Dziś jesteś już wolna, Kochana Mamo,
od trudów doczesności.
Szczęśliwa jesteś - w to wierzę,
bo zostawiłaś tu morze miłości.

I choć nie mogę Cię dzisiaj przytulić,
choć sercu ból doskwiera,
czuję Twoją obecność,
bo miłość i dobro nigdy nie umiera.

Serce z żalu mi pęka,
tęsknota trawi duszę,
wylewam łzy codziennie.
Wiem, modlić się muszę.
To modlitwa już za ..., nie o ... .
Ta druga niewysłuchana.
Może mało gorliwa była?
Może za krótka dla Pana?
A może niegodna jestem,
by wola Jego inna była,
może nic nie rozumiem,
a może zbyt dużo grzeszyłam?
Nadzieję miałam na cud,
choć rozum wątpił i ją rozwiewał,
bawił się nią, sprowadzał na ziemię,
po czym znów w optymizm odziewał.
Być może limit cudów
mam już wyczerpany?
Wiem tylko o wyproszonych,
nie wiem, ile bez modlitwy
było mi danych.

To mówicie, że wiosna?
Nie zauważam.
Że zielono?
Że kwiaty?
Że błękit nieba?
Nie widzę.
Że śpiew ptaków?
Klekot bociana?
Nie słyszę.
Że ciepło?
Nie czuję.
W oczach mam tylko
ostatnie spojrzenie
mojej Mamy.
W uszach, jej ostatnie słowa.

Kryształki życia
przesypuje klepsydra czasu.
Niektóre błyszczą
i świecą jak diamenty,
inne przesuwają się niezauważone.
Nikt nie wie, ile ich otrzymał.
A może wszyscy
otrzymaliśmy tyle samo
i tylko od ich wielkości zależy,
jak szybko przemkną na dół?

Nie ma znaczenia,
ile człowiek ma lat.
Gdy odchodzi Matka,
odchodzi połowa naszego świata,
odchodzi cząstka nas samych.
Zmienia się nagle wszystko.
Myśli przyjmują inną hierarchię.
Oczy przestają dostrzegać pełnię kolorów,
jakby patrzyły zupełnie inaczej.
Życie wprawdzie toczy się dalej, przywdziewa jednak
niewidzialny woal szarości.
I choć z czasem powróci uśmiech,
i radość powróci,
to już nie będzie ta sama radość
i ten sam uśmiech.
Serce skąpane w łzach goryczy
zawsze czuć będzie
ucisk rozżalonej duszy.
Nasza doczesność,
nasza cielesność
nie pozwala ukoić bólu tęsknoty.
Jedynie wiara daje nadzieję.

Człowiek się zdezawuował,
żeby nie powiedzieć skundlił,
bo i ta hierarchia zaczyna go przerastać.
Człowieku, opamiętaj się!
Co robisz ze swoim człowieczeństwem?
Dostałeś rozum i wolną wolę.
Dostałeś fortunę.
Możesz ją pomnożyć,
stworzyć piękny świat,
wzbić się,
wzlecieć
i kołować
na skrzydłach miłości.
A ty?
Dryfujesz na łodzi zła.
Fale coraz większe,
wiosła już próchnieją,
woda ciemna, brudna
i coraz bliżej dna.

Ludzka dorosła istota
Złudnej wolności jej mało
Duszę dla niej sprzedaje
Złu wynajmuje ciało

Zło w nowej skórze syczy
Fizys z rozkoszą zmienia
Ogonem w głowie mąci
Kontente z daru wcielenia

A biedne ludzkie stworzenie
Pewne swej nieomylności
Nawet świadome nie jest
Podróży w otchłań ciemności

znalazłam
mój Anioł Stróż
dał mi znak

i wiem już
że zgadza się
że jest na tak

decyzja podjęta
kamień z serca
wybrana droga

piórko upuścił
biały wysłannik
mojego Boga

Płyną na fali wiatru
z rozpostartymi skrzydłami.
Pokonują przestrzeń połowy świata,
by dotrzeć
do wiosny życia,
do słońca,
do ptasiej miłości,
do ptasiego szczęścia.

I w ptasim świecie
nic nie przychodzi łatwo.

Kupiła sukces za pieniądze, w obrzydliwym geście, zadufała się w sobie i udaje szczęście.