bo jestem emocją, decyzją, nadzieją i lękiem
gdzie w szepcie świata ludzie siebie nie słyszą

a Ty uśmiechasz się miękko
i miłość tak zwyczajnie zaczynasz

od troski...

spojrzeniem dłuższym o czułość
bierzesz mnie w siebie
wymykam się szeptom i wracam słowem
gdy tulisz za mocno niepokój ust

nie mogę już uciec
bo z Twoich ramion nie mam gdzie

i nie chcę

i zabierz mnie tam
gdzie anioły kochają najmocniej
a wtedy opowiem ci

siebie

bogaci w samotność
ubodzy w obecność człowieka
ci, na których nikt już nie patrzy

spod spłoszonych rzęs
dzień spowiada się nocy bezsennie
smutnym dłoniom
dając pióro wyobraźni

może kiedyś zobaczą między
szeptami twarz Boga

z zapachem wiatru wbiegłam w Ciebie
tylko po to, by się wtulić
i jak dwie równoległe płaszczyzny
przylegamy do siebie
dzieląc niebo na pół

nawet szept przystanął

i patrzy
biorąc jutro na własność

nie moją konwalią

i kiedy oddech chyli się ku zachodowi
kusisz mnie życie
niepokojącym pięknem świtu

ubierz mnie w ból
jeszcze bardziej
może wtedy zrozumiem jak pachniesz

odzwyczajam się od rzeczy
do ludzi przywiązuję
tylko

:)

są ludzie
którzy gasną tylko po to
by nadać kształt

światłu

nie żałuję tych, co odchodzą
fałsz nie lubi grzać miejsca
w moim czasie

stęsknieni powrotów, kiedy ich samotność
otwiera rozdziały rozpaczy
nucą prawdziwie

zbyt późno na twarz...