Czasami zatapiam się w swoim umyśle, intensywnie płynę bez oddechu, powoli tonę, ciężko jest wypłynąć z powrotem na powierzchnię, chyba wiem, co czuje człowiek szalony.

Wraz z upływem lat patrzymy trochę inaczej, widzimy pod innym kątem, nasze oczy mają coraz to więcej do opowiedzenia, marzenia senne są innej treści, zmienia się nasze grawitacyjne przyciąganie aż w końcu odpływamy, życie za nami wybrukuje nam drogę i odpowiednią przystań, bądźmy rozsądni.

Wyobraźnia - niezwykle skomplikowana, nieodkryta, gubiąca, ogromna przestrzeń ujawniająca seryjnego zabójcę, namiętnego kochanka i osobowość, którą większość ukrywa ze strachu przed odrzuceniem, kompromitacją i niezrozumieniem. Przestrzeń chowająca najciemniejsze zakamarki naszej świadomości, miejsce na scenariusze największych bestsellerów, miejsce, gdzie nagość nie jest niczym wstydliwym.

Ucieka z Ciebie życie. Każdym dniem, każdą godziną i każdą sekundą jesteś bliższy temu, co jest nieuniknione. Depcze nam po piętach w każdym postawionym przez nas kroku, jest obecne w każdej podjętej decyzji, kroczy za nami, atakuje niespodziewanie i zawsze za wcześnie i w najmniej odpowiednim momencie. Nie zważa na ciszę nocną ani zbyt poranne godziny, anonimowa. Nigdy żaden letni poranek ani żadne słońce oświetlające nam twarz w upalny, letni dzień nie będzie świecić tak samo, żaden deszcz nie będzie pachniał tą samą wonią. Ludzie przeżywają rok za rokiem, żyją tylko tym, co przyniesie im materialne, widoczne zyski. A co z tego zostało? Kiedy uświadamiamy sobie, że dni są policzone, każda godzina co raz krótsza... Pustka wypełnia przestrzeń wokół nas, wkrada się niedosyt. Żyjmy a nie tylko przeżywajmy, bądźmy dla innych a nie tylko dla siebie, a wtedy każdy nasz dzień będzie dłuższy i piękniejszy.

Najgorzej jest zawieść samego siebie, nie sprostać oczekiwaniom, które stanowiły rusztowanie naszej egzystencji, kiedy budzisz się rano ze świadomością, że to co masz zrobić jutro, nigdy nie było Twoim planem z wczoraj, że projekcje Twojego umysłu tylko Ci się zdawały, że to tylko sen, że żyjesz na jawie, że przejdziesz ścieżkami życia niezauważony, jak człowiek w niespełna siedmio milardowym tłumie, a później zaśniesz.

Zawsze myślałam, że obojętność ukoi wszelki ból, ale próba nieodczuwania niczego wciąga nas do ciemnej pułapki naszego umysłu, który tak samo jak my, gubi się pomiędzy wartościami ważnymi i błahostkami, pomiędzy prawdziwymi uczuciami a tylko automatycznymi odruchami na rzeczywistość. Emocje uczą nas życia, pustka spowodowana ich brakiem nam je odbiera, w gruncie rzeczy bardzo powolnie i chyba bardzo boleśnie.. Obojętność, czy jest ona wrogiem człowieczeństwa?

Żyję w próżni własnego umysłu, który nieustannie kłóci się z zastygniętymi uczuciami. Zatarłam granicę między dwiema sprzecznościami, utknęłam pomiędzy prawdą a kłamstwem, miłością a nieprawością, umieram, usycham, blednę...znikam.

Czubek własnego nosa jest dla niektórych szczytem najwyższej góry.

W dążeniu do doskonałości jesteśmy zazwyczaj bardzo niedoskonali - doprowadzamy siebie do specyficznej ułomności naszego unikalnego systemu wartościowania.

My - więźniowie błędnego koła,
zatracamy się w pułapkach własnego umysłu.

Wszyscy tak czy owak pogrążyliśmy się w nicości,
materialni egoiści - to my, ludzie epoki nowoczesności.

Pewnego dnia postanowiła, że zmieni swoje życie.
Nazajutrz znaleźli ją nieprzytomną, umarła.

Patrząc w lustro, nie widzę nic.
To tylko wyobrażenie o tym, co miało być, a czego nie ma..
To tylko wspomnienie tego, co było i wyniosło się z wielkim hukiem.
Patrząc w lustro widzę zdechłe, gnijące, zepsute, niespełnione plany i marzenia, jak to banalnie brzmi, zlepek kości, mięsa i tłuszczu, pomiędzy zastygnięta czerwona ciecz.
Wrakiem nazywam, fundamenty upadły, ktoś kiedyś powiedział, że życie jest samobójstwem, czym w takim razie jest samobójstwo?...