Przejeżdzaliśmy przez ciche miasta. Zasnęłam na twoim ramieniu. Stukot rozpadającego się autobusu był jak melodia kołysanki. Obudziłeś mnie delikatnie. Wysiedliśmy. Zimne powietrze ostatków tej nocy rozbudziło mnie w pełni. Nuciliśmy ulubione piosenki. Całe miasto spało. Zauważyłam, że słychać śpiew ptaków, więc zamilkłam z uśmiechem na ustach, a Ty popatrzyłeś na mnie w sposób tylko dla mnie zrozumiały.
Ja wiem. Romantyzuję zbyt wiele rzeczy. Za bardzo szukam znaków i zbyt bardzo wierzę w wszechświat. [...]

Nagle poczułam, że żyję. Wszystko stało się takie realne. Nie czułam już ograniczeń iluzji pozornie stabilnego życia. Pochłaniałam światła, kolory, dźwięki. Czułam się niesamowicie dobrze w moim ciele. Jakby mój organizm przestał się ze sobą kłócić od środka. Myślałam, że będę czuła się dziwnie, nieswojo. Jak zwierzę, które dawno nie było na wolności. Wychodząc jednak z klatki, poczułam się dzika. Znów zostałam drapieżnikiem. To był moment kiedy uświadomiłam sobie, że mogę wszystko. To zbyt nietypowe. Powinnam płakać w poduszkę przez następne kilka miesięcy, a nie czuć się tak, jakby ktoś wreszcie spuścił mnie ze smyczy. Brzmi to okropnie. Ale taka prawda. Nigdy nie czułam się bardziej odważna. Nigdy nie czułam się bardziej pewna siebie.

Pewnego dnia nauczę się francuskiego i wyprowadzę się do Paryża. Zrobię doktorat i tatuaż na żebrach. Będę łapać płatki śniegu na język i używać przezroczystych parasolek. Będę nosiła kolorowe buty i długie płaszcze. Nigdy nie przerzucę się na inne okulary niż okrągłe. Będę piła słodkie latte, skakała przez kałuże, cieszyła się z kolorowych liści. Czuła wolność, że wiatr targa moje włosy. Będę udawała że życie to musical. W moim mieszkaniu będą pasujące talerze. Może postawię na białe [...]

Chciałam iść na największe kolejki w wesołym miasteczku. Ich ekstremalność mnie ekscytowała. Chciałam krzyczeć z podniecenia. Chciałam poczuć adrenalinę, chciałam być nieustraszona.
Jednak on nie chciał.
Ciągnęłam go za rękę, ale coś go powstrzymywało. Jakby cały czas odczuwał strach.
Gdy myślę o tym teraz, już znam odpowiedź. Wystarczały mu średnie kolejki. Wystarczał mu średni poziom życia, średni poziom wykształcenia. Lubił być przeciętny. Nie było w nim nic, co pchało go wyżej. Ani krzty [...]

Jaki jest nasz cel? Do czego dążymy? Przechodzę obok tysięcy osób dziennie. Ciężko sobie wyobrazić, że każda z nich jest indywidualną jednostką, posiadającą pewnego rodzaju marzenia. Z trudem stwierdzam, że słowo "marzenie" nie pasuje do dorosłego świata. Dorosły świat jest zupełnie inny. Oddzielają go mury presji, stresu, pośpiechu od dziecięcego, niewinnego świata. Nagle zostałam wepchnięta za gorszą część muru. Część mojej osobowości czuje ekscytację widząc, jak brutalna jest rzeczywistość. Jak trzeba [...]