Zdarte buty, dziurawy sweter,
gałgankowa lalka,
kromka chleba,
ziemniak w mundurku,
szklanka mleka,
pocałunek matki na dobranoc.
Radość dziecka,
szczęście ocalałej rodziny.
Czas niedostatku.
Czas wojennej zawieruchy.

Kilkanaście par butów, szafa ubrań,
kosz zabawek,
frytki, kebab, pizza...
butelka coli,
.......................................
smartfon do poduszki.
Niezadowolenie, dyskomfort
nieustanne uczucie
niezaspokojenia potrzeb.
Czas dobrobytu. Czas pokoju.

Skończyła się wena,
wrażliwość ma focha.
Pomiędzy duszą a sercem
stagnacja.
Prosiłam ją wprawdzie:
ustąp na chwilę.
Nie spodobała jej się
narracja.
Próbuję myśli pozbierać,
ubrać je dla niej
w słowa uznania.
A tu, niestety, biała kartka
z napisem:
Żegnaj! (Do odwołania)

Wrażliwości moja,
niewidzialny woalu duszy mej,
falujący, jak ciepłe powietrze latem,
opuść mnie na chwilę.
Wezmę zimny prysznic,
wyjaśnię spraw parę.
Nie możesz przeszkadzać,
bo znowu sama siebie obwinię.
Daj czasem wziąć oddech
surowym powietrzem życia.

Tyle igieł
Każda inna
Zamiast nitek
Łzy
Długie i bez pętelki

Zsuwające się igły
Zastępowałeś nowymi
Nizałeś  bez okularów
Zawsze celnie

A ja?
Ja cerowałam długo
Zanim zrozumiałam
Że  bezużytecznie

na rany serca, na cierpienie
na trud, na łzy i na zmartwienie
małe kuleczki, paciorkami zwane
równo w  dziesiątki szlachetnie związane
drogę  im wyznacza krzyżyk maleńki
znak odkupienia i straszliwej męki
broń to delikatna, lecz moc ma olbrzyma
chroni wszak każdego, kto w ręku ją trzyma
serca nam zasila, zmienia losu drogę
ulecza, wybawia, niweluje trwogę
oręż doskonały, niepotrzebny szaniec
każdy sięgnąć może po Święty Różaniec

Czasem oderwać się warto,
od tego, co nas trzyma,
upaść masłem na dół,
póki nie jesień, nie zima.

Poddać się fali uniesień,
spróbować innego wcielenia,
dryfować błogo, bez bagażu,
by dotrzeć do portu spełnienia.

On: Wybaczysz?
Ona: Odszukaj, pozbieraj i poukładaj
strzępy mojego serca,
jak puzzle z tysiąca elementów.
Nie wciskaj na siłę.
Zacznij od ramki.
Brakujące kawałki
zastąp plasteliną.
Może będzie jeszcze miekkie?
Jeśli ci się uda...
Zadzwoń!

popołudniem życia
częściej oglądam fotografie
w stawach coś mnie strzyka
zadyszka łapie
włos sam sobie stał się fryzjerem
sam się rozjaśnia i spada z żelem
policzki ze skórą już niemłodą
chylą się, witając się z brodą
na szyi jakby przybyło skóry
harmonijki widok tworząc ponury
bicepsy jak dwa puste hamaki [...]

Gdy odrzucimy instrukcję życia,
bo czasem gra nas przerasta,
stajemy na polach niepewnych.
Sumienie nam się zachwaszcza.

Szukamy drogi na skróty,
bez utrudnień i dla swobody.
Bijemy przeciwnika,
nieuczciwie zbieramy nagrody.

Bywa też zmiana reguł [...]

Tak piękny, gdy przysłonięty
woalem szarej mgły.
Tajemniczy, spokojny, cichy,
gdy całe zło smacznie śpi.
Wczesna pora nadzieję daje
na równie piękny dzień.
Słońce, jak zawsze, dla nas wstanie,
To my tworzymy własny cień.

A kiedy  przyjdzie nam zrzucić opakowanie,
jak odwinięty papierek z cukierka.
Co po nas pozostanie?
Czekoladka, czy drżąca galaretka?
A może landrynka skostniała?
Bez smaku, koloru i aromatu.
Lepsza ona,
niż sam papierek,
błyszczącego i znanego formatu.

Moja  piękna Tulipanko,
Chcę Ci powiedzieć na uszko,
Nie czerwień się tak do mnie,
Mam już zajęte serduszko.
Nie bądź rozczarowana
i nie płacz po mnie kocie.
Ja krętymi dróżkami chadzam,
Czekałabyś na mnie na płocie?

Mak
zwykły i niezwykły
polny kwiat
zna Monte Cassino
był świadkiem
kiedy żołnierz ginął
delikatny skromny
do tulipana
troszeczkę podobny
nigdy nie wiesz
jak go potraktować [...]

czas to taki spryciarz,
nie robi przerw, trwa
bawi się nami
spowalnia nas
lub batem
po grzbiecie gna
raz się kurczy
raz rozciąga
wcale się tym nie trudzi
w garści
przewagę trzyma
on wie, my nie
kiedy się nami znudzi