wchłaniasz
mnie w siebie

jak równoległą płaszczyznę

intencją natury
zrywasz noce dniem
gdy idę tobie naprzeciw

moje słowa nieporadne
i Twoje dłonie grzeszne

brzmię między
wysokim tonem a milczeniem

ja

Twoje dzieło

tam
gdzie niebo
zamyka oczy
my
rozkrzewiamy słońce
w cieniu swoich głosów
wyłaniamy dłonie z półmroku
by nadać
kształt światłu

tam [...]

lubię
kiedy upinasz moje dłonie
w wiersze
gdzie każda litera
głęboka aż po dojrzałość dni
dotyka naszych rzęs nocą

każdy wers sięga aż po tamtąd
gdzie na brzegu ust
skrapla się pożądanie

lubię, gdy
na czystej kartce
zmyślasz mnie pocałunkiem
i utwierdzasz w istnieniu
jak może, którego już nie ma...

lubię, gdy zdecydowaną nagłością
piszesz mnie w sobie...

mój poeto...

rzucamy się na siebie
jak spłoszeni wędrowcy
nienasyceni

upojnie złączone
niecierpliwie
twoje dłonie, moje uda
i światło na rzeźbie ciał

uciekam z twych ramion
na wpół obrotu jeszcze [...]

nie możesz mnie już
bardziej
jak wtedy, gdy
pierwszą myślą
rosłam w Tobie
a teraz ostanim zdaniem
wchłaniasz całą
stworzoną z powierzchni uczuć

usprawiedliwiasz we mnie nowe życie
ostatecznej doskonałości
tuląc w blasku łagodnego Boga

wolą Twoich dłoni

jestem...

kruche ciało zwinięte
w kłębek nerwów
w dłoniach klepsydra
przewinień
zaciska gardło

maska uśmiechu
wrośnięta w twarz
ugniata jeszcze ból
obcym żalem

to nic...
jeszcze ma nadzieję
z popiołów serc
wznieść się na wyżyny
anielskich skrzydeł

gdyby jeszcze fale nie-snu
nie biły o brzeg wyrzutów sumienia

gdyby...