Tak jak ja zawsze byłam dla niego, tak on był zawsze dla siebie. Nigdy nie było go dla mnie.

duże mgliste oczy
z żółtawą otoczką wewnątrz zielonej tęczówki
osadzone głęboko w sąsiedztwie podkręconych rzęs
nie mogą spać

jeszcze przed chwilą
tak bardzo bezsilne
pozbawione połysku pogubione
zmęczone tym wszystkim
opadające
pulsujące skronie blade policzki
nierówny urwany oddech zabolał...

usypiam w ich drżących ramionach
oddalona o o chwilę centymetr oktawę trwam
a one skazane na samotność oddychają lekko
lustrują bacznie - zamyślone?
spełnione tak ciche

nie mogą spać

poupinaj mi we włosy kwiaty wiosenne
z naszej łąki - trawy ugniecionej
ciężarem ciał pragnieniem wymoszczonej
wymiętej

pouplataj promienie słońca
niech muskają rozpaloną szyję niech grzeją
niech palą do głębi gdy ładodny wiatr chłodzi
gdy tańczy po naszych ciałach skacze pląsa
wiruje unosi wymywa niczym ten góski strumyk szemrzący
tam cicho... daleko, wciąż naszą melodię

i ukojeniem bądź
utul mnie zadotykaj masz mnie przecież całą
i nie komlikujmy tego, rzuć się na trawę obok mnie.
... a potem.. - potem mnie rozcałuj

i ciekaw jestem jakby to było
gdyby kawałek ciebie spadł gdzieś tam z nieba
a ja zostałbym jego szczęśliwym znalazcą
ku uciesze własnej i świata

i czy dostrzegłbym go z oddali
wyrzucił w górę ręce i podbiegł do niego zniecierpliwiony
czy dopiero potknąć się musiał
by zrozumieć dojrzeć zobaczyć
otrząsnąć z kurzu
i schować do kieszeni wiosennego płaszcza

ciekaw też jestem czy byłby błyskotką
z daleka oślepiając
odbijającą promienie wiosennego słońca - rozszczepiając
czy byłby to zwykły szary kamień
na pozór pozbawiony duszy
który na pierwszy rzut oka wydaje się być szary i matowy
- tak pospolity

a zastanawiam się nad tym
bo kawałkiem mnie jesteś
a ja oboma się staję i ty wiesz
że nie zostawiłbym cię samej
na chodniku przy ruchliwej ulicy

- kawałkiem ciebie