale czy człowiek
byłby taki sam?

Zachorowało ludzkie sumienie,
złości się.
Gniewu stopnie wysokie,
bo obżarło się pychą po uszy,
leniło się i leżało zadufane na sofie.

To wszystko z chciwości,
pycha nieczysta była.
Teraz duszy mądrości zazdrości,
bo słyszy: a nie mówiłam!

Smoleńskim błotem oblepiona,
we wraku od lat więziona,
utrudzona i obolała,
strzeżona,
trwa.
Czeka
cierpliwa,
choć wyszydzana
i z godności obdarta,
wierzy, że ujrzy wolności światła.

Już rok
jak patrzysz z błękitu nieba
i nie przestajesz kochać,
a nam tu często jakoś tak,
że tylko w kącie szlochać.

Nie jest to skarga, dobrze wiesz,
Tyś niejedyną Mamą w niebie,
ale tęsknota serce rwie,
tak uporczywie brak nam Ciebie.

Pusty wciąż fotel, chłodny dom,
łzy ronią nawet twe serwetki,
bo tylko Ty układałaś tak,
gładząc je ciepłem swojej ręki.

Choć wspomnień nie da się przytulić,
a łzy nie wrócą żadnych chwil,
w nich miłość, szczęście, radość
- obrazy pięknych z Tobą dni.

świat stanął do góry nogami
niewinni ludzie giną w mękach
a decydenci na miękkich nogach
próbują sami chodzić na rękach

ciągle pytają Boga Euro
jakie ma wobec nich zamiary
i ważą swoje zyski, straty
sankcje, czy komfort i homary?

a jeśli wreszcie się nie ockną
(bo nie zdławili zła w zarodku)
tak czy inaczej, przyjdzie ono
i powtórzymy losy przodków

od dawna przecież jest wiadomo
przyjdzie przepowiadana trwoga
jeśli roszczenia i prawa człowieka
rozbieżne będą z prawami Boga