angellfall

Czasami łatwiej by było, gdyby ktoś ratował mnie z potrzasku, jak księżniczkę z wieży.
Jestem jednak zbyt dumną kobietą, która nie potrzebuje pantofelka, egzystującą bez baśniowej scenerii. Ale co jeśli pewnego dnia
urodzi się podobna dziewczynka, warta wszystkich cudów świata,
a będzie myślała, że nie jest warta świeczki?
Zgodzi się na niekrólewskie traktowanie, a tak nie godzi się tylko dlatego, że brak jej pałacu i tiary królewny. Jak wytłumaczyć jej, że nie potrzebuje tego wszystkiego? Jak jej wytłumaczyć, że już jest w pełni kompletna i niczego, zupełnie niczego jej nie brakuje?

Wiara została stworzona tylko po to, by dać nam złudną nadzieję. Nadzieję, że to wszystko jest po coś. Czujemy się bezpiecznie myśląc, że ktoś nad nami czuwa. Lubimy tę przytulną strefę komfortu.

Wszystkie te dni, skąpane w biegu i niedoceneniu. Filiżanki, kubki, kubły kawy. Soniczne szczoteczki do zębów. Przylepione krople deszczu do szyby. Piąta trzydzieści, szósta trzydzieści. Jesteśmy w ciągłym ruchu, jak chomiki w kuli. Jesteśmy chomikami w ołówkowych spódnicach, koszulach i spodniach wyprasowanych w kant. Pochłonięci w prostokątne więzienia, pełne w pozornie satysfakcjonujące obrazy. Presja, by mieć dobre wyniki. Dobrą pracę. Dobry samochód. Dobre mieszkanie. Presja czasu. Lekcje francuskiego. Płatki śniegu na włosach. Wielkie białe talerze. Szerokie białe ściany. Minimalizm. Perfekcjonizm. Wszystko wydaje się takie nierealne. Świat w którym żyjemy to złudzenie. Iluzja, do której musimy wracać każdego poranka. I nagle pojawiasz się Ty. Niesamowicie prawdziwy w tak nieprawdziwej rzeczywistości. I sprawiasz, że wszystko inne kompletnie nie ma większego znaczenia.

Czuje bezsilność
Gdy wiem że
Nie mogę być częścią Twojej galaktyki
Ale gdy widzę twoje spojrzenie
Wiem że jestem całością
Czegoś zupełnie większego
Tak jakbyś
zamknął w swoich oczach całe uniwersum

Czuję bezsilność
Gdy wiem że
Nie mogę być częścią twojej galaktyki

Miałeś się mną opiekować
A jak zwykle muszę robić to sama