...
Nie wiem ile zajdę jutro...
dziś przejdę tylko ten jeden krok
ten najważniejszy dla mojej przyszłości...
szarość zostanie gdzieś za mną
tylko uwierzę w błękit
w którym zobaczę wszystko
z nadzieją...
milczę
cisza zrozumie
i nie zaniesie dalej moich myśli...
moje ja...
jedyny bezinteresowny przyjaciel na zawsze ponad wszystko...
reszta jest tylko hologramem...
Anita Steciuk

…
Przed moim domem dziki ptak usiadł…
szukał odpoczynku
wciąż go przeganiałam
burzył mój spokój wyrywał mnie z rytmu
coś we mnie budził i usypiał
przychodził i znikał
gwałtownie przypominał o sobie krzyczał…
i było nawet miło że mam coś obce a niby moje
gdzieś w środku…
udawałam że ignoruję oczu jego kolor smutku… [...]

...
Późno już...
i wszystko cichnie
deszcz i wiatr oddechem spłoszony
noc przechadza się i głaszcze skrzypiec ciszę...
jak tajemnice wędrują za nią
czarne koty gubiąc kolory...
lubię takie wieczory...
gdy zatrzymują się wahaniami skrzypce
i wszystko można znów zacząć od nowa
gdy nie ma wczoraj...
jest tylko czysta karta jutra
kiedy milczenie umiera w Twoich ramionach
od pierwszego niecierpliwego słowa...
Anita Steciuk

Blog literacki Anity Steciuk Anioł deszczu

...
Tutaj się gubię szukając ciszy…
prostych dźwięków i marzeń
dłoni wciąż głaszczącej moje włosy
jak kłosy
jak jeziora wodę…
szukam idąc przed siebie…
ja
moja samotność
i spacer z Bogiem…
świerszcze dla mnie grają [...]

…
Czasem pamiętam ten dym z komina…
zielone światło za domem na wsi…
konie na łące…
dom co schronieniem był mi
za każdym razem
kiedy złamane miałam serce
nad wodą...
nad wodą cisza…
samotności trzymałam tam dłonie
które ciepłymi palcami wierzby
gładziły mi włosy
nie chciałam więcej…
tylko Ciebie koło mnie
Ciebie przy mnie...
krajobraz wsi niezmienny…
kasztany spadały za płotem
jak zielone gwiazdy marzeń
krążyły ptaki pokoju
i bezpieczeństwa nad Twoim domem…
Anita Steciuk

...
Jestem światłem...
którego nie widzisz
wschodem...
który niesie nadzieję
zachodem...
który budzi tajemnicę
w dłoniach niosę zaufanie
garścią piasku...
boso za Tobą stoję
czy świat jest wciąż czarno-biały...
tylko wtedy...
gdy zamykasz jemu oczy...
Anita Steciuk

...
W nagości owal wplatam dłonie
snami rozbieram ciszę
pod powiekami obraz Twój
pragnieniami myśli codziennej kołysze...
i szept zamiera przerwany
i oddech się gubi w sobie zdziwieniem...
wpół takcie ciał i dusz
gubi się w Tobie istnieniem...
tak lekko jak snem
tak miękko jak nocą [...]

...
Jeszcze świt rosą opada
jeszcze krzykiem budzą się ptaki
niebo błękit w dłoniach układa
i przychodzi w kolorach tak nagłych...
jeszcze...
wiatr tańczy z jutrzenką
wygrywa ostatnie nam takty
skrzypce stroją się spokojem w ciszę
muzyki oddechem ostatnim...
jeszcze.... [...]

...
Nie gubisz myśli uśmiechem o mnie...
nie strącasz niebem gwiazd ni ptaków
przecież zostały nam słowa jeszcze
w dywanach liści w koliach pajęczyn deszczu i wiatru...
mgłami okrywasz blade słońce
dłoni tkasz kolorów delikatność
wrażliwa zostaje serca cisza
na Ciebie na słowa na dźwięk na światło...
jesteś w szepcie ust tym ostatnim
w dotyku dłoni zakochanym
w zagubionym pocałunku na skroni
w wilgoci oczu w obrazie z łez utkanym...
czas się zatrzymał jak brzmienie
chwili nam zapamiętałych...
przetacza się przez horyzont
tęsknota...
pejzażem nieukołysanym...
i tylko cieniem powiek do Twoich snów
biec pragnieniami znów od drzwi do progu serca
nadzieja tylko cicho z wiatrem uczuciami łka
jak ostatnia myśl o Tobie na dziś
na jutro znów o Tobie świtem pierwsza...
Anita Steciuk

...
Szeptaj mi...
to wszystko co ominęło mnie wczoraj
szeptaj do zmysłów po krawędzi ciszy...
kroplami spadaj bliskością na duszę
wśród fortepianu dźwięków klawiszy...

szeptaj mi...
urwanym cichym oddechem
jak strunę napiętą skórę nagą mi trącaj
serce dotykiem obudź rozkołysz... [...]

...
Noc drżąc znowu płacze
drżeniem wypełnia ziemię
fortepian nocy w klawisze stuka
wciąż deszczem sennie...
noc się unosi mgłami
myślami serca milczeniem
niesie smykami echa
uczuć melodie niezmienne...
czułe bezbronne
ukryte i czyste
jak niezaadresowane w przestrzeni
modlitwy...
jak niezapisane piórem listy...
i tyle w nich smutku
co w dźwięku skrzypiec ukrytej subtelności
i tyle w nich bólu co w spojrzeniu oczu
gdy serce wypełnione za kimś płacze tęsknotą myśli...
Anita Steciuk

Blog literacki Anity Steciuk Anioł deszczu

...
Deszcz...
rozchyla ramiona i spada
jak ptak jak wiatr kroplami
przytula delikatnie jak aksamit...
pocałunkami...

i każda kropla jak słowa czuła
pejzaży dotyka
tembrem głosu równoważy się
faluje...
rozmarza jak cisza...

i trwa w niemym uścisku nocy...
szybują myśli na wietrze wiotkie jak tęsknoty...
i mokre i lekkie skrzydła szarością
rozkłada

i krople strząsa i gubi na niebie przekłada
i śmiechem srebrnym cały świat pieści...
deszcz czysty przejrzysty pełen miłości...
Anita Steciuk

Blog literacki Anity Steciuk Anioł deszczu

...
Fortepian deszczu...
fortepian ciszy...
kroplami dźwięki przenosi
półtony wyższe ponad chmurami
półtony niskie jak myśli
fortepian rosy...
fortepian kropli...
emanuje eksplozją przesytu
wybucha dźwiękiem 
i kanonadą... [...]

...
W sercu gra jeszcze muzyka...
ostatnie wygrywa dźwięki
fortepian...
nie to chyba cisza
klawiaturę tak dotyka i pięści...
cichutko jakby w oddechu
leciutko jakby westchnieniem...
akordy nocy przez ciszę lecą
splatają się z dźwiękami w półbrzmieniu
i gdzieś giną cieniem... [...]

...
Śnię o iluzjach...
głucha na mowę trwonię słowa bezduszne...
wszędobylskie...
języki węży
nie cichną nawet o zachodzie słońca...
uciekam przed siebie
bosa w strugach słońca
dotykam natury
strun delikatniejszych myśli...
wśród traw znajduję zielone szczęście
ciszę...
rechotem żab niosą się dźwięki
lżejsze od dmuchawca
uśmiech nieba unosi się nade mną...
samotność jest piękna w obrzeżach wiatru
gdy czekam na Ciebie myślami
jak co dzień
wśród wschodu słońca...
oddycham spokojniej...
Anita Steciuk