A gdy już minie ten smutny czas.
To w nasze życie powróci blask.
I każdy kto zozsypał się uwierzy, że pomylił się.
Że warto czekać, marzyć być.
By w normalności w końcu żyć.
Oddychać, biegać spotykać się.
Zdobywać szczyty i cieszyć się.
Kochać i wierzyć, nadzieję mieć.
By do przyszłości z radością biec.
A ten co nadzieję w swym sercu ma.
Choćby się ugiął nie sięgnie dna.
Dziekujmy Bogu za każdy dzień.
Ten smutku czas już kończy się.
Znów wyjedziemy nad rzeki brzeg.
Wpisując ten koszmar w historii bieg.