Święta nie jestem, często upadam
Grzeszę jak wielu innych ludzi
Złością wybuchnę, komuś przygadam
Lecz budzi mnie często wewnętrzny
budzik
I cieszy mnie fakt, że jest i działa
Że dzwonek ciągle funkcjonuje
Studzi emocje, otrzeźwia głowę
Światełko zapali i powstrzymuje
Gdy jednak czasem dźwięk jego słabnie
Instrukcja mówi: nie stój biernie!
Podążaj szybko do zegarmistrza
Wymień na czas zużyte baterie
Każdy to wie, tak jak i ja
Nie można żyć bez tego budzika
Gdyby nie on, wielu z nas
Dawno dostałoby pewnie bzika

przyszedłeś do mnie we śnie
w nasyconej barwami scenie
w swej śnieżnobiałej sutannie
tłem była lucerny zieleń

biel a w dłoni czerwień księgi
tomik poezji - pomyślałam
poprosilam o piękny wiersz
z Twoich ust usłyszeć go chciałam

z uśmiechem zapytałeś o tytuł
"Do sosny polskiej" - rzekłam nieśmiało
zamyśliłeś się przez chwilę
na zdziwienie to wyglądało

kartkowałeś pożółkłe stronice
piórem zapisane przemykały tytuły
piękna kaligrafia i tytuł "Dla Matki..."
moją uwagę szczególnie [...]

Trzej Monarchowie do stajni przybyli
Za promieniem gwiazdy na nieboskłonie
Dary prorocze z pokłonem złożyli
Przed Dzieciną małą w żłóbku, nie na tronie

Złoto dla godności Króla nad królami
Kadzidło dla Boga Pana Najwyższego
Mirrę - balsam ból uśmierzający
I dla namaszczenia człowieka zmarłego

Jezus Król - Bóg - Człowiek za zgodą Maryi
Przyszedł na ziemię odkupić człowieka
Pragnie się objawić i każdego zbawić
Daje wszystkim szanse, łaska Jego czeka

Dostrzeżmy to Światło, idźmy do Kościoła
Tak jak Trzej Królowie z mocą swojej wiary
Zegnijmy kolana, pochylmy swe czoła
Z uczynków miłości złóżmy Bogu dary

Naturo, nie ustępuj!
Ty - piękno absolutne.
Nie poddawaj się polimerom!
Syntetyczne uśmiechy są smutne.

Smutne i duszy pozbawione
plastikowe ciało, kwiaty i drzewa.
W plastikowym ogrodzie
plastikowy ptak melodyjki śpiewa.

Świat jak kulisty znicz w plastiku.
Znicz z krótkim, tlącym się knotem.
"Światły" człowiek go zapalił.
Naturo, zduś ten płomień, wróć z powrotem!

koniec
początek
popiół
zarzewie
odejście
nadejście
znane
nieznane
istnienie
?

Jak się wkradają, tego nie wiem.
Wpadają z krzykiem, niszczą ciszę,
a gdy na głos je wypowiadam,
tupiąc czekają, aż je zapiszę.
I zadowolone patrzą na mnie
z kolejnych wersów strofy.
Bywa, że źle znoszą swą bliskość,
stroją miny i robią fochy.
Wtedy zamieniam je miejscami
i pytam jak się czują,
jeśli nie słyszę odpowiedzi,
znaczy... że leżakują.
Gdy już uporam się z ich nadmiarem,
czuję namiastkę satysfakcji.
Chwilę odetchnę, zmrużę oczy,
a tu już nowe widzę w akcji.
Czasem już nie mam [...]

Gdy myślisz inaczej, niż większość,
postrzegasz odwrotnie do wielu,
poglądy wyrażasz otwarcie,
zawiedziesz się przyjacielu.

Poznasz języki kąśliwe,
złorzeczeń popłyną strugi,
ujmować ci będą, znieważać,
odetną nawet zasługi.

Nic w tym właściwie nowego, [...]