Poutykać błędy życia między zakurzone
grube księgi niepotrzebne światu, zbędne dla nas.
Raz zachwycić świeżą wonią druku nowych uczuć
nos, co dawno tęskniąc do nich, zapomniał twój zapach.
Przekartkować ciepłe drewno, znaleźć odpowiednie
wyznaczone tylko dla nas obszerne stronice,
zanotować atramentem w purpurowym tonie
nowy, czysty nasz początek - nowe, czyste życie.
I nie chować pełni życia za przeszklonym murem.
Nie ukrywać pełną piersią oddychanych, ciepłych
przenajsłodszych przepisanych okruchów Znaczenia,
które znacząc byt nasz, przy tym pomaga nam przetrwać.
Gdy nam regał spłonie żywcem, a kartka zostanie,
niech ją czytam razem z tobą, niech nie chcę zapomnieć,
co znaczyły tamte słowa, na krótko pisane
przed rozstaniem. Może kiedyś jeszcze nas połączą.

Zimny rwący potok i przeszywający ból w stopach -
- zapalenie żył po upalnym lecie.
To nie jest głęboka woda, a jednak boli.
Boli i zabiera siły.
Utonę.
Nie dziś,
nie jutro.
Ale utonę.
Upadnę najpierw na kolana,
potem na łokcie.
I na twarz.
Wtedy woda szybkim pędem zabierze mój oddech.
Ostatni.
Nie rzuciłeś mnie na głęboką wodę.
Sprawiłeś tylko, że woda stawała się coraz bardziej zimna.
Moje ciało tu zamarznie,
podczas gdy ty będziesz w ciepłych krajach.
Potok potoczy powietrze.
Rzeka rozerwie ręce.
Wzdłuż kręgosłupa
wyleje się serce.
Ktoś rzeknie, żem była głupia,
bom weszła dwa razy w to samo.

Łyse drzewa, jak wtedy i ciche myśli, nieme nadzieje.
Zaraz śnieg spadnie i poczeka wieczną chwilę na Ciebie.
Pamiętam dokładnie jak uciskał mnie pod sercem
ciężki puch zimny dawnych grzechów.
Latem topniał, topił uczucia w rwącym potoku.
Odchodził, by wrócić, gdy trzymałam mocno czyjąś dłoń.
Zalewał mnie niespodziewanie w łóżku u bram szczytu
zimny potok, strumień górski, nieposkromiony.
Nie jedno mam pragnienie, nie jeden sen niespełniony.
Nie jedną godzinę szczęśliwą z kochanym przeżytą.
Lecz gdy chwila taka z nieba na mnie spadnie,
ciężki puch zimny dawnych grzechów powstrzymuje tchnienie.
Zaraz drzewa będą łysieć, nieme me nadzieje.
Zaraz śnieg spadnie i poczeka, jeszcze trochę, jeszcze wieczność.
Pamiętam dokładnie... ach, nie pamiętam już.
Bredzę, niewiele już czuję, ale poczekam ze śniegiem.

Ponoć trzeba sobie pomagać
więc co rano pomagam sobie wstać.
Ponoć cieszyć się z każdego dnia
więc cieszę się, że Słońce mi świeci w twarz.
Ponoć miłością człek nie przeżyje
więc dla spokoju zjadam kromkę chleba.
Ponoć przed śmiercią widać białe światło.
Ponoć nie wszyscy pójdziemy do Nieba.
Nie!
Nie sprawia mi radości!
Życie z dnia na dzień! [...]

Rozpylę nad Tobą woń mojej słodyczy
Powietrze z ust moich będziesz mógł pobierać
Wschód Słońca pokażę, co Ciebie zachwyci
Choć noc nie będzie chciała umierać
Czerwone jabłuszko schowam w Twoich dłoniach
Kolację usmażysz na rozgrzanym brzuchu
Przyspieszysz stukanie pulsujące w skroniach
A ja wpasuję się w tempo Twoich ruchów
Utopijny wytwór mojego wypicia
Wybaczyć mi trzeba, nie próbuj osądzać
Bo wtedy dopiero oddam rozkosz życia
Jeśli mi dane będzie Jego spotkać.

Wiesz... tu, między lewą piersią, a prawą, głęboko, na samym dnie, gdzie nie sięgnę ręką.
Tu coś jest.
Nie ulatnia się przy wydechu, nie miażdży tego bicie serca, nie wykrztuszę tego, kaszląc.
Jest małe, drobne, w dzień tego nie czuję.
Nie widać tego gołym okiem, nie widać w pisanych literach.
Czasami nawet ja wątpię, że to istnieje, ale nocą, gdy słyszę równe oddechy bliskich, słyszę też oddech jej.
Siedzi taka maleńka.
Przykryta ubraniem, szkołą, rodziną.
Przykryta szarością dnia, przemijaniem czasu, krótkim uśmiechem do nieznajomego na przystanku, garścią chipsów.
Maleńka, cicha nadzieja, że jednak Cię dziś zobaczę.