krajane kawałki
spojone bliznami
straty
zdrady
upokorzenia
.........…...
serce
silne jak żadne inne
bo nigdy już
nie pęknie całe

Sercem zawsze blisko
Trudną prawdę w oczy powie
Lojalny
Szczery
"Stop!" - mówi obmowie
Pocieszy
Da nadzieję
Poda chusteczkę
Bezinteresowny
Zjadł z tobą soli beczkę
I choćby nie wiem co
Wbrew wszystkiemu
I wszystkim na przekór
On zawsze jest
W nim sto procent
Człowieka w człowieku

nigdzie miejsca nie zagrzeje
tu przeleje, tam przesadzi
suchą nogą z tego wyjdzie
płatki róż posypie władzy

skrzywdził roślin już niemało
i nic z tego nie wynika
dziś nie każdy ogrodnikiem
kto "ma" dyplom ogrodnika

Są jeszcze takie miejsca,
gdzie czas się zatrzymał,
gdzie nic się nie zmienia od wieku.
Tam nawet święci, patrząc z obrazów,
sycą się dobrem w człowieku.

W małej izdebce namiastka kościoła,
w niej mieszka skromność i spokój.
Tam na kolanach kilkakroć dziennie
staruszka prosi Boga o pokój.
I choć kolana z bólem zgina,
choć ręka nie sięga " W imię Ducha",
klęczy w postawie uniżonej
z wiarą, że modlitw Pan wysłucha.

Domowe Sanktuarium. Święte figurki, obrazy,
małe obrazki przypięte do łóżka.
Być może właśnie tutaj, losy świata
modlitwą zmienia samotna staruszka.

Ta wiara i modlitwa przodków,
tak silna, była od wieków wielkim darem.
Powoli staje się wspomnieniem,
a człowiek ... rządzi się własnym prawem.

Jest taka miłość,
która się nigdy nie zmienia,
wszechogarniająca,
nieprzezwyciężalna,
wieczna.
To miłość matki do dziecka.

Ona rodzi się pierwsza.

byłam dzisiaj w lesie
zielono
świeżo
pięknie
drzewa uśmiechnięte
powitały mnie
konwaliami
kolejny maj za nami

piękno ujarzmione
w betonowych podwórkach
od... do, bo tak modnie
kończy swój raj na ziemi
tu
gdzie niegdyś
mogło żyć swobodnie

w babcinych obejściach
to tu, to tam
nasionka wiatrem niesione
a z nich kwiaty
kolorowe, delikatne,
filigranowe

natura
prawda
piękno
w prostocie
i w pochylonym
wiekowym
płocie

Twoja siła potężna i życiodajna,
Oddzielasz dzień od nocy,
Trwasz na sklepieniu niebios,
Od dnia czwartego w swej mocy.
Trwaj wschodem i zachodem
Cudzie światłością nazwany
Napełniaj swoim ciepłem
Nasz świat rozdygotany.

Gdyby tak jeszcze promienie twoje
Lód mogły topić w naszych sercach...
A S.

Dziś proszę Cię Panie serdecznie
i czynię to nie tylko od siebie:
- Przytul najmocniej, najczulej do serca
wszystkie Mateńki w niebie.

Zabierz je do niebiańskich ogrodów,
poprowadź jasną, kwiecistą drogą,
niech radują się tam, wśród świętych,
z Mamą nas wszystkich i z Tobą.

Od nas, proszę, przekaż te słowa,
które brzmią od zawsze tak samo,
niech popłyną do każdej z osobna:
- Dziękuję, że jestem! Kocham Cię, Mamo!

czasem mam chęć
żyć jak człowiek
bezdomny
z reklamówką
na ulicy
lub zaszyty
w głuszy
Bieszczadów
by nie uczestniczyć
w pośpiechu świata
w wyścigach
kto pierwszy
kto lepszy
kto więcej
kto ładniej
kto idealnie
kto wyżej
............
w hierarchii
nic nie znaczących na końcu
wykreowanych
ludzką próżnością
wartości

Takie moje bajanie

W rogu kościoła ukryte
stoi zło uśmiechnięte,
przygląda się ludzkim duszom,
na ile mogą być święte.

W konfesjonale z satysfakcją,
swą obecnością Bogu dowodzi:
"Słyszysz, mówią ci o mnie,
więc kto im w życiu przewodzi? [...]