W życiu,które nazywamy "teatrem" jesteśmy marionetkami,za których sznurki pociąga los...I jeszcze jakby było mało,to on pisze scenariusze.

Życie jest jak jedna,wielka trasa...Na prostej ścigasz się na 1/4 mili,na zakrętach driftujesz...Niestety nie zawsze wygrywasz.

Czasem mnie tak złościsz,że aż mam ochotę jak małe dziecko tupnąć ze złości,czasem mnie tak rozśmieszasz,że doprowadzasz mnie do łez,czasem mnie kochasz tylko przytulając,a innym razem kochasz powodując rozkosz zmysłów i tornado. Czyż nie jest nam ze sobą fajnie przez te wszystkie lata? Przynajmniej się nie nudzimy i rutyna nam nie straszna ;)

Nasze życie nie jest wystarczająco długie, by poznać wszystko...Czasem to co uważamy za największy błąd,może okazać się naszym błogosławieństwem.