Od samego początku moim życiem rządził przypadek. Podążał ze mną ramię w ramię, czasem jedynie wyprzedzając nieznacznie o pół kroku, doprowadzając do gwałtownej konfrontacji naiwnych urojeń z bezlitosną rzeczywistością. A wszystko rozpoczęło się tak prozaicznie – późną wiosną tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątego czwartego roku po raz pierwszy usłyszał o mnie świat…

Użycie paru inteligentnych słów, paraboli, kontrastów, przeciwstawień i poetyckich metafor wcale nie sprawi, że idiotyzm przestanie być idiotyzmem. Zostanie tylko zręcznie zatuszowany.

Nic nie trwa wiecznie. Lecz nie powinno się przecież sięgać myślą zbyt daleko w przyszłość, czyż nie?