Często wracam do tych miejsc, gdzie dusza rozpręża się w takim stopniu, że ogarnia cały wszechświat, kontrolowanym impulsem sięgam horyzontu, za którym znajduję mądrość i rozkosz, zdumienie i błogość. Doznaję całkowitego odrodzenia próbując uwodzicielskiej przestrzeni.
Powiesz, że zbyt romantycznie ?
Odpowiem : i cóż z tego...

Nie poluję na szczęście, które zawsze jest chwilowe, ale w chwilach próbuję osiągnąć stan błogości.

Zdarza się, że czuję na sobie ciepło słońca, zapach kwitnących magnolii, chłód rozgrzanej ziemi, wtedy odnajduję się we własnym ciele, choć w moim przypadku nie bywa to takie przyjemne.

Znam siebie na tyle, żeby przejść obok siebie obojętnie. Przechodzę niespiesznie, jak się przechodzi przez okazje, które tę obojętność tworzą.