...
Tą chwilą chyba zmęczona jestem
że idę przed siebie z ciszą za rękę bez słowa
gubię oddechem zbudzone wiersze
chociaż powinnam jeszcze je dźwiękiem szlifować...

skrzydła szelestem paradują za mną
czasem już niestrojne
gubią pióra srebrem siwizny wymięte
smutkiem strapiona ich żałosna wymowa...

przedwcześnie mi mówisz że odejść powinnam
gdyż lato przebarwi się czystości diamentem...
chwile słodko tkane umrą jak kłosy milczeniem w pół słowa sierpem wrogo ścięte

przyglądam się luster krzywym [...]

...
W chaosie zmierzchu i na krawędzi przedświtu
przed krzykiem ptaków i bez oddechu
pędzą krople czasu byle szybciej byle prędzej
mi tam nieśpieszno do pośpiechu...

jeszcze zdążę przyjść życiem po cichu...
poukładać zakurzone zachody słońca
poskładać krople deszczu w całość
w rytm tego taktu jakim kiedyś będą jakim kiedyś się staną...

jeszcze zdążę mgły ukołysać ostatnie
pajęczyn jedwabnym sercem
zanim spadną na ziemię drżac łzą delikatną z żałobnym srebra wydźwiękiem...

daj mi tylko chwilę
zanim wszystko to minie zanim odejdzie wszystko
zatrzymam dzień i noc obronię przed krzykiem ostatnią serca iskrą...

Anita Steciuk

Anioł deszczu blog literacki Anity Steciuk

...
Nocą krzyczą pociągi u wezgłowia mojego łóżka zranione że muszą odejść...
wiatru zapach niesie woda i szum miasta
psy za oknami nie potrafią ze sobą rozmawiać tworząc skowyt ulicy w mojej głowie...
nie pozwalają mi zasnąć z płaczącym pociągiem w ramionach i okruchami ciszy...
szary miś jedyny przyjaciel mojej nocy pewnie znowu uśnie wcześniej głośno chrapiąc
gdy bezsenność liczy bicie zegarów i mojego serca z głośnym śmiechem aż do świtu...

Anita Steciuk

...
Ponad spojrzeniem powiek łzami przymkniętych tracisz własne myśli nieba ornamentem...
chmur skupionych chwilą wiatru szelestem...
szukasz Boga... nie widzisz mnie chociaż zawsze tu jestem...

ziarnem piasku rozmawiam rozwianym pośród wód
falami co krople bryzą gubią niepokornie
przemierzasz brzegi nie widzisz mnie...
ja sercem idę za tobą tak spokojnie...

zły myślami [...]

...
Pod naporem nieba i fal błękitnych
piaskiem przelewasz bezbrzeżne marzenia i myśli...
tu mewa tam wiatr chmurę chmurą goni
nurkujesz w iluzjach jak w wody toni...
srebrzysta lub bardziej złota słońcem pieszczona fala morska
do nóg się łasi pianą cicho szepcze
byłam tu wczoraj od zawsze tu jestem...
a ty jak pyłek piachu ułudy maciupki kryształek
masz tylko ten moment jedną chwilkę tylko jedno życie czasem zbyt małe..

Anita Steciuk

..
Późno już i cisza zasypia
spłoszone cienie na ścianie przystanęły
lekko oddycha chwilą muzyka
deszczu krople spokojne spadają dźwiękiem jak twoje dłonie...
lubię takie wieczory pomiędzy słowami
gdy ust niepotrzebna wymowa
i my w spojrzeniach milczeniem utkani
tracimy wątek przed słowem w pół zdania w pół słowa...

Anita Steciuk

...
Przed słowem...
w pół słowa lub za nim...
zdobię obraz codzienności
łany traw ich kunszt
milionem słońc poprzetykanych...

piórem... tworzę światy całkiem nowe...
krajobrazy magią... ciszą wolne
poranki zmysłami traw pachnące
chwile eteryczne upojne i wonne...

rozedrganą wód toń...
szmaragdowe zatrzymane czasem krople...
jak pędzlem malarz
utrwalam to co błahe... ulotne i lotne...

niebem szyfruje kreski ptaków
wirujące z wdziękiem
ich taniec one w locie...
moje tylko wspomnieniami nimi zawsze będę...

krawędź [...]

...
Odkładam uczucia na jutro...
nieśmiało krocząc po emocjach...
to nie trawy... natura srebrzysta bezludność ziemi w której umiem się zakochać...

dotykam ustami skrawków nieba...
tak bezstronnie flirtuję z muz szelestem
wpadam na wiatr z impetem duszy
krzyczę tutaj tylko twoja dzisiaj jestem...

śmiechem mnie dotykaj
po skórze błądź oddechem myśli
dłonie jak w wodzie we mnie nurzaj...
i ust pragnieniami... mną się oczaruj... zatrać... zachłyśnij...

sennie a może bezsennie...
wśród grafik traw bezmiarem mnie [...]

...
Budzę się kolorami... a senność przyziemna
igra tańczy światłem a ona tajemna...
gdy toń wody się srebrzy szafirem nabrzmiewa
turkusem krople dotykają dna
to znów łaszą się do stóp odcieniami nieba...

granatem lub chabrem mieni się firmament niebieski...
ultramaryn lub błękit przenosząc królewski
kradną sobie kolory przemiennie indygo...
łany traw się płożąc nieszczerze wtórują intrygą...

powabne spojrzeniem falban powłóczystych...
pochylają głowy z zamiarem nieczystym...
zieleń patynowa iskrzy łzawo [...]

...
Ponad niebem skrzydła malowane pajęczyn błękitem...
dotykają sfer bezstronnych
przeplatają ciszę
pejzaże lazurowe wieczorne...
stworzone z chwil bezbronnych
ulotne i wolne...

nieco dalej barwy tkane łkaniem rosy... srebrne...
szybuję nimi w bezkresie zmysłami i deszczem
tam gdzie dotyka się marzeń upojnych sercem...
porankami są strojne...
nimi jestem...

niczym ptak podążam dalej gubią blask diamentów czarnych sercem
mrocznym blaskiem... lotem niespokojnym... drżeniem... niepokojem tym z nimi jestem...

rankiem kiedy [...]

...
Krótsze dni...
wiatr łka deszczem w zaroślach
mokry ślad...
dłońmi dotyka czas serca okna...

twoja twarz gubi rysy zaciera kontury marzeń...
zapominam ciebie...
nie szukam twoich śladów
tracę każdym oddechem wyobraźnię...

nie pamiętam już...
zapachu naszych pierwszych spotkań
znikasz ją nadal trwam...
wiatr... deszcz... tej chwili ulotna samotność...

dotykasz mnie a może okruchów serca
nie chcę... idę w dal...
nie został nawet ślad...
wybacz dziś nic z tego co było tylko nasze nie pamiętam...

Anita Steciuk

...
Przyjdę szeptem...
po obrzeżach ranka zanim noc opadnie bezlistnie
kroplą rosy dotknę skrzydeł skrawka
gwiazd okruchy wplotę tobie we włosy...
przejdę cicho tak jak we śnie zanim powieka rzęsami opadnie...
usta zamknę twym zdziwieniem
gdy ustom pierwszy pocałunek poranka tego skradnę...
przejdę przed oddechem nocy ponad słowem zanim delikatność łopot skrzydeł zbudzi...
twoimi snami przejdę bezszelestnie
musnę nagość zmysłów lekko byś się jeszcze nie obudził... [...]

...
Bezgłośnie szarpał struny wiatr i drżeniem wnikał...
oddechem blisko skóry trwał...
zmysły dotykał...
gdy skronie musnął srebrny szept
ciszy szelestem
spływał kroplami deszczu wiatr
dotykał rozpalonych ust wrażliwością chwili... dreszczem...
drżący na ustach wersami sen
kusił wdzięcznie
raz znikał to znów melodyjnie grał
kochał... przemijał... szeptał jestem twym sercem...
pomiędzy spojrzeń
powłóczystych fal przechylał traw łany szafiru niebem...
ponad bezmiarem ramion wiał
uwodził i pieszczotą skóry grał...
w taktach muzyki uwodził echem... gubił siebie...

aż ustał całkiem letni wiatr...
ponad bezmiarem wód gwałtownie zamilkł...
drżały oczekiwaniem łzawo struny leśnych harf...
gdy eteryczny malarz znikł ponad pejzaży mgławicami...
Anita Steciuk

...
Smugami nieba dotykasz traw i barwę łanów tworzysz niebieską..
tylko muskasz przelotnie świat łezką deszczu jak malarz płótna swe pędzla kreską...
etiudy w Tobie dźwięków burzy
rozchodzą się falami
tu ptak śpiewa tam nuty gubi zabłąkany puzon
muzyka łączy się igra zmysłami...

wiatr skrzypiec smyka dotyka czule
ustami pieści dźwięk szelestem
dotyka całuje nagich ramion
zmysłowo pragnień kradnie sercem...

leciutko środek dnia trwa jakby w oczekiwaniu i zawieszeniu...
ciężko zmierzch osiadł przyjrzał się [...]

...
Nad ranem buduję samotności witraże...
barwą chabrów... facelii... gryki...
chmury śnieżnobiałe otaczam czerwienią maków...
żółte pola gorczycy też przenoszę...
kłosy zboża kolorem nieokreślone...
czy trwać czy już ginąć a może dopiero kolorem dziewiczym się pokazać...
piórem pawia zdobię chmury
w barwny orszak... tak jakby to coś dało i kalejdoskop pejzaży piękna mógł zagłuszyć tę próżnię w moim sercu...
wyciszyć wiatr który szepcze bezustannie...
to jest smutek... [...]