Grab ze starości
pamięć stracił.
Nie wie kim jest
i po co.
W lustrze ogląda
swą koronę,
boi się jej nocą.
Pień gruby, pełen
zmarszczek,
fale jeziora dodają
mu grozy. [...]

Czy znacie takie pary,
co to najpierw piękne,
klamrą jedności spięte,
ciągle razem, żyją w bliskości,
lecz gdy żyć im przychodzi
w codziennej szarości,
szybko kończy się sielanka?
Chadzają wtedy z dala od siebie.
Razem bywają przez chwile,
lub zmiennie, raz z przodu,
a raz w tyle.
A później ...
rozchodzą się bez powodu,
a ty szukasz ich wg kodu:
kolor, wzór, długość, dzianina.
Znajdujesz, lecz każda jest inna.
Były pary, prały się w mydle.
Po praniu nagle zostały single.
W życiu podobnie...
wiele w praniu wychodzi,
częsty brak zgody i ładu.
Ważne jednak, by nie brać
z nieszczęsnych skarpet przykładu.

Gdy woda sodowa uderza do głowy
i robi bufona z człowieka,
zachowaj spokój, użyj żartu,
nabierz powietrza, przeczekaj.
Nadęcie minie wraz z urzędem.
Czas trawi tytuły i fotele.
Ze szczytów schodzi się niestety,
czy będą czekać przyjaciele?

namaluję siebie na nowo
z dobrą myślą mądrą głową
uśmiech kredką dorysuję
coś pogrubię pocieniuję
pędzlem zrobię lifting duszy
by nie czuła już katuszy
a zwiotczałe jej cierpienia
gumką do cna powycieram
stare tło zmienię koniecznie
będzie jasne i słoneczne
i nikomu od tej pory
nie dam wtrącać się w kolory
nowa ja na nowym tle
będę żyć jak sama chcę

Porzucić wygodę, wrócić pod strzechę,
pić wodę żurawiem czerpaną.
Zostawić cały ten pośpiech
i nowoczesność nieudaną.

Zaszyć się w głuszy, kłaść się o zmierzchu, wstawać o świcie, bez budzika z telefonu.
Polano dorzucić do pieca,
by obudzić duszę domu.

Chleb upiec bez prądu.
Naturze przywrócić koronę.
To życie trudne, piękne i mądre,
plastikiem niesplamione.

Zdarte buty, dziurawy sweter,
gałgankowa lalka,
kromka chleba,
ziemniak w mundurku,
szklanka mleka,
pocałunek matki na dobranoc.
Radość dziecka,
szczęście ocalałej rodziny.
Czas niedostatku.
Czas wojennej zawieruchy.

Kilkanaście par butów, szafa ubrań,
kosz zabawek,
frytki, kebab, pizza...
butelka coli,
.......................................
smartfon do poduszki.
Niezadowolenie, dyskomfort
nieustanne uczucie
niezaspokojenia potrzeb.
Czas dobrobytu. Czas pokoju.

Skończyła się wena,
wrażliwość ma focha.
Pomiędzy duszą a sercem
stagnacja.
Prosiłam ją wprawdzie:
ustąp na chwilę.
Nie spodobała jej się
narracja.
Próbuję myśli pozbierać,
ubrać je dla niej
w słowa uznania.
A tu, niestety, biała kartka
z napisem:
Żegnaj! (Do odwołania)

Wrażliwości moja,
niewidzialny woalu duszy mej,
falujący, jak ciepłe powietrze latem,
opuść mnie na chwilę.
Wezmę zimny prysznic,
wyjaśnię spraw parę.
Nie możesz przeszkadzać,
bo znowu sama siebie obwinię.
Daj czasem wziąć oddech
surowym powietrzem życia.

Tyle igieł
Każda inna
Zamiast nitek
Łzy
Długie i bez pętelki

Zsuwające się igły
Zastępowałeś nowymi
Nizałeś  bez okularów
Zawsze celnie

A ja?
Ja cerowałam długo
Zanim zrozumiałam
Że  bezużytecznie

na rany serca, na cierpienie
na trud, na łzy i na zmartwienie
małe kuleczki, paciorkami zwane
równo w  dziesiątki szlachetnie związane
drogę  im wyznacza krzyżyk maleńki
znak odkupienia i straszliwej męki
broń to delikatna, lecz moc ma olbrzyma
chroni wszak każdego, kto w ręku ją trzyma
serca nam zasila, zmienia losu drogę
ulecza, wybawia, niweluje trwogę
oręż doskonały, niepotrzebny szaniec
każdy sięgnąć może po Święty Różaniec

Czasem oderwać się warto,
od tego, co nas trzyma,
upaść masłem na dół,
póki nie jesień, nie zima.

Poddać się fali uniesień,
spróbować innego wcielenia,
dryfować błogo, bez bagażu,
by dotrzeć do portu spełnienia.

On: Wybaczysz?
Ona: Odszukaj, pozbieraj i poukładaj
strzępy mojego serca,
jak puzzle z tysiąca elementów.
Nie wciskaj na siłę.
Zacznij od ramki.
Brakujące kawałki
zastąp plasteliną.
Może będzie jeszcze miekkie?
Jeśli ci się uda...
Zadzwoń!

popołudniem życia
częściej oglądam fotografie
w stawach coś mnie strzyka
zadyszka łapie
włos sam sobie stał się fryzjerem
sam się rozjaśnia i spada z żelem
policzki ze skórą już niemłodą
chylą się, witając się z brodą
na szyi jakby przybyło skóry
harmonijki widok tworząc ponury
bicepsy jak dwa puste hamaki [...]

Gdy odrzucimy instrukcję życia,
bo czasem gra nas przerasta,
stajemy na polach niepewnych.
Sumienie nam się zachwaszcza.

Szukamy drogi na skróty,
bez utrudnień i dla swobody.
Bijemy przeciwnika,
nieuczciwie zbieramy nagrody.

Bywa też zmiana reguł [...]