…
Zabierz mnie ze sobą…
na chwilkę nawet…
krótką jak oddech Twojego serca…
na jeden smyczek księżyca
na jedno granie skrzypiec świerszczy
jeden szept…
jeden sen…
jeden uścisk…
obok Ciebie
nawet ostatni…
ostatnie czytanie wiersza
pocałunek naszej ciszy
zawsze ten
ostatni…
Anita Steciuk

Blog literacki Anity Steciuk...
Anioł deszczu

...
Taka cisza i tylko sny odeszły spłoszone...
noc przelewa gwiazdami skupienie...
jutro milczy czyste jak kryształ
w swojej tajemnicy uwięzione...
księżyc przychodzi w odbiciu okien
ciepłych jeszcze od ludzkich oddechów
w milion własnych wpatrzony twarzy
wycisza troski i niesie śniącym spokój...
skrawkami myśli i smutnym losem
dotyka snów co troskami zakryte
chwile drżące...
lęki...
tęsknotę...
i tylko ptaki gdzieś lecą kołują
nad miastem pustym zaklętym...
obcym...
wymarłym...
milczącym...
ciszą przychodzi noc
jak za dotknięciem Boskiej ręki...
Anita Steciuk

...
Na progu mojego domu...
czarne skrzydła
jeszcze błyszczą srebrzystym kurzem bieli
białe pióra wytarły leki Twoich oczu
zranione pejzaże...
wilgotny smutek...
wrogów przytuliły zamiast przyjaciół
gródkami cmentarnej ziemi...
Na progu mojego domu cisza...
krzyżami stuka o okna samotność [...]

…
Anioły nie należą do ludzi…
nieme pełne są smutku i Boga
kiedy dotykam Twoje  ręce
i  wierzę…
tak wierzę  że  pokochasz…
są moje…
zamknięte w złudzenia
i ciszę
w myśli…
o których nikt nie wie
które się boję usłyszeć…
źli ludzie chwytają cię za ramiona
i skrzydła stają się ciężkie i szare…
jak myśli…
gdzieś we mnie jest Twoja modlitwa  niespokojna
i wiara…
że złe sny są po to aby się prześnić… 
Anita Steciuk

Anioł deszczu... blog literacki Anity Steciuk

...
Chmury nabierają szeptów deszczu...
rozmywają kształty nieroztropne
niezdecydowaniem...
gubią myśli
stając się czymś innym
za każdym razem jak taniec...
raz są krzykiem mewy
raz myślą
raz wykrzyknikiem
to skrzydłem pchane są wiatru... [...]

...
Bóg dał Tobie kawałek mojej duszy
że wszystko rozumiesz...
czy mojego do Ciebie
przywołał anioła
który to...
bo moje są dwadzieścia cztery
serafiny
tak jak godziny
i każdy jest mi potrzebny
na później...
na jutro...
na dzisiaj...
na wczoraj...
Anita Steciuk

...
Nasze ostatnie i pierwsze spotkanie...
na inne zawsze nie pora
śpią zmysły jak róże w zimowym ogrodzie...
fontanna też jest uśpiona...
i Ty przy fortepianie
dźwięki wygrywasz magiczne
cóż mogę w tej ciszy rzec
kiedy zmieniasz dotykiem ją tak lirycznie...
że serce wyrywa się tak
i za czymś nostalgią pędzi [...]

...

Jest noc i gwiazdy szeleszczą...

wiatr łomocze do drzwi skrzydłami

sny idą przed siebie pieszo

pewnie nie chcą zostać dziś same...

ptaki dawno uśpione... [...]

...

Jeszcze świt rosą opada

jeszcze krzykiem budzą się ptaki

niebo błękit w dłoniach układa

i przychodzi w kolorach tak nagłych...

jeszcze...  [...]

...
A może spadnie na nas deszcz...
jak dźwięki klawiszy fortepianu
a może na smykach skrzypiec i ciszy
w duszy emocjami własnymi zagramy...
a może krople tak się zawieszą
jak palce
jak dłonie na klawiaturze drżeniem...
drżeniem przebiją nocy ciszę i zawirują jak nuty
jak płatki róży czerwone sercem...
a może razem tak się wsłuchamy [...]

...
Szafirowy niebem budzisz mój poranek
jeszcze łzy deszczu słońcem niezmyte
polami przechadzają się samotnie żurawie
malowane świtem...
z westchnieniem budzą się jutrzenki...
boso chłodem płynąc
nago płynąc z mgłami
gdy wiatr głaszcze łany traw tkliwie
które pokornie pod jego dotykiem płożą się polami...
pośród poranka tylko w dali słychać [...]

...
Otwarte drzwi
i szept wdziera się przez okno...
błękitny świt barwi spojrzenia na niebiesko
łagodnieją pejzaże w niemym przelocie ptaków...
chcesz zmienię wszystko na lepsze
jednym pocałunkiem
przyniesionym z wiatrem
stanę się wszystkim co dla nas ważne...
tylko otwórz serce na oścież
stanę się nadzieją...
pragnieniem na Twoich ustach
pośrodku niczego...
Anita Steciuk

 ...

Szarym srebrem tkana cisza

kropelkami kruchej nocy...

gubi gwiazdy szept księżyca

niosą sny uliczne koty... 

wiatr zawodzi jakby grał [...]

...
To ja jesień...
w mokrej sukni co ją tka cienka złudzeń pajęczyna
każdym rankiem jeszcze sennym
z sentymentem igram deszczem
szepcze w rynnach...

to ja jesień...
kołysanka srebrnej ciszy co usypia rozedrgane snami nocy chłodu ranki
światła gaszę
latarni ulicznych mgłami dotykam
serca niosę wilgotne płatki...

to ja jesień...
która igra cieniem... światłem
w rozedrganych nagich drzewach
niosę skrzypce...
niosę dźwięki...
niosę ciszę...
szeptem skargi
serenady deszczem dla poetów srebrem  śpiewam...
Anita Steciuk

 ...
Chodź pobiegniemy tam
gdzie tylko niebo może krzyczeć...
przebijmy się przez kłamstwa
przebijmy się przez ciszę...

zanieśmy do gwiazd...
skrzydła ciężkich ramion
i piór nagości...
smutkiem powyrywane...

chodź pogubimy się...
wśród złotych traw i zieleni...
zaśnijmy szeptem w ciszy
zapomnimy wszystko i wszystko przemilczymy...

nie będzie nic tylko wiatr
zaszumi szmerem myśli
znajdziemy spokój... lepszy czas...
uśniemy spokojem w ciszy liści...
Anita Steciuk