Tak jak krople deszczu, spływające po szybie,
tak moje łzy słone z oczu uronione.
Tęcza, która kiedyś rozpromieniła nam dzień,
zaczyna rozsypywać się w kawałki, znikać .
Gwiazdy zatracają swój promienisty blask,
czuję, że to wszystko kruszy się w drobny mak .
Świat wiruje w koło, ja wychodzę z ciemności,
podnoszę głowę, idę w stronę jasności.
Tyle tylko wspomnień w mojej głowie zostało,
które chciałam schować, aby móc się ratować.

Zaczynam wszystko od nowa,
wszystkie plany, myśli, słowa.
Mam nowe pragnienia,
i misje do spełnienia.
Nadszedł czas żyć własnym życiem,
cieszyć się byciem.
Byciem kimś, małym czymś,
innym nareszcie,
koniec siedzenia w areszcie.