...
Taki błękit i niebo zasypia
świt rozciąga nad ziemią kreskę
horyzontu gubią się nuty
cisza barwi się szczęściem...
zieleń podchodzi pod domy
zaglądają ptaki wędrowne do okien
niosą spokój światem rozproszony
niosą nam uśmiech i pokój...
stokrotek biała ulewa
wabi pierwsze tego lata motyle [...]

...
Tkana ciszą noc tak srebrna...
gubi gwiazd świetlisty szelest
wiatr dotykiem tuli drzewa
szepcze coraz czulej... śmielej...
deszcz kroplami dzwoni lekko
jakby Twoje szeptał imię
cisza gdzieś skuliła skrzydła
sennie w okowach nocy drzemie...
kwartet żab przerywa ciszę
oktawami w stawie krzyczy
wiatr ze smykiem chmury goni
płacze deszczem serce skrzypiec...
drży... drży... kropla srebrna
jedną chwilą pośród liści
zanim rosą wśród traw spadnie
jeszcze milcząc blaskiem błyszczy...
noc nieskromnie płaszcz rozpina
boso kroczy wśród świetlików
swą urodą dech gwiazdom zapiera
a wiatr wciąż igra dla niej dźwiękiem
bo to muzyk wśród muzyków...
Anita Steciuk

...
Jesteś...
Twój szept się wylewa
za widnokrąg nad niebem czystym
uginają się od liści drzewa
świat staje się magiczny...
słońce zawieszone
pod rzęsami umknęło przelotem
pełne dni zielonego koloru
dzień zagłada i puka do okien...
ptak rozpoczął wrzawę [...]

...
Ubieram lato w niebieską sukienkę...
dotykiem nagość zdobię
błękitne dłonie i serce...
nieba
rozlaną wodę...
nutę pogody i deszczu
w srebrnej kropli zawieszam
słońce niosę na rękach
wplecione chabry we włosach...
jak lazur w Twoich oczach
błękit uśmiechem rozlany
kawałki nieba skradzione szczęściem
chabrów pełne polany...
Anita Steciuk

...
Ubieram nagość w czerwona sukienkę
lekko muska mnie dotyk
wiatr igra i budzi serce...
dotyka włosów...
figlarny uśmiech i myśl
deszczu krople
ulotny jak sen chwili czar tej
chwili przelotnej...
ubieram wrażliwość w dotyk
w traw zielenie...
ostatni słońca szept
wkładam na skronie...
i zanim zniknę pogubię płatki
ja mak...
przekwitnę szczęśliwy z uśmiechem
ostatnim...

Anita Steciuk

...
Lubię... sposób w jaki kłamiesz...
przymykasz wtedy z rozbawieniem oczy
wiatr słowa z ust Twoich pośpiesznie
wykrada i łapie
bezkreśnie śmiech jak lawina echem gdzieś w dali się toczy...

Lubię... chociaż nie wypada
patrzeć w Twoją twarz
i szeptać coś w zmieszaniu ze związkiem i bez związku
nasze tylko słowa ukryte treścią których przy innych mówić nie wypada...
tak bardzo uzewnęczniać nie wolno się przecież sercu...

Lubię... tamte trzciny
szuwary co z trawami jeziora przewrotnie szumiały
chroniąc naszą [...]

 ...
Śnieg iskrzy i wszystko się mieni
jak nierealne złudzenia
promyk ślizga się i dotyka światła
mieni się wszystko szeleści
wiatr szumem dotyka myśli...
dotyka bezmiaru ciszy
zmysły rozpala kołysze
i wszystko ulotne
i takie niestałe
lekkie delikatne
zakazane...
białe... białe...
wciąż białe...
Anita Steciuk 

...
Kruszy się świat i chyba milczy
tak biały biały biały
oddechy tak zimne zimy
śniegiem pola poprzysypywały...

tańcem drżą żurawie
eteryczne i lekkie
załamują się światłem
pejzaże swawolne bezbrzeżnie...

śnieg spada szeptem
gwiazdami gwiazdami gwiazdami
gdy noc dźwięków stęskniona
nad miastem igra srebrem
w drzew nagich wtulona milczący aksamit...

w poświatach szelestem
ponad prześwity i cienie
noc idzie okrywa snów płaszczem
moje i Twoje tajemnicą istnienie...
Anita Steciuk

...
Świt szarym szeptem
dotyka dźwiękami myśli
drzewa trwają nagie sercami
wirtuoza szeleszczą smyki...

gubią się dźwięki wiatrem
oddechem zniecierpliwiona
cisza budzi się szeptem... znika...
zlękniona przed brzaskiem kona...
[...]

...
Kruchość nocy....
sen krąży gdzieś ulotnie
świąt przykrywa śnieg
myśli kładzie przed nami lekkie...
tkany pejzażem świt
śpi miękko jak pod pościelą
zima skrzydła rozpościera nam
srebrem
oddechem
śniegu bielą...
delikatne czułe sny
płyną lekko przez noc jak zaklęcie
usypiają ludzi
ich troski
na serca kładą płatki szczęściem...
Anita Steciuk
Anioł deszczu blog literacki Anity Steciuk

...

Ta cisza z rąk się wymyka...
i gubi nuty zawzięcie
zabiera dźwięki i szepty usypia
nieba ornamentem...

i nie drży chwili nawet jeden motyl
tak pragnieniami lotem spokojny
zastygły zimnem źdźbła... źdźbła trawy
ponad kruchościa ich wiatr przystanął bezbronny... [...]

…
Zabierz mnie ze sobą…
na chwilkę nawet…
krótką jak oddech Twojego serca…
na jeden smyczek księżyca
na jedno granie skrzypiec świerszczy
jeden szept…
jeden sen…
jeden uścisk…
obok Ciebie
nawet ostatni…
ostatnie czytanie wiersza
pocałunek naszej ciszy
zawsze ten
ostatni…
Anita Steciuk

Blog literacki Anity Steciuk...
Anioł deszczu

...
Taka cisza i tylko sny odeszły spłoszone...
noc przelewa gwiazdami skupienie...
jutro milczy czyste jak kryształ
w swojej tajemnicy uwięzione...
księżyc przychodzi w odbiciu okien
ciepłych jeszcze od ludzkich oddechów
w milion własnych wpatrzony twarzy
wycisza troski i niesie śniącym spokój...
skrawkami myśli i smutnym losem
dotyka snów co troskami zakryte
chwile drżące...
lęki...
tęsknotę...
i tylko ptaki gdzieś lecą kołują
nad miastem pustym zaklętym...
obcym...
wymarłym...
milczącym...
ciszą przychodzi noc
jak za dotknięciem Boskiej ręki...
Anita Steciuk

...
Na progu mojego domu...
czarne skrzydła
jeszcze błyszczą srebrzystym kurzem bieli
białe pióra wytarły leki Twoich oczu
zranione pejzaże...
wilgotny smutek...
wrogów przytuliły zamiast przyjaciół
gródkami cmentarnej ziemi...
Na progu mojego domu cisza...
krzyżami stuka o okna samotność [...]

…
Anioły nie należą do ludzi…
nieme pełne są smutku i Boga
kiedy dotykam Twoje  ręce
i  wierzę…
tak wierzę  że  pokochasz…
są moje…
zamknięte w złudzenia
i ciszę
w myśli…
o których nikt nie wie
które się boję usłyszeć…
źli ludzie chwytają cię za ramiona
i skrzydła stają się ciężkie i szare…
jak myśli…
gdzieś we mnie jest Twoja modlitwa  niespokojna
i wiara…
że złe sny są po to aby się prześnić… 
Anita Steciuk

Anioł deszczu... blog literacki Anity Steciuk